บทที่ 9 ชนท้องน้องสาว_นอนบนเตียงของมิกะ

แต่ทว่า! เคซากุไม่อาจคาดการณ์ได้นั้นก็คือนาโอะ พี่ชายที่รอคอยวันที่จะท้องชนกันกับมิกะกำลังเปิดอ่านการ์ดที่เสียบมากับกระเป๋าหน้าของตุ๊กตา นาโอะที่กินมื้อเช้าเสร็จและกำลังจะเข้าไปนอนบนเตียงของมิกะ ซึ่งเป็นปกติทุกวัน เตียงนอนหลังนี้เขาจะใช้ในเวลากลางวัน มิกะจะใช้ในเวลากลางคืน จู่ๆ ก็ได้รับข้อวามจากคนขับรถว่ามีของมาส่งของมิกะ

และเมื่อนาโอะได้รู้เรื่องราวจากคนขับรถสีหน้าและแววตาเขาก็เปลี่ยนไปทันที มิกะกำลังปลูกต้นรักกับผู้ชายคนอื่นแล้วเหรอ นี่เธออายุแค่ 16 ก็เริ่มที่จะคิดเรื่องหนุ่มสาวความรักในวัยเรียนแล้วยังเหรอ

นาโอะแสยะยิ้มเย้ยหยันตัวเองที่คงมีแต่เขาเท่านั้นที่ยังคิดว่ามิกะยังเด็ก เขายังต้องรอเธออีกสักปีสองปี แล้วค่อยทำอย่างที่หวังไว้ เขาที่รอเวลาจะท้องชนกันกับเธอ แต่เธอกลับจะไปท้องชนกันกับคนอื่น อย่าได้หวัง!

เขาตรากตรำทำงานเลี้ยงดูแลเธออย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ถึงแม้เธอจะซุกหัวนอนอยู่ในห้องเล็กๆ แต่เธอก็มีทุกอย่างที่เด็กสาวๆ ควรมี มีหน้ามีตา มีสังคมชั้นสูงรายล้อม และอีกไม่กี่ปีที่ซุกหัวนอนของเธอก็จะเปลี่ยน เธอก็จะมีห้องที่กว้างขวางกว่านี้ สวยงามกว่านี้อย่างแน่นอน เท่านั้นยังไม่พอเธอจะยังมีผู้ชายที่หล่อเหลาดั่งเทพบุตรเช่นเขาเคียงข้าง

ตอนนี้นาโอะกำลังวางแผนอะไรอยู่นั่นไม่มีใครคาดเดาได้ ชายหนุ่มวัย 20 ที่กำลังจะถูกหญิงสาวที่ตนหมายปองหักหลัง “มิกะน้องรักมาดูกันว่าพี่ชายคนนี้จะจัดการกับเธออย่างไร”

ทางด้านมิกะที่พึ่งประสบพบเรื่องวาบหวาม ไม่ต่างกับการดูหนังสดมาหมาดๆ ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าสายตาเธอเป็นอะไรไป จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าดวงตาของเธอช่างวิเศษนัก ยามที่นักเรียนชายเดินสวนทางกับเธอ สายตาเธอก็จะลดลงต่ำและเห็นท่อนเอ็นของพวกเขาทุกคนที่เป็นผู้ชายผ่านเป้าตุงๆ กางเกงสแล็คสีดำ

“ทำไมถึงเหมือนกันไปหมด” มิกะแก้มแดงก่ำ หน้าเธอร้อนผะผ่าวไม่หยุด เธอวิ่งเข้าห้องน้ำเปิดก็อกน้ำกวักน้ำมาล้างหน้าล้างตา และในขณะนั้นเองสายน้ำที่ไหลเธอก็เห็นของนาโอะ และเมื่อเธอพยายามเงยหน้าหนีจากภาพในสายน้ำที่กำลังไหล เงยมาเจอกับกระจก

