บทที่ 4 บทที่ 3 ใครจะเป็นผู้โชคร้าย
บทที่ 3
ใครจะเป็นผู้โชคร้าย
ฉันหอบหิ้วกระเป๋าราคาแพงลงมาด้านล่างขึ้นรถปุ๊บฉันก็รีบเปิดดูด้วยความภาคภูมิใจอย่างน้อยกระเป๋าใบนี้ก็ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
ฉันขับรถออกมาจากคอนโดของไอ้พวกแฝดนรกตอนนี้ฝนฟ้าตั้งเค้าจะตกไม่ตกตั้งใจจะแวะซื้อขนมเค้กกลับไปทานที่บ้านโปรเจกต์นี้จึงต้องล่มลงจะแวะไปหายัยน้ำรถก็ติด ชีวิตของฉันนี่มันช่างน่าสงสารจังเลย
บ้านภูมิพัฒนา
กลับมาถึงบ้านฉันรีบพาตัวเองขึ้นไปพักผ่อนบนห้องชีวิตคุณหนูที่แสนสุขสบายต้องไปตกระกำลำบากเพราะพวกแฝดนรกจริงๆ
ในขณะที่ฉันกำลังสนุกอยู่กับการดู mini series จีนจู่ๆ ก็มีแจ้งเตือนจากพี่ลีอองเด้งมาหาฉัน ฉันตัดสินใจที่จะปัดมันทิ้งไม่สนใจแต่พี่อองรีก็ส่งข้อความมาหาฉันอีกฉันก็ปัดทิ้งไม่สนใจเหมือนเดิม
สุดท้ายเสียงดังปิ๊งๆๆ มันก็ดังจนฉันปวดหัวจนต้องเปิดอ่านข้อความปรากฏว่าไอ้แสบนรกมันสร้างห้องแชตแล้วช่วยแข่งกันส่งสติ๊กเกอร์รัวๆ ไม่รู้ว่าต้องการอะไรจากฉันอีก
ไข่มุก: พวกพี่เป็นเหี้ยอะไรมากไหมคะ ฉันจะดูหนัง
อองรี: มาคอนโดฉันหน่อย
ลีออง: เดี๋ยวนี้!
จบการสนทนา
กรี๊ดดดดดดดด!!!!
ฉันร้องกรี๊ดออกมาดังมากจนแม่บ้านวิ่งเข้ามาหาด้วยความตกใจให้ตายเถอะชีวิตที่สงบสุขของฉันในวันหยุดมันไม่หลงเหลืออยู่เลย ฉันตัดสินใจที่จะไม่ไปปิดโทรศัพท์เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ลงไปไหนทั้งนั้นแต่ไอ้สองแฝดนรกก็ดันโทรเข้ามาเบอร์บ้านจนแม่บ้านรีบวิ่งขึ้นมาตามฉันทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอไอ้แสบนรกคู่นี้ด้วยนะ
"คุณหนูคะรับสายไหมคะ"
"ไม่! มุกไม่คุยค่ะบอกไปว่าตอนนี้มุกนอนแล้ว"
"ได้ค่ะคุณหนู"
แค่นี้ฉันก็อยู่อย่างสงบสุขเสียทีวันพรุ่งนี้ฉันมีเรียนตอนเช้าจะได้มีสมาธิในการไปเรียนไม่ต้องเหนื่อยและเพลียขับรถไปขับรถมาคอนโดของแฝดนรกก็ไม่ใช่ใกล้ๆ
วันต่อมาฉันขับรถมาจอดหน้าตึกคณะที่จอดประจำของฉันจริงๆ มันก็มีที่จอดรถนั่นแหละแต่ฉันขี้เกียจเดินไกลอีกอย่างตรงนี้มันเป็นที่จอดรถเก่าของคุณอาฉันท่านเป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้
ฉันเดินลงจากรถก็ถูกสายตาของเหล่านักศึกษามองมามันผิดปกติมากเกิดอะไรขึ้นทำไมทุกคนมองฉันแปลกๆ บางคนก็หันไปซุบซิบบางคนก็หันไปหัวเราะหมายความว่าไงฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแจ้งเตือนเป็นร้อยข้อความจากเพื่อนทั้งสองคน ฉันปิดเครื่องไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วลืมเปิดโทรศัพท์โถ่เอ๊ยชีวิตฉัน
"ไข่มุกแกมาสักทีนะตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้วมานี่เลย!" พลอยวิ่งมาดึงแขนฉันก่อนจะตรงมาใต้ตึกคณะที่มีป้ายไวนิลขนาดใหญ่แปะอยู่พร้อมข้อความ
'ยัยแว่นถ้าเธอเห็นป้ายนี้ติดต่อกลับมาหาสองเทพบุตรคุณลีอองกับคุณอองรีด่วน!! ถ้าเธอชิ่งหนีเธอเอาเงิน 1,400,000 มาคืนพวกฉันด้วย!'
