บทที่ 62 เธอเป็นของฉัน และจะเป็นไปจนกว่าเราจะตายจากกัน

สองชั่วโมงต่อมา...เมลิสสาร้องไห้จนกระทั่งหลับไป พอตื่นมาอีกทีก็เห็นไมย่าเอาอาหารเข้ามาเสิร์ฟ

“คุณมิราลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนนะคะ” ไมย่าส่งยิ้มบางๆ ไปให้

“เขาไปไหน?” เมลิสสาเอ่ยถามเสียงเบา

“ท่านอยู่ห้องข้างๆ ค่ะ” เมดสาวตอบเสียงเบาตาม

“ขอยืมให้มือถือหน่อยได้ไหม พอดีท่านเอามือถือของมิราไปน่ะค่ะ?”

“คุ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