บทที่ 3 บทที่ 2

บทที่2

“ฟางเอ๋อร์เป็นอะไรไปเล่าลูก ไม่ใช่ลูกหรอกหรือที่บอกว่าที่ยังไม่ต้องการมีคู่หมั้นคู่หมายหรือคนรักก็เพราะอยากจะเลือกคนที่มาเป็นสามีให้ดีที่สุดน่ะ”

คำของแม่ทำให้ฟางเหนียงยิ่งมั่นใจ คำพูดมั่นอกมั่นใจอย่างนี้เป็นของแม่ของหลินเฟยนางร้ายในหนังสือแน่ ๆ แต่ทำไมถึงไม่ให้เธอเป็นหลินเฟย แต่กลับให้เธอเป็นตัวของเธอเอง นี่คงเป็นของขวัญที่สวรรค์มอบให้แก่คนใกล้ตายสินะไม่สิเธอคงตายไปแล้วถึงได้มาอยู่ที่นี่ แต่ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่เธอก็จะพยายามทำให้มันดีที่สุด

ในแบบที่ไม่เหมือนเดิม ในแบบที่ดีกว่าเดิม

“ไม่แล้วค่ะ หนูไม่อยากคิดแบบนั้นอีกแล้ว” ฟางเหนียงเอ่ยก่อนจะลุกออกไป พ่อแม่ได้แต่สงสัยกับอาการราวผีเข้าของลูกสาว แล้วยังคำแทนตัวนั่นอีก

“คุณไม่ใช่ปกติลูกเรียกตัวเองฟางฟางเหรอ”

คนเป็นพ่อก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อลูกสาวเดินกลับมาหา

“ตอนนี้ปีอะไรคะ”

“1982ไงลูก” คนเป็นแม่ตอบ

ฟางเหนียงฟังคำตอบแล้วก็กลับขึ้นไปห้องของตัวเอง ถ้าหากเธอไม่ทำอะไรเลย ชีวิตของเธอก็หมายถึงหลินเฟยที่เธอเข้ามาสวมบทบาทอยู่ในตอนนี้ก็จะต้องแต่งงานกับลูกชายคนโตของตระกูลหวังที่เป็นเศรษฐีใหม่ หลังจากปี 1979 ที่ทางรัฐบาลจีนเริ่มให้ค้าขายได้เสรี ใช้เวลาไม่ถึงห้าปีกิจการของตระกูลหวังก็มีทั้งชื่อเสียงและกำไร ทำให้ตระกูลหวังร่ำรวยมีเงินทองมากมาย

และเพราะอย่างนั้นทำให้นางร้ายของเรื่องนี้เลือกที่จะแต่งกับลูกชายคนโตของตระกูลหวัง แต่อีกฝ่ายกลับตบตี

ไม่เท่านั้นยังมีเรื่องผู้หญิง เหมือนกันกับเฟิ่งหลุนสามีเก่าของเธอที่รวยแต่ก็เลวซ้อมเธอไม่ต่างจากลูกชายตระกูลหวังนี่ แล้วก็มีแต่เรื่องผู้หญิงจนทำให้เธอต้องประชดโดยการมีบ้าง อีกฝ่ายมีเมียน้อย เธอก็มีชู้ ก็สมน้ำสมเนื้อกันดี

และถ้าเดาไม่ผิดหากนี่เป็นนิยายเล่มนั้นจริง ๆ และสวรรค์อยากให้เธอได้เปลี่ยนแปลงสิ่งที่ผิดพลาด เฟิ่งหลุนที่เรียกเธอขึ้นรถเมื่อเช้าก็คงเป็นลูกชายตระกูลหวังที่อยู่ในหมู่บ้านนี้ และคนตระกูลหวังก็ร้ายพอ ๆ กับลูกชายนั่นแหละ

และถ้าไม่นับพระเอกนางเอกที่น่าจะรักกันไปแล้วเพราะนางร้ายของเรื่องที่เธอเข้ามาแทนที่ไม่ได้ไปยุ่งอะไร อีกคนหนึ่งที่ยังไม่ปรากฎก็คือคนที่คอยช่วยเหลือนางร้ายทุกอย่างเหมือนกับคนที่เธอรัก

“ว่าแต่ตอนนี้คุณไปอยู่เสียทีไหนนะไห่ฮวน” ฟางเหนียงได้แต่บ่นกับตัวเอง

แต่ฟางเหนียงก็ไม่ต้องรอนานนัก เมื่อวันถัดมาหลังจากกลับจากมหาวิทยาลัยเธอก็เห็นหนึ่งในชายหนุ่มที่พ่อแม่ของเธอกำลังรับของมากมายจากบรรดาผู้ชายในหมู่บ้าน

และหนึ่งในนั้นก็คือไห่ฮวน แค่เห็นชายหนุ่มถือกระต่ายอยู่ในมือเธอก็รู้แล้วว่านั่นใช่เขาแน่ ๆ แม้จะยังเห็นหน้าไม่ชัดก็ตาม เพราะชายคนนั้นคือคนที่นางร้ายมีใจให้ แต่เธอคิดว่าเขานั้นไร้ซึ่งทรัพย์สมบัติจึงไม่ได้มอง

แม้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรให้เธอหลายอย่างเธอก็ไม่เคยเห็นค่า