นอกจากมีข้อความยังมีรูปของฉันแปะอยู่เต็มไปหมดนี่ฉันไปเป็นหนี้ไอ้แฝดนรกตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้พวกเปรตไอ้พวกชั่วทำไมทำกับฉันแบบนี้
"กรี๊ดดด!! ไอ้พวกบ้าฉันไปเป็นหนี้แกตั้งแต่เมื่อไหร่!"
ฉันหยิบกระเป๋าที่ฉันสะพายไว้ที่บ่ามาขึ้นมาดู โถ่เอ๊ยของฟรีมันไม่มีในโลกจริงๆ ทำเป็นมาพูดว่าเป็นค่าตอบแทนที่ไหนได้มาทวงบุญคุณแบบนี้ฉันรีบโทรกลับไปหาไอ้แฝดนรกทั้งสองคนแต่พวกมันไม่รับสายฉัน ฉันจึงแบกหน้าเดินมาที่ตึกวิศวะมาถึงก็เห็นพี่ลีอองกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนๆ ฉันจึงโยนกระเป๋าราคาแพงไปบนโต๊ะทำให้ทุกคนตกใจรีบหยิบของกินออกไปจากโต๊ะทันที
"เป็นบ้าอะไรของเธอมีมารยาทบ้างนะ!"
"กล้าพูดคำว่ามารยาทนะ ฉันเอากระเป๋ามาคืนพี่ไงพอใจหรือยัง!"
"หยิบกระเป๋าของเธอออกไปพวกฉันกำลังกินข้าวอยู่ไม่เห็นหรือไง!"
"แล้วนี่ไอ้ตัวซวยอีกตัวไปไหนเป็นบ้าอะไรที่ไปติดป้ายแบบนั้นนักศึกษาเข้าใจว่าฉันเป็นหนี้พวกพี่แล้วหนีหนี้มันใช่หรือไงวะพี่ทำได้ยังไงต้องการอะไรจากฉัน ฉันกลับบ้านยังไม่ถึง 2 ชั่วโมงพี่ก็โทรตามแล้วปัญญาอ่อนป่ะ!"
"เกิดอะไรขึ้นวะอ๋อ...มาสักทีนะยัยแว่น!"
ฉันหันไปเท้าเอววีนใส่พี่อองรีพ่อเทพบุตรพ่อหล่อลากไส้เดินมาพร้อมกับสาวสวยคนใหม่ถามจริงๆ ไอ้แท่งนั่นของพวกพี่มันเลี่ยมทองหรือไงทำไมถึงเปลี่ยนผู้หญิงเป็นผ้าอนามัยแบบนี้
"สนุกมากไหมกับการแกล้งฉัน!"
ทั้งสองหนุ่มมองหน้ากันก่อนจะดึงแขนของไข่มุกคนละข้างเดินมาด้านหลังตรงนี้ไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาดูเหมือนว่าทั้งสองหนุ่มจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเหมือนกัน
"พาฉันมาทำไมมีเรื่องอะไรก็พูดมาเลยน่ารำคาญจริงๆ!"
"พ่อกับแม่เธอกลับหรือยัง?"
ฉันหันไปมองหน้าพี่ลีอองตอนนี้พ่อกับแม่ฉันไม่อยู่ท่านไปฮันนีมูนที่ต่างประเทศฮันนีมูนมันทุกเดือนนี่แหละไม่รู้จะคลั่งรักกันไปถึงไหน
"ยัง!"
"เมื่อวานพ่อกับแม่ฉันโทรมาหลังจากที่เธอกลับไปแล้วพวกท่านบอกว่าอยากให้พวกฉันสองคนลองปรึกษาคุยกันว่าใครที่จะได้หมั้นกับเธอ"
"พี่อองรีพี่พูดใหม่ซิเมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ!"
"พ่อกับแม่ฉันอยากให้พวกฉันสองคนลองปรึกษาคุยกันว่าใครที่จะต้องดวงซวยมาหมั้นกับเธอได้ยินหรือยัง"
"ตายโหง!"