ดวงตากลมก็เบิกกว้างเมื่อกระจกเงาตอนนี้ฉายภาพใบหน้าของนาโอะที่กำลังเคลิบเคลิ้ม และที่เธอไม่ได้มองข้ามไปคือผิวกายเขาเต็มไปด้วยรอยจุดแดงๆ ที่เรียกว่าคิสมาร์ก มันไม่ได้ทำให้นาโอะดูน่ารังเกียจเลย ในทางตรงข้าม กลับทำให้เขาดูเย้ายวนอย่างมาก

ตายแล้ว!!! นี่เธอคิดอกุศลกับพี่ชายตัวเองหรือนี้ พึ่บ! มิกะวิ่งเข้าห้องน้ำ และถอดกางเกงในมองเป้ากางเกงในที่มีน้ำใสๆ เปียกชื้น ความรู้สึกนี้คืออะไรกัน ทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ และวันทั้งวันวันนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลย ไม่ว่าจะมองไปทางไหนเธอก็เห็นหน้านาโอะ สลับกับมือเขาที่กำลังขยับชักไม่หยุด

เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับห้อง มิกะไม่เคยได้รับอนุญาตจากนาโอะ ไปไหนกับเพื่อนๆ หลังเลิกเรียนอย่างคนอื่นๆ รถหรูมารอรับแล้ว

ผลั่ก! แต่ทว่าคราวนี้ เมื่อมิกะเปิดประตูกลับเจอคนที่ทำให้เธอปั่นป่วนมาทั้งวัน “นาโอะ”

อืม นาโอะขานรับสั้นๆ เขานั่งกอดอกสายตาไม่ได้หันมามองมิกะเลยสันนิด อารมณ์ของเขาตอนนี้ยากเกินกว่าใครจะคาดเดาได้

มิกะก้าวเข้ามาเมื่อประตูรถถูกปิด คนขับก็เคลื่อนรถทันที ภายในรถเงียบเชียบมาก มิกะเองก็เอาแต่ก้มหน้า แต่เหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งสองเงียบใส่กันมันคนละสาเหตุ

นาโอะเอาแต่คิดว่ามิกะกำลังมีความรักกับหนุ่มน้อยวัยเดียวกับเขา แล้วทำไมต้องเป็นคนอื่นถ้าเธอต้องการผู้ชายสักคน คนคนนั้นก็ต้องเป็นเขา

ส่วนมิกะที่พยายามย้ำเตือนตัวเองว่าต้องก้มหน้าไว้ อย่าเผลอไปมอง มองเป้ากางเกงพี่ชายที่ตุงนูนตามธรรมชาตินั้นเด็ดขาด โอ้ว! ทำไมมันถึงบังคับสายตาได้ยากนัก เพราะตอนนี้เธอได้แอบจ้องเป้าตุงของเขาเสียแล้ว

มิกะที่เอาแต่จ้องมองเป้ากางเกงของนาโอะ เธอไม่รู้ตัวเลยว่ารถไม่ได้ใช้เส้นทางเดิม วันนี้เป็นวันศุกร์นาโอะยังต้องทำงาน เธอและนาโอะที่นั่งเงียบมาตลอด นาโอะเป็นฝ่ายเปิดประตูลงจากรถเขาดึงเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาติดมือไปด้วย มิกะเข้าใจว่ารถมาส่งเขาแต่ทว่า

ผลั่ก! เขาเปิดประตูรถฝั่งเธอ “ลงมา” เขาที่ในที่สุดก็เอ่ยปาก

มิกะเงยหน้ามองเขาตาปริบๆ เขาก็โน้มตัวลงมาเช่นกัน “ต้องให้พี่ช่วยมั้ย” มิกะไม่เข้าใจอะไรสักนิด แต่ก็ยอมลงจากรถ ทันทีที่ลงมานาโอะก็คลุมร่างเธอด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาถือติดมือไปเมื่อสักครู่

“เอาโทรศัพท์เธอออกมา” เขายื่นมือไปพร้อมกับดุนหลังเธอให้เธอเดินไปข้างหน้าเข้าไปในอาคารที่ตกแต่งประดับประดาด้วยดวงไฟหลากหลายสีมากมาย