บทที่ 2 วิลล่าหลังใหม่

“สวัสดีจ้ะเอมเบอร์ นี่ลูกชายของฉันเองชื่อคาเรนเทีย” เอลลีเอ่ยแนะนำ

“สวัสดีค่ะคุณคาเรนเทีย” เอมเบอร์จ้องมองหนุ่มตรงหน้าอย่างรู้สึกหลงใหล ยิ่งรู้ถึงกิตติศัพท์อันร้อนฉ่าบนเตียงจากเหล่านางแบบ ก็ทำให้อยากจะครอบครอง โชคดีที่มารดาของเขาเป็นลูกค้าประจำของร้านเธอ ทุกๆ อย่างจึงดูง่ายไปหมด

“สวัสดีครับเอมเบอร์” คาเรนเทียส่งมือไปจับเบาๆ อย่างมีมารยาท

“ฉันกำลังจะสั่งอาหาร หนูอยากทานอะไรจ๊ะ” เอลลีถามอย่างเอาใจ เมื่อเห็นหญิงสาวนั่งลงข้างๆ กับบุตรชาย

“อืม...ที่นี่มีเมนูอะไรที่โดดเด่นบ้างคะ?” เอมเบอร์เอ่ยถามคนหล่อด้วยหัวใจสั่นๆ

“คาเรนแนะนำหนูเอมเบอร์หน่อยสิ ลูกมาทานที่นี่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ?” เอลลีพยายามจะสานสัมพันธ์ให้หนุ่มสาว

“คือ...ผมไม่ได้มาทานอาหารครับ แต่มาทำอย่างอื่น” คาเรนเทียบอกตามตรง เพราะเชื่อว่าหญิงสาวตรงหน้าคงจะรู้เรื่องราวของตนจากสื่อต่างๆ มาพอสมควร

“อะ...อะไร?” เอลลีถามอย่างสงสัย

“เชื่อเถอะครับว่าแม่ไม่อยากจะรู้หรอก” คาเรนเทียบอกยิ้มๆ ก่อนจะล้วงมือถือที่ตั้งสั่นเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทออกมาเปิดดู

“ใครโทรมา?” เอลลีเริ่มสังหรณ์ใจ ทุกครั้งที่บุตรชายออกไปรับสายตอนที่มีนัดดูตัว อีกฝ่ายจะหายไปและไม่กลับเข้ามาอีก ทิ้งให้เธอต้องรับหน้าแทนตลอด

“สายสำคัญ ถ้ายังไงก็สั่งรับประทานกันได้เลยนะครับ ผมขอไปรับสายที่ข้างนอกสักครู่” คาเรนเทียแทบจะลุกขึ้นเต้นอย่างดีใจ เมื่อเห็นชื่อของแพททริกสัน โชว์หราบนหน้าจอ

“เชิญค่ะ” เอมเบอร์ยิ้มอย่างอายๆ ขณะที่วาดฝันว่ายังไงคืนนี้เธอก็จะได้ขึ้นเตียงกับหนุ่มตรงหน้าอย่างแน่นอน

“แม่หวังว่าลูกจะรีบกลับมา” เอลลีรีบดักทาง

“แน่นอนครับแม่” คาเรนเทียบอกก่อนจะลุกเดินออกไปด้านนอกห้องอาหารด้วยสีหน้าคล้ายกับคนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่

“พระเจ้า! ขอบคุณที่แกโทรมา” คาเรนเทียเอ่ยทันทีที่กดรับสาย

“แกไปทำซากอะไรที่โรงแรมของฉัน” ปลายสายถามกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ฉันมีนัดทานข้าวกับแม่”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แฟนใหม่เหรอ”

คาเรนเทียกลอกตาอย่างเซ็งๆ เดาว่าผู้จัดการของโรงแรมคงจะโทรไปรายงานอีกฝ่าย “บ้า! เธอเป็นผู้หญิงที่แม่ฉันพามาให้ดูตัว”

“ฮ่าๆๆ งั้นแกก็รีบๆ แต่งงานซะสิ” คนที่ยังไม่หายแคลงใจเมื่อตอนที่ถูกลูเซียน่ายิง แล้วนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่ เซนต์ ร็อฟเวลล์ ทันทีที่ฟื้นก็ได้ทราบจากคนสนิทว่าคาเรนเทียรีบแจ้นมาเฝ้าภรรยาของตนที่โรงพยาบาลแทบจะทุกวัน

“ยังไม่แต่ง! ฉันจะรอน้องพิมหย่ากับแกก่อน” คาเรนเทียบอกพลางกลั้นหัวเราะ แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่ากับแกล้งคนอย่างแพททริกสัน

“ไปตายซะคาเรน!” ปลายสายสบถอย่างหัวเสียก่อนจะกดวางสายไป

คนโดนแช่งหัวเราะจนสั่น ก่อนจะหันไปกวักมือเรียกคนสนิทที่ยืนอยู่หน้าล็อบบีให้เข้ามาหา

“ครับบอส” แอนดรูเดาได้ทันทีว่าผู้เป็นนายจะใช้ให้ตนทำอะไร

“นายเข้าไปบอกแม่ของฉันที ว่าฉันมีธุระด่วนต้องรีบบินกลับรัสเซีย”

