บทที่ 8 ชนท้องน้องสาว_มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

“นี่อะไร” มิกะถามไปก็หยิบของในถุงออกมา เป็นกล่องสองกล่อง กล่องหนึ่งเมื่อเปิดออกมันคือรองเท้าแบรนด์ดังรุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่น เป็นรองเท้าผู้ชายไซด์ของนาโอะ

“พี่ซื้อมาเหรอ” นาโอะจำต้องพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ มิกะหยิบอีกล่องออกมาเธอรู้ว่าต้องเป็นของเธอ นาโอะไม่เคยซื้ออะไรให้แค่ตัวเอง

ว้าวว!! มิกะร้องออกมาเมื่อเห็นว่ามันคือกระเป๋าสะพายสำหรับวัยอย่างเธอและแน่นอนว่าเป็นรุ่นที่ต้องสั่งจองกันข้ามปี “ขอบคุณพี่มาก” ควับ! มิกะดีใจมากจนโผเข้ากอดนาโอะ ฟอดดด พร้อมหอมแก้มเขาหนักๆ ไปทีหนึ่ง

ผึ่ง! นาโอะที่พึ่งปลดปล่อยความอึดอัดที่มิกะเป็นผู้ก่อมันขึ้นมาไปแล้ว ตอนนี้น้องสาวเขากระตุ้นความสงบให้ตื่นผึ่งเด้งตระหง่านอยู่ใต้โต๊ะ สองเต้าเล็กๆ ของมิกะยังเสียดสีอยู่ที่แขนเขา

เอือก นาโอะกลืนน้ำลายเหนียวลงคอไปอย่างยากลำบาก ความอดทนของเขาน้อยลงไปเรื่อยๆ แล้ว มันจะหมดเอาเสียง่ายๆ

พรึ่บ! “มิกะกินไปก่อนนะ พี่ยังไม่ได้อาบน้ำ” เขาลุกและหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวเขาคงจับมิกะกดลงกับโต๊ะและเสียบกระแทกใส่เธอไม่ยั้งแน่ๆ

มิกะกระพริบตาปริบๆ มองพี่ชายที่แค่ไม่กี่ก้าวก็หายเข้าไปในห้องน้ำ “ต้องรีบขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอบ่นและรีบลงมือกินมื้อเช้าในส่วนของตนพร้อมถ่ายของออกจากกระเป๋าใบเก่าใส่ใบใหม่ด้วยดวงหน้าเบิกบาน

ซู่ซู่ เสียงน้ำจากในห้องน้ำ เฮ่อเฮ่อ พร้อมกับเสียงหายใจที่ล่องลอยออกมาด้วย มิกะขมวดคิ้วหันไปมอง แต่ด้านที่เธอนั่งอยู่เห็นเพียงผนังกำแพงของห้องน้ำเท่านั้น เธอไม่รู้ว่านั่นคือเสียงอะไร เสียงลมหายใจของนาโอะเหรอ แปลกจัง!

เมื่อไม่รู้เธอจึงเลิกสนใจ มิกะหันกลับมากินต่ออีกสองสามคำ “พี่ฉันไปนะคะ” เธอตะโกนบอกแต่ไม่มีเสียงตอบ มิกะไม่ได้สนใจอะไรนัก เธอเดินไปยังประตูเพื่อเปลี่ยนรองเท้า และในจังหวะนั้นเองที่ประตูห้องน้ำซึ่งพวกเธอรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ค่อยดี

นาโอะปิดประตูไม่สนิทเกิดช่องว่างมากพอให้มิกะที่เงยหน้าขึ้นมาเห็น...เห็นนาโอะที่เปลือยเปล่าใต้สายน้ำ เขากำลัง...กำลังทำอะไรเธอไม่รู้ เขากำลังจับส่วนนั้น ส่วนที่เป็นความแตกต่างชายหญิง

