บทที่ 9 จูบแทนคำตอบ
九
หลังประตู
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ทำลายความเงียบที่เพิ่งกลับคืนมาในห้อง ถังหูลู่สะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นระส่ำเมื่อเสียงนั้นมาพร้อมกับน้ำเสียงที่คุ้นเคย
“น้องถัง! เห็นเฮียหลงบ้างไหม?” เสียงของหยวนยิงดังขึ้นจากอีกฟากของประตู
หยวนยิงอยู่ในชุดนอนลำลอง ผ้าขนหนูพาดบ่า บ่งบอกว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ ผมเปียกยังมีหยดน้ำเกาะพราว บ่งบอกถึงความสดชื่นที่ตัดกับสถานการณ์ตึงเครียดที่กำลังเกิดขึ้นภายในห้อง
ถังหูลู่รีบปรับสีหน้าพลางตอบกลับไปด้วยเสียงที่พยายามทำให้ราบเรียบ แต่ไม่อาจปิดความร้อนรนในน้ำเสียงได้ทั้งหมด “ไม่เห็นเลยค่ะ...”
หยวนยิงเงียบไปชั่วครู่ก่อนถามต่อด้วยน้ำเสียงสงสัย “แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่?”
“อาบน้ำอยู่ค่ะ...แป๊บนะเฮีย...” เสียงตอบกลับดังออกมาจากหลังประตูอย่างเร่งรีบ เธอเหลือบมองหยวนหลงที่นั่งสงบอยู่บนเตียง ขณะที่ตัวเธอพยายามรวบรวมสติและทำให้ดูเป็นปกติที่สุด
หยวนยิงยืนรออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงปลดล็อกประตูจะดังขึ้น ประตูแง้มออกเพียงเล็กน้อยพอให้เห็นร่างของถังหูลู่ที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูพันรอบกาย ผ้าขนหนูผืนน้อยเผยให้เห็นไหล่ขาวเนียน และช่วงขาเรียวเล็กที่ชวนมองโดยไม่ตั้งใจ
“มีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอถามพร้อมขยับแว่นเล็กน้อย ใบหน้ามีแววกังวลเจืออยู่ราง ๆ แต่พยายามปั้นให้เป็นปกติ
หยวนยิงจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เฮียแค่จะคุยกับไอ้หลงเรื่องหุ้นน่ะ ตอนนี้หุ้นตัวดังกำลังตก เฮียอยากให้มันรีบขายก่อนที่ราคาจะลงไปกว่านี้ แต่ทักไปแล้วมันไม่ตอบ เลยคิดว่ามันอาจจะอยู่ที่นี่”
ถังหูลู่พยักหน้า รับฟังคำพูดของเขา ขณะที่ภายในใจกำลังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ‘หวังว่าเฮียหยวนจะไม่สงสัยอะไร...ขอให้เฮียจับไม่ได้...’ เธอได้แต่ภาวนาในใจ
“ไหนเฮียบอกว่าจะสอนหนูเล่นหุ้นบ้างไงคะ?” เธอถามพลางเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียน รอยยิ้มน่ารักถูกส่งออกไปเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของอีกฝ่าย
หยวนยิงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนลง รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู “เฮียสอนแน่...ไม่ต้องห่วง...”
แม้ถังหูลู่จะพยายามทำตัวเป็นปกติ แต่ความใกล้ชิดของหยวนยิงในตอนนี้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงยิ่งขึ้น นัยน์ตาของเขามองลึกเข้ามาราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง เธอก้มหน้าหลบสายตา ขณะที่มือกำผ้าขนหนูแน่น ร่างกายรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ยังคงหลงเหลือจากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
‘รู้สึกผิดยังไงไม่รู้...’ ถังหูลู่คิดในใจ แต่ใบหน้าเรียบนิ่งของเธอกลับไม่ได้เผยให้เห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใน หยวนยิงที่ยืนอยู่ตรงหน้ามองใบหน้าน่ารักของเธอที่มีกรอบแว่นตากลมประดับอยู่ ดวงตาของเขาเหมือนกำลังสำรวจทุกส่วนบนใบหน้าของเธอ ขณะที่จมูกเขายังจับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างกายของเธอได้
“แล้วอาบน้ำเสร็จจะทำอะไรต่อเนี่ย?” เสียงทุ้มอบอุ่นของเขาดึงเธอกลับมาสู่ความเป็นจริง ถังหูลู่ยืนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“หนูว่าจะแต่งนิยายต่อค่ะ...ตอนนี้กำลังถึงจุดพีคเลย...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความกระตือรือร้นเล็ก ๆ แม้จะพยายามเก็บอาการไว้ก็ตาม เรื่องนิยายเป็นสิ่งที่เธอภาคภูมิใจเสมอ เพราะมันไม่ใช่แค่สิ่งที่เธอรัก แต่ยังเป็นแหล่งรายได้สำคัญอีกด้วย
หยวนยิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เฮียเป็นกำลังใจให้นะ...” คำพูดของเขาเหมือนสายลมเบา ๆ ที่พัดผ่านหัวใจเธอ “ไม่กวนแล้ว ไปอาบน้ำต่อเถอะ”
“ค่ะ...” ถังหูลู่ตอบรับเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะจับลูกบิดประตูเตรียมจะปิด
เธอคิดในใจว่า ‘เขาจะไปแล้ว...’
