บทที่ 7 ออกเดท
“ฉันชอบให้เธอหัวเราะ มากกว่าร้องไห้” คนที่อยากจะสงบศึกบอกเสียงอ่อน
“ไม่มีใครอยากจะร้องไห้หรอกค่ะท่าน ถ้าหากว่ามันไม่สุดแล้วจริงๆ” เมลิสสาบอกพลางแสร้งมองไปทางอื่น
“เธออยากไปชมกรุงมอสโกยามค่ำคืนหรือเปล่า” คาเรนเทียรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“ไปได้เหรอคะ” เมลิสสาเลิกคิ้วถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ได้สิ แต่ตอนนี้เธอต้องกินข้าวเยอะๆ แล้วก็กินยา จากนั้นก็นอนพัก แล้วค่ำๆ เราค่อยออกไปเที่ยวกัน”
“ค่ะ” เมลิสสายิ้มรับอย่างรู้สึกตื่นเต้น เพราะเคยได้ยินเชฟใหญ่พูดถึงกรุงมอสโกให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งสวยและงดงามกว่าหลายๆ สถานที่ที่เคยไปมา
คาเรนเทียชวนคุยนั่นนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งกินอาหารเสร็จ ก็เอายาให้สาวเจ้ากินต่อ จากนั้นก็พาไปนอนที่เตียง
“เอ่อ...” เมลิสสาตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันใด เมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็ตามขึ้นมาซ้อนที่ด้านหลังของเธอ แถมรั้งเอวเข้าไปกอดแนบชิดจนแทบจะรวมร่างเป็นคนคนเดียวกัน
“มีอะไร” คนที่กำลังจะหลับ ลืมตาขึ้นถามอย่างงงๆ
“อะ...เอาแขนออกได้ไหมคะ หนูอึดอัด”
“เดี๋ยวก็ชิน”
“แต่หนูนอนไม่หลับค่ะ”
“งั้น...เราทำอย่างอื่นกันก่อนไหม” คนหื่นกระซิบถาม
“มะ...ไม่ค่ะ หนูจะหลับแล้ว” เมลิสสาขนลุกซู่ไปทั้งเนื้อทั้งตัว
“ฝันดี” คาเรนเทียกดจูบลงที่ต้นคอระหงเบาๆ แล้วซุกหน้าดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาว ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
เมลิสสาพยายามข่มตาให้หลับ แต่ทว่า...น้ำคำและสัมผัสที่เปลี่ยนไปราวคนละคนกับเมื่อชั่วโมงก่อน มันทำให้เธอรู้สึกสับสน มึนงง และหัวใจเต้นแรงสุดๆ ‘พระเจ้า! หวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยินเต้นของหัวใจเรานะ’
19: 07 น. Barlensent Villa...
อันนาจ้องมองหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดของห้องเสื้อแบรนด์ดัง ที่ถูกส่งมาหลายสิบชุดเมื่อชั่วโมงก่อน อย่างรู้สึกชื่นชม
“เอ่อ...ฉันดูเป็นยังไงบ้างคะอันนา” เมลิสสาขอความเห็นหลังจากที่อีกฝ่ายเอาแต่ยืนมองอยู่เกือบนาที
“สะ...สวยที่สุดเลยค่ะคุณมิรา” อันนาบอกก่อนจะตกใจ เมื่ออยู่ๆ ประตูห้องถูกเปิดออก
คลิก!
“พร้อมหรือยัง?” คาเรนเทียเอ่ยถามเสียงเข้มขณะมองสำรวจเรือนร่างบอบบางในชุดเดรสสีขาวนวลเข้ารูป ที่ทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอันเย้ายวนชัดเจนจนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ
“ค่ะ” เมลิสสาพยายามข่มอาการเนื้อเต้นภายในใจ เมื่อเห็นหนุ่มหล่อตรงหน้าแต่งตัวเนี้ยบราวกับเจ้าชาย ‘บ้าจริง! เขาแค่พาไปเที่ยว ไม่ได้พาไปออกเดตสักหน่อย จะตื่นเต้นทำไมฮะมิรา!’
