บทที่ 8 หวง
“เชิญ” คาเรนเทียพยักหน้าให้พนักงานรินไวน์ที่โทรมาสั่งให้เปิดเอาไว้เมื่อชั่วโมงก่อน
เมลิสสาคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินเสียงเปียโนและเชลโล บรรเลงเพลง Perfect ของ Ed Sheeran ที่เธอชื่นชอบ ขณะที่อาหารเมนูต่างๆ ถูกวางลงบนโต๊ะ ท่ามกลางสายตาของของหนุ่มหล่อที่เอาแต่จ้องมองเธอเหมือนจะ กลืนกิน และนั่นทำให้ภาพต่างๆ ที่เปลือยบนเปล่าบนเตียงของเขากับเธอ แทรกผ่านเข้ามาฉายซ้ำในม่านตาอีกครั้ง
“เธอสวยมากๆ เลย”
“ขอบคุณค่ะ” เมลิสสารู้สึกเหมือนตัวเองจะละลายหายไปในอากาศเสียให้ได้
“พระเจ้า! ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่นั่งอยู่กับสาวที่สวยที่สุดในห้องอาหารแห่งนี้คือพี่คาเรน” คริสเตียนโน่ บาร์เลนไทน์ (หนึ่งในสมาชิกฟีนิกซ์ #ฟีนิกซ์ 2) ที่เพิ่งจะกลับมาจากไทยมาถึงมอสโกเมื่อชั่วโมงก่อน เอ่ยแซว หลังจากที่เห็นญาติผู้พี่เดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับสาวไซซ์มินิ ที่สวยจน...หยุดสิ่งมีชีวิตในห้องอาหารแห่งนี้ ให้ลืมหายใจกันไปชั่วขณะ
“คริส!” คาเรนเทียหันไปมองอย่างรู้สึกตกใจ ไม่คิดว่าจะมาเจออีกฝ่ายที่นี่ (ตระกูลบาร์เซนต์กับตระกูลบาร์เลนไทน์เป็นตระกูลพี่-ตระกูลน้องที่เก่าแก่ที่สุดของมอสโก ซึ่งคบหากันมานานหลายชั่วอายุคน จนกระทั่งมาถึงรุ่นของ ‘วินเซ่น’ บิดาของคาเรนเทีย กับ ‘ดันเต้’ บิดาของคริสเตียนโน่ในปัจจุบัน)
“ใช่! ผมเองครับ” คนหล่อหน้าทะเล้นที่อายุน้อยกว่าสองปี ทำเนียนดึงเก้าจากโต๊ะข้างๆ มานั่งจ้องมองคู่เดตของญาติผู้พี่ด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม
“เราย้ายร้านกันเถอะ” คาเรนเทียบอกพร้อมกับเตรียมจะลุกขึ้น
“สาบานว่าถ้าพี่ทำแบบนั้น ผมจะตามพี่ไปทุกที่เหมือนเงาตามตัวเลย” คริสเตียนโน่รั้งแขนของญาติผู้พี่ให้นั่งลงเช่นเดิม
“ให้ตายสิ! ฉันพาสาวมาออกเดตอยู่นะ” คาเรนเทียบอกด้วยสีหน้าตึงๆ ไม่ชอบสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองผู้หญิงของตน
“อย่ามานอกเรื่องครับ รีบๆ แนะนำสาวคนนี้ให้ผมรู้จักเร็ว” คริสเตียนโน่บอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
คาเรนเทียถอนหายใจ ก่อนจะกัดฟันเอ่ยแนะนำ “นี่เมลิสสา แอนดิสัน เป็นคนรักของฉัน ส่วนนี่ คริสเตียนโน่ บาร์เลนไทน์ เป็นญาติที่กำลังจะเลิกคบหากันเร็วๆ นี้”
“ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับเมลิซ่า เรียกผมว่าคริสก็ได้ครับ” คนหน้ามึนหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ รีบส่งมือไปจับทักทายกับสาวสวย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณคริส” เมลิสสาเอื้อมไปจับอย่างรู้สึกอายและขำที่อีกฝ่ายเรียกเธอว่าเมลิซ่าเหมือนกับคนอื่นๆ
“ฉันว่าแกกลับไปนั่งที่โต๊ะได้แล้ว” คาเรนเทียพยายามข่มอารมณ์ที่เดือดพล่านในใจให้เย็นลง เพราะสายตาของใครต่อใครในห้องอาหารแห่งนี้ กำลังจับจ้องมายังตน
“แหม...ผมมาคนเดียวครับ ขอนั่งด้วยคนสิ” คนที่นานๆ จะได้เห็นญาติผู้พี่ออกอาการหึงหวงสาว จึงเอ่ยหยอกต่ออย่างนึกสนุก
“เฮ้! นี่แกไร้มารยาทไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” คาเรนเทียเริ่มจะหัวเสีย เพราะกะจะทำหวานให้สาวประทับใจ แต่ดันมาเจอคนที่รู้เช่นเห็นชาติกันมาตั้งแต่เด็กเข้าซะก่อน
“คนกันเอง ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ จริงไหมครับเมลิซ่า” คริสเตียนโน่ หันไปขอเสียงสนับสนุนจากหญิงสาว
“เอ่อ...ค่ะ” เมลิสสาตอบเสียงเบา ก่อนจะแสร้งหันไปมองทางอื่นเพื่อหลบสายตาดุๆ ของคนตรงหน้า
“โอ้พระเจ้า! พี่เห็นไหม เธอยิ้มให้ผมด้วย” คริสเตียนโน่แกล้งยั่วเพราะอยากจะเช็กอาการของญาติผู้พี่ที่มีต่อหญิงสาว ที่ไม่แน่ใจว่าอายุจะถึง 19 หรือยัง
