บทที่ 44 คราบน้ำที่ยังหลงเหลือ

四十四

“ค่ะ...รอแป๊บนึงนะคะ...”

ถังหูลู่ตะโกนตอบกลับไป เสียงของเธอแม้จะพยายามทำให้ฟังดูปกติ แต่หัวใจกลับเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก มือเรียวรีบคว้าผ้าขนหนูผืนขาวขึ้นมาพันรอบกายก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างเร่งรีบ

เธอสบตาตัวเองในกระจก—ใบหน้าแดงเรื่อ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ลมหายใจยังติดขัดจากอารมณ์ที่เพ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