แต่ทันใดนั้น เสียงเรียกจากหยวนยิงดังขึ้นอีกครั้ง “เดี๋ยว...”
คำพูดสั้น ๆ นั้นหยุดเธอไว้เหมือนเป็นคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธ หัวใจของถังหูลู่เต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก ความกังวลพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามีบางอย่างที่เธอพลาดไป
เธอหยุดมือที่กำลังจะปิดประตู และค่อย ๆ หันกลับไปมองเขา แผ่นหลังของเธอชาวาบเหมือนมีน้ำแข็งละลายไหลผ่าน ดวงตาใต้กรอบแว่นของเธอเบิกกว้างเล็กน้อย แฝงความสับสนและความระแวงที่ซ่อนเร้น
หยวนยิงมองเธอด้วยสายตาที่นิ่งลึก แต่เต็มไปด้วยความหมายที่เธอไม่อาจคาดเดาได้ “พรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อยนะ...” เขาเอ่ยขึ้น น้ำเสียงนั้นราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง
“คะ?” ถังหูลู่ถามกลับ น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อยอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เขาอธิบายเพิ่มเติม “เฮียต้องไปคุยกับลูกค้าแต่เช้า ก่อนจะไปส่งน้องถังที่มหาลัย... แล้วเฮียหลงของหนูก็คงยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าพรุ่งนี้มันต้องไปช่วยป๊าดูงาน เลยหยุดเรียนหนึ่งวัน”
ถังหูลู่พยักหน้าเบา ๆ หลังจากตั้งสติได้ เธอคลายความกังวลเล็กน้อยและตอบกลับ “ยังไม่ได้บอกค่ะ...แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว”
“โอเค...ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ไปอาบน้ำเถอะ” เขาพูดพร้อมส่งยิ้มอ่อน ๆ ให้
“ค่ะ...” เธอตอบรับอย่างสุภาพ ก่อนจะมองตามเขาเดินจากไปจนลับสายตา
เมื่อเขาหายเข้าไปในห้องของตัวเอง ถังหูลู่ปิดประตูห้องด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย หัวใจยังคงเต้นระรัวราวกับเสียงกลองศึกที่ดังขึ้นในยามรบ
เธอยืนพิงประตู ถอนหายใจยาวราวกับพยายามปลดปล่อยความตึงเครียดที่สะสมในอก ทว่าร่างกายกลับไม่อาจสงบลงได้ ความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วนั้นยังคงหลงเหลืออยู่
เธอก้มมองเรียวขาของตัวเอง เหงื่อบาง ๆ ผสมผสานกับน้ำรัก ไหลรินลงมาตามผิวขาวราวกับหยาดน้ำค้างยามเช้า เส้นสายที่รินไหลช่างยั่วยวนและเรียกความรู้สึกแปลกประหลาดในใจเธอเอง
“อื๊อ~...” ถังหูลู่ครางเบา ๆ ในลำคอโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงจัด ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “ไหลออกมาเป็นทางเลย...”
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหลัง หยวนหลงก้าวออกมาจากห้องน้ำที่เขาหลบซ่อนอยู่ ดวงตาของเขาฉายแววสนุกอย่างน่าประหลาด แต่ใบหน้ากลับปกปิดความกังวลเล็กน้อยไว้ “เฮียหยิงสงสัยอะไรหรือเปล่า?” เขาเอ่ยถาม น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความเป็นห่วง
“ไม่ค่ะ...” ถังหูลู่ตอบเบา ๆ แต่แววตาเธอฉายความลังเล ความไม่แน่ใจที่ค้างคาในใจของเธอเองทำให้เธอไม่สามารถมองสบตาเขาได้นาน ก่อนที่เธอจะรวบรวมความกล้าเอ่ยถาม “แต่เรื่องของเรา...”
คำถามของเธอยังไม่ทันจบดี หยวนหลงกลับขยับตัวเข้ามาใกล้ จับที่ไหล่เล็ก ๆ ของเธอไว้ ดวงตาคมกริบสบตากับเธออย่างจริงจัง ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นช่างอบอุ่น แต่กลับมีบางอย่างที่ซ่อนเร้น “เก็บเอาไว้เป็นความลับนะ...” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนแต่หนักแน่น “เดี๋ยวเฮียค่อยมาสานต่อ...”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจของถังหูลู่เต้นแรงยิ่งขึ้น ราวกับเขาได้โยนเชื้อเพลิงลงในกองไฟที่เธอพยายามดับมัน
“สานต่อนี่คือ...” เธอพยายามถามต่อ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมจนเธอไม่อาจหยุดตัวเองได้
หยวนหลงไม่ตอบคำถาม แต่โน้มตัวลงมาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากของเขาประกบลงกับริมฝีปากบางของเธอ จูบที่ร้อนแรงและดุดันราวกับพายุที่พัดกระหน่ำ ดึงเธอเข้าสู่วังวนที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้ ลิ้นของเขาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของเธอ ราวกับกำลังเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปในหัวใจ
To be continued...