“มิรา! อย่า-ยิ้ม-ให้-มัน ส่วนแกถ้ายังเสนอหน้าอยู่นี่ล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่” คาเรนเทียกัดฟันบอกสาวซื่อเสียงเย็น ก่อนจะหันไปคาดโทษญาติผู้น้อง
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ผมขอตัวก่อนนะครับ” คนที่รู้ตัวว่าขืนอยู่ต่อต้องเจ็บหนัก เลยรีบลุกขึ้นพร้อมกับเก็บเก้าอี้เข้าโต๊ะข้างๆ เช่นเดิม จากนั้นก็เดินออกห้องอาหารไปด้วยสีหน้าแช่มชื่น
“พระเจ้า! ฉันขอโทษที่อารมณ์เสีย” คาเรนเทียบอกอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้เสียบรรยากาศ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เมลิสสายิ้มให้กำลังใจ
“เราย้ายร้านกันเถอะ”
“ตะ...แต่ญาติของท่านไปแล้วนะคะ”
“นี่เธอมองตามมันอย่างนั้นเหรอ” คนขี้หึงตาขวางขึ้นมาทันทีทันใดที่ได้ยินประโยคไม่เข้าหู
“ทางออกมันอยู่ด้านหลังของท่านค่ะ” เมลิสสามองค้อนคนเจ้าอารมณ์อย่างรู้สึกนอยด์ๆ
“ให้ตายสิ! ฉันงี่เง่าอีกแล้วใช่ไหม” คาเรนเทียจับข้อมือบางพร้อมกับทำหน้าเศร้า
“เรากินกันเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็น” เมลิสสาอมยิ้มเมื่อเห็นคนหล่อส่งสายตามาอ้อน
“ครับ” คาเรนเทียคลี่ยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะตักเมนูโปรดที่เคยมากินเป็นประจำให้สาวเจ้าลิ้มลอง แล้วชวนคุยเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวที่อยู่ห่างไปไม่กี่ร้อยเมตรต่อ
ไลน์กลุ่มเบนจามิน ประกอบด้วย ชาร์ลี มือขวาของอเลกซานโดร, บรูค มือขวาของเชคาริก, แอนดรู มือขวาของคาเรนเทีย ไบรตัน มือขวาของคริสเตียนโน่ และบอนด์ มือขวาของไรอันต์
แอนดรูส่งข้อความเข้าไปในไลน์ เพื่อถามไถ่กับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ที่เมื่อหนึ่งเดือนก่อนได้กลับไปรวมตัวกัน ปฏิบัติภารกิจเก็บกวาดขยะให้สังคม โดยได้รับข้อมูลสั่งตรงจากคารอส ร็อฟเวลล์ พอหลังจากที่เสร็จงานก็พากันแยกย้ายบินกลับไปทำงานของตัวเองต่อในเช้าของอีกวัน โดยไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาคือคนที่สังหารเหล่ารัฐมนตรีและนักการเมืองฉ้อฉล รวมไปถึงทหารระดับสูงที่กำลังเป็นข่าวโด่งดังในอยู่อังกฤษตอนนี้
เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้น...เพราะปฏิบัติการลับเมื่อหลายปีก่อน หลังจากที่พวกเขาถูกลอยแพ คนในครอบครัวก็ถูกสั่งเก็บด้วยอุบัติเหตุต่างๆ ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น แถมประวัติของพวกเขาก็ถูกลบออกจากระบบไปราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน พวกเขาหนีตายเอาชีวิตรอดกลับมาได้พร้อมกับความหวัง แต่ทว่า...ทันทีที่มาถึง เรื่องราวที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น ก็ถูกคายออกมาจากปากของคนที่รักและเคารพดุจบิดา ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงฉากบังหน้าของนายทหารระดับสูงที่สร้างสถานการณ์ เพื่อเรียกงบประมาณมหาศาลในการจัดซื้ออาวุธสงคราม โดยเซ่นสังเวยด้วยชีวิตของเพื่อนทหารที่ร่วมรบ
ความเชื่อและความศรัทธามลายหายไปจนหมดสิ้น มีเพียงไฟแค้นที่ลุกโชน แผดเผาทุกๆ ชีวิตที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ตั้งแต่ระดับล่างไปจนถึงระดับสั่งการ ให้หลงเหลือเอาไว้เพียงแค่...ชื่อบนหลุมฝังศพ เฉกเช่นเดียวกับคนในครอบครัวของพวกเขา
แอนดรู : พวกนายกลับจากไทยหรือยัง?
ชาร์ลี : ฉันยังอยู่ที่เชียงใหม่
บรูค : ฉันอยู่อังกฤษแล้ว กำลังทำงานอยู่
ไบรตัน : ฉันเพิ่งจะกลับมาถึงรัสเซีย แกอยู่ไหน?
แอนดรู : คฤหาสน์บาร์เลนเซนต์