“เที่ยวให้สนุกนะคะ” อันนากระซิบบอกคนรักของเจ้านายเบาๆ
“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสาส่งยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะเดินเข้าไปหาเทพบุตรสุดหื่น เอ๊ย! สุดหล่ออย่างอายๆ
“เชิญครับ” คาเรนเทียฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นแก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นมานิดๆ
“ค่ะ” หญิงสาวขานรับก่อนจะออกเดินตามร่างสูงลงบันไดหิน ที่แกะสลักด้วยลวดลายอันแสนงดงามอย่างรู้สึกตื่นตาตื่นใจ ตั้งแต่ที่รู้สึกตัว เธอก็อยู่แต่ในห้องนอน เลยไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้ ใหญ่โตราวกับปราสาทพระราชวัง “ทะ...ที่นี่กว้างจังเลยนะคะ”
“อืม...เล็กกว่าบ้านที่อังกฤษนะ ที่นี่มีแค่ 15 ห้องนอน บวกห้องอื่นๆ อีก 10 ห้อง” คนที่เกิดและโตมาในปราสาทแห่งนี้หันมาตอบ
“เอ่อ...แล้วท่านอยู่คนเดียวเหรอคะ”
“ไม่! จริงๆ มีพ่ออยู่ด้วยอีกคน แต่ช่วงหลังๆ ท่านชอบอยู่ที่เกาะน่ะก็เลยไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว”
“รถพร้อมแล้วครับบอส” แอนดรูรีบรายงานเมื่อเห็นผู้เป็นนายพาสาวที่สวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์เดินลงมาถึงด้านล่าง
“ขอบใจมากวันนี้ไม่ต้องตาม” คนที่อยากใช้เวลาส่วนตัวกับสาวโดยไร้คนติดตาม ยื่นมือไปรอรับกุญแจรถสปอร์ตคู่ใจ
“แต่ว่า...” แอนดรูพยายามจะท้วงแต่ก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน
“ไม่มีใครกล้าทำอะไรฉันหรอกน่า”
“ก็ได้ครับ” แอนดรูจำใจส่งกุญแจรถให้กับผู้เป็นนายอย่าเลี่ยงไม่ได้
“อ้อ! นี่แอนดรู คนสนิทของฉัน” คาเรนเทียรับกุญแจมาถือก่อนจะหันไปแนะนำสาวข้างกายให้รู้จักกับคนสนิท
“สะ...สวัสดีค่ะคุณแอนดรู” เมลิสสาเอ่ยทักทายพร้อมกับส่งมือไปจับกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีครับคุณมิรา เที่ยวให้สนุกนะครับ” แอนดรูส่งมือไปจับเบาๆ แต่พอหันมาเจอสายตาดุดันของผู้เป็นนายเข้า ก็ถึงกับรู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
“ค่ะ”เมลิสสายิ้มรับ ก่อนจะเหลือบไปมองรถสปอร์ตสีแดงหรูที่จอดอยู่อย่างรู้สึกใจสั่นนิดๆ เพราะไม่เคยนั่งมาก่อน
“ไปกันเถอะ” คาเรนเทียบอกก่อนจะดันร่างบางเข้าไปในรถ เมื่อเห็นสายตาของเหล่าบอดี้การ์ด ที่พาหันมามองนางฟ้าของตน ราวกับคนที่ไม่เคยพบเคยเห็น มันทำให้เขาอยากจะวิ่งไปคว้าปืนกลมากราดยิงให้หายหงุดหงิดซะเหลือเกิน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา... Hotel National
Aston Martin สีแดงสดเคลือบแก้ว รุ่น Vulcan (มีเพียง 24 คันในโลก) แล่นเข้ามาที่หน้าโรงแรมหรูใจกลางกรุงมอสโกด้วยความเร็ว
เมลิสสาจ้องมองความงดงามของยุคเก่าอย่างรู้สึกหลงใหล
“สวัสดีครับคุณคาเรน ว้าว! วันนี้พาเอ่อ...” ผู้จัดการโรงแรมเอ่ยทักทายลูกค้าวีไอพี ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับหญิงสาวข้างกาย
“ผมพาคนรักมาดินเนอร์ครับ” คาเรนเทียบอกพร้อมกับโอบกระชับเอวบางเข้าหาตัว
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับที่เลือกโรงแรมของเรา” ผู้จัดการโรงแรม ก้มโค้งนิดๆ ก่อนจะผายมือเชิญ คาเรนเทียอมยิ้มบางๆ ก่อนจะพาสาวข้างกายเดินตามเข้าไปด้านใน
เมลิสสารู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า เธอไม่รู้หรอกว่าทั้งสองพูดคุยหรือทักทายอะไรกัน รู้เพียงแค่ว่าการกระทำที่เขาแสดงออกมันทำให้เธอรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก “เอ่อ...ที่นี่สวยจังเลยนะคะ”
“ใช่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วฉันจะพาไปเดินชมสถานที่สำคัญๆ ของที่นี่ต่อ” คาเรนเทียบอกอย่างอารมณ์ดี แม้จะแอบหงุดหงิดนิดๆ ที่เห็นเหล่าพนักงานและคนอื่นๆ จ้องมองสาวข้างกายนานๆ
“ค่ะ” เมลิสสายิ้มรับก่อนจะเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่อีกฝ่ายขยับให้
“ไม่รู้ว่าเมนูที่ฉันสั่งไว้ จะสู้ซุปเท้าไก่ของเธอได้หรือเปล่า ยังไงก็...ฝืนๆ ทานไปก่อนแล้วกัน” คาเรนเทียกระซิบหยอกเพื่อให้สาวเจ้าผ่อนคลาย
“คิกๆๆ” เมลิสสาหัวเราะเบาๆ กับคารมของหนุ่มตรงหน้าที่ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีเวอร์ชั่นนี้
“ขออนุญาตครับท่าน” พนักงานเสิร์ฟเอ่ยขึ้นหลังจากที่ลูกค้าวีไอพีของร้าน นั่งลงที่โต๊ะ