“ดะ...ได้ครับ”

“ฉันจะขับรถไปนอนค้างที่กาสิโนนะ”

“ครับบอส ถ้าผมรายงานคุณเอลลีเสร็จจะรีบขับรถตามไป” แอนดรูบอกก่อนจะเดินเข้าในห้องอาหารด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ

PD Casino...คาเรนเทียขับรถเข้าจอดยังที่จอดวีไอพี ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูทางเข้าด้านหน้าที่มีผู้จัดการกาสิโนยืนเปิดประตูรอรับ

“สวัสดีครับคุณคาเรน” เดเมียนก้มหัวนิดๆ ให้กับหุ้นส่วนคนใหม่ของกาสิโน

“สวัสดี ฉันอยากได้ซุปร้อนๆ กับอาหารอีกสักสองสามเมนู อ้อ! เอาไปเสิร์ฟที่วิลล่าของฉันนะ แล้วก็ห้ามใครรบกวน”

“ได้ครับ” เดเมียนพยักหน้ารับพร้อมกับมองตามร่างสูงที่เดินจากไปจนลับตา ก่อนจะรีบตรงดิ่งไปยังห้องครัวเพื่อสั่งอาหารให้ผู้เป็นเจ้านาย

20 นาทีต่อมา...ห้องครัวใหญ่

“เมดูซา! จะกลับแล้วใช่ไหม?” เดเมียนที่เข้าไปคุมเชฟใหญ่ปรุงอาหารถึงในห้องครัว เอ่ยถามผู้ช่วยเชฟสาวคนสวยที่ชอบทำให้พนักงานชายทุกคนที่หันมองกลายเป็นหิน เขาจึงเรียกเธอว่า เมดูซา แทนชื่อจริง เมลิสสา   ที่ค่อนข้างจะเรียกยากไปสักนิด

“ค่ะ คุณเดเมียนมีอะไรหรือเปล่าคะ?” เมลิสสาที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนออกหันไปฉีกยิ้มหวานให้กับผู้จัดการของกาสิโนที่แอบละเมิดกฎรับเธอเข้าทำงานทั้งๆ ที่อายุยังไม่ถึง 20 ปี

“วันนี้ลูกค้าเยอะมากเลย รบกวนยกถาดนี้ไปเสิร์ฟที่วิลล่าหลังใหม่ด้านหลังกาสิโนให้หน่อยสิ” เดเมียนเอ่ยด้วยท่าทีเป็นการเป็นงาน

“คะ...ใครมาเหรอคะ?” เมลิสสาขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“หุ้นส่วนใหม่ของกาสิโนน่ะ”

“ได้ค่ะ ว่าแต่...ถ้าเสิร์ฟเสร็จแล้วหนูกลับบ้านได้เลยใช่ไหมคะ”

“กลับได้เลยครับ พรุ่งนี้เจอกัน”

“ค่ะ” เมลิสสายิ้มก่อนจะยกถาดขนาดใหญ่ที่มีสเต๊กเนื้อชั้นเลิศซุปครีมเห็ด สลัดพาร์มาแฮม และผลไม้ตระกูลเบอร์รี่กับโยเกิร์ต เดินอ้อมไปยังทางเดินด้านหลัง ขณะที่ในหัวเอาแต่คิดถึงขนมจีนน้ำยาป่าที่เธอไม่เคยได้ทานอีกเลย นับจากวันที่บิดาและมารดาจากไป

.

ห้านาทีต่อมา...วิลล่าหลังใหม่

ปิ๊งป่องๆ

คาเรนเทียที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ รีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมหลังจากที่ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้น

ทันทีที่เปิดประตูออกไป ร่างสูงถึงกับชะงักนิ่ง เมื่อเห็นใบหน้า อันงดงามของสาวไซซ์มินิที่ส่งยิ้มหวานมาให้  ‘พระเจ้า! ที่นี่จ้างนางฟ้ามาเสิร์ฟอาหารด้วยเหรอวะ?’

“เอ่อ...ขออนุญาตค่ะท่าน” เมลิสสาเอ่ยด้วยสำนวนอังกฤษอย่างรู้สึกเขินนิดๆ หลังถูกหนุ่มที่หล่อเหลาราวกับพระเอกเบอร์ต้นๆ ของฮอลลีวูดจ้องมอง

“ชะ..เชิญ จะ...จัดโต๊ะตรงนั้น” คาเรนเทียตอบกลับเสียงสั่นๆ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกประหม่าต่อหน้าสาว ไม่สิ! เด็กสาวต่างหาก เธอน่าจะอายุ 17 หรือไม่ก็...16 อ๊ะ! แต่ที่นี่ไม่รับพนักงานที่อยู่ต่ำกว่า 20 นี่

“ค่ะ” เมลิสสายิ้มบางๆ ก่อนจะถือถาดเดินตรงไปด้านใน

คาเรนเทียมองตามส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างรู้สึกตื่นตัว ‘พระเจ้า! หน้าตาอย่างเด็ก แต่หุ่นเอ็กซ์โคตรๆ’

“เอ่อ...จะเสร็จหรือยัง?” คนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รีบเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ เพราะอยากจะดอมดมกลิ่นกายของสาวเจ้า