เขากำลังชักมัน ใบหน้าเขาบ่งบอกว่ากำลังเคลิบเคลิ้มมีความสุขกับการกระทำนั้นอยู่ ริมฝีปากเผยอน้อยๆ ดวงตาเขาปิดสนิททั้งสองจึงไม่เห็นว่าเธอกำลังมองเขาชักมันเร็วขึ้นเรื่อยๆ เอ่อ ไอ้นั้นของเขาใหญ่และขาวสะอาดยากเหลือเกินที่เธอจะละสายตาไม่มองไม่ได้ มิกะยืนตาค้างมอง นาโอะหล่อจังเลย

แต่ทว่า! สติของเธอเริ่มกลับมา ปัง! มิกะรีบหันกลับและออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว และทันทีที่ประตูปิดลงดวงตาคมหวานของนาโอะก็เปิดขึ้นมองที่ประตูบานนั้นพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

“มิกะบทเรียนแรกของน้องได้เริ่มขึ้นแล้ว” อ้าร์สสสส และต่อมานาโอะก็ปลดปล่อยระบายความอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นอย่างกระทันหัน พุ่งไหลออกมาพร้อมร่างสูงกระตุก

มิกะวิ่งลงบันไดมาอย่างเร็ว และรถเช่าที่เช่าไว้ก็มาถึงพอดิบพอดี มิกะเปิดประตูเข้าไปนั่งรับแอร์เย็นๆ เฮ่อเฮ่อ เธอทาบมือที่หน้าอกและกดมันไว้เพราะเธอรู้สึกว่าหัวใจเธอจะหลุดออกมาแล้ว มันเต้นแรงมาก

ตั้งแต่เกิดมาโตจนมาถึงป่านนี้เธอพึ่งจะเคยเห็นของผู้ชายจริงๆ ก็เมื่อกี้นี้ และมันเป็นของพี่ชายเธอด้วย

มิกะช่างรวดเร็วเสียทุกอย่างตอนขึ้นรถเธอก็เร็วมาก และเมื่อรถมาจอดที่ประจำในสถานศึกษา ควับ! มิกะเปิดประตูรถและเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งหายเข้าไปในตึกเรียนอย่างรวดเร็ว

คนขับประจำถึงกับขมวดคิ้ว [วันนี้คุณหนูมิกะแปลกๆ นะครับ เธอโอเคหรือเปล่า] ข้อความจากคนขับส่งตรงถึงผู้ว่าจ้าง

[ตอนนี้ไม่มีอะไรหรอกครับ เด็กกำลังจะโตเท่านั้น แต่อย่างไรก็ฝากดูเธอด้วยนะครับมีอะไรแปลกๆ ก็แจ้งได้ทันทีครับ]

[ครับ] คนขับเมื่อตอบข้อความเสร็จก็เตรียมเคลื่อนรถออกไป แต่ทว่า!

“มีอะไรหรือครับ” เขาลดกระจกลงเมื่อถูกเด็กหนุ่ม มาเคาะกระจก

“ผมเคซากุ เป็นเพื่อนร่วมสถาบันกับมิกะนะครับ คือผมอยากจะขอมอบตุ๊กตาตัวนี้ให้กับมิกะ คือผมอยากจะเซอร์ไพรส์เธอนะครับ ขอวางไว้ในรถได้มั้ยครับ” คนขับพยักหน้าและลงจากรถมารับตุ๊กตาหมีตัวเท่าคน

“ผมนำไปวางไว้เองครับ เดี๋ยวผมจะเอากลับไปให้ครับ รับรองเย็นนี้ตอนที่คุณหนูกลับถึงบ้านแล้ว จะได้เห็นมันแน่นอนครับ” เคซากุกล่าวขอบคุณ กระเป๋าด้านหน้าของตุ๊กตามีการ์ดที่เขาเขียนไว้ด้วย

เคซากุหวังเป็นอย่างมากถ้าเย็นนี้มิกะได้เห็นตุ๊กตา พรุ่งนี้เธอก็จะมาหาเขาตามเวลาและสถานที่ที่เขาเขียนไว้ในการ์ด พรุ่งนี้เป็นวันหยุดในโรงเรียนคนจะน้อย มันเป็นเวลาที่เหมาะมากที่เขาและมิกะจะทำความสนิทสนมกันให้มากกว่านี้