บทที่ 47 มื้ออาหารกับครอบครัว

四十七

นางมารไม่สนใจความสิ้นหวังของมัน เธอกลับยิ้มหวาน (แต่ดูโรคจิต) แล้วทำท่าจะอ้าปากขย้ำขนฟูนุ่ม

“งั่ม!”

“แง๊วววววววว~!!!”

เป่าเปาร้องเสียงหลงจนแทบขาดใจ ดิ้นสุดชีวิตจนในที่สุดก็หลุดจากเงื้อมมือของเธอได้ มันพุ่งทะยานออกไปหลบหลังโซฟาทันที ขนฟูพองเป็นลูกบอล หางตั้งชี้ฟ้าเหมือนเสาอากาศจับสัญญาณอันตราย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