บทที่ 50 ผู้ชายแพร่พันธุ์_ ผู้ชายร้องไห้

ริมฝีปากขบเม้มกัดไว้แน่น อดกลั้นเสียงที่จะเผลอหลุดออกมา แม้เสียงจะกักไว้ได้ แต่น้ำตาดันกักไว้ไม่ได้ แต่ทว่านอกจากตัวเองแล้วใครเล่าจะรู้

หมับ! ร่างสูงใหญ่เกร็งเขม็งทันที แต่เมื่อลืมตาขึ้นความโล่งใจก็เกิดขึ้นเมื่อสัมผัสอ้อมกอดนี้มาจากภรรยาของเขาเอง “ขวัญกลับมาแล้ว” เขาพยายามเอ่ยให้เสียงเป็นปกติที่สุด...