พอคิดเช่นนั้นน้ำตาของฟางเหนียงก็รื้นขึ้นมาที่ขอบตา นางร้ายเรื่องนี้ช่างโง่เหมือนเธอไม่มีผิด ลืมไปได้เช่นไรว่าตนเองอยู่ในยุคไหนหากไห่ฮวนสามารถหาสัตว์มาได้ตั้งแต่ก่อนเปิดเสรีการค้าฐานะอาจจะดีกว่าตระกูลหวังด้วยซ้ำ

เรื่องนี้จะโทษนางร้ายเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะชายหนุ่มนักล่าสัตว์หรือที่คนทั่ว ๆ ไปจะเรียกว่าพรานป่าที่ตอนนี้เป็นไห่ฮวนที่สวมบทบาทก็ไม่ยอมบอกยอมอธิบาย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าครอบครัวนางร้ายต้องการเงิน คิดแล้วก็ถอนหายใจ ช่างเป็นพล็อตที่ไม่มีวันตายจริง ๆ ต่อให้ต้องอ่านร้อยเรื่องฟางเหนียงก็อ่านได้

แต่จากนี้จะไม่ใช่แล้ว จะไม่มีความเข้าใจผิดอีกต่อไป หลังจากนี้ชีวิตของนางร้ายในนิยายเรื่องนี้จะมีสีสันยิ่งกว่านางเอกและพระเอกของเรื่องเสียอีก

จะว่าไปวันนี้ฟางเหนียงก็เห็นคนที่น่าจะเป็นพระนางของนิยายเรื่องนี้ ทั้งสองดูรักกันดี ชายหนุ่มคล้ายจะเป็นบุรุษในเครื่องแบบ และใบหน้าของหญิงสาวที่เดินเข้าไปหาเขาก็สวยหวาน ขนาดไม่แน่ใจว่านั่นน่าจะใช่พระเอกและนางเอกของนิยายเรื่องนี้หรือไม่ แต่ใจก็เชื่อไปแล้ว และไม่ว่าจะใช่หรือไม่ตอนนี้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว เพราะเธอไม่ได้เป็นนางร้ายที่วัน ๆ เอาแต่สนใจพระเอกและอยากแก้แค้นนางเอก แต่เธอจะเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อทวงคืนชีวิตที่ควรจะดีของเธอ ไม่ว่าเรื่องตอนนี้มันจะจริงหรือไม่ก็ตาม

ฟางเหนียงตัดสินใจว่าจะต้องเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของนางร้ายที่เธอเข้ามาสวมบทบาท การปล่อยให้พ่อแม่รับของขวัญจากหนุ่ม ๆ ในหมู่บ้าน เพียงเพราะหวังดีต่ออนาคตของเธอไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด ฟางเหนียงรู้ว่าการตัดสินใจทุกอย่างควรขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง

วันรุ่งขึ้น ฟางเหนียงไปที่ตลาดในหมู่บ้าน เธอเดินผ่านร้านค้าเล็ก ๆ ที่มีสินค้าหลากหลาย ตั้งแต่ผักสด ผลไม้ เครื่องครัว ไปจนถึงเสื้อผ้าและของใช้ต่าง ๆ เธอมุ่งหน้าไปยังร้านหนังสือเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหัวมุมถนน

“อาเฉิน” ฟางเหนียงเรียกชื่อเจ้าของร้านหนังสือที่เธอคุ้นเคยดี

“อ้าว ฟางเหนียง วันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ” อาเฉินทักทายอย่างอบอุ่น

“ค่ะ พอดีหนูอยากหาหนังสืออ่านเพิ่มเติม” ฟางเหนียงตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

เธอเดินดูหนังสือต่าง ๆ ในร้าน ในใจคิดถึงอนาคตและแผนการที่เธอจะทำให้ตัวเองไม่ต้องตกอยู่ในชะตากรรมเดิม ๆ ตามที่นักเขียนได้เขียนเอาไว้ เธอเลือกหนังสือเกี่ยวกับการพัฒนาตนเองและการบริหารธุรกิจมาเล่มหนึ่ง เพราะรู้ว่าในยุคที่การค้าเริ่มเสรีนี้ การมีความรู้ด้านการบริหารธุรกิจจะเป็นประโยชน์มาก

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฟางเหนียงก็คิดว่าจะเริ่มอ่านหนังสือที่เพิ่งซื้อมา เธอจะใช้เวลาทั้งวันในการศึกษาและคิดหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองและครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ใช่เพียงการรอคอยโชคชะตาหรือการเลือกคู่ครองที่เหมาะสมเท่านั้น แต่เธอต้องพบสิ่งที่ทำเอาอดที่จะโมโหไม่ได้

ฟางเหนียงเดินผ่านพ่อกับแม่ของเธอไปที่บ้านซึ่งแน่นอนกว่าการที่พ่อแม่ของหญิงสาวรับของของบรรดาหนุ่ม ๆ เอาไว้ก็ทำให้หลายคนคิดว่ามีสิทธิที่จะพูดคุยหรือทำอะไรกับเธอมากกว่าคนที่ไม่ได้ให้อะไร ช่างเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวจริง ๆ แต่ทุกอย่างก็เพราะคำของนางร้ายในเรื่องที่เคยบอกกับพ่อแม่ของตัวเองทั้งนั้น

หากใครให้ของก็ต้องรับไว้ และเปรียบเทียบว่าใครให้ของที่มีค่ามากที่สุด แล้วนางร้ายจะเลือกคนนั้น

ช่างเถอะฟางเหนียงจะจบเรื่องทุกอย่างลงวันนี้ให้เอง

เพราะหากให้พ่อแม่ของเธอรับของอยู่อย่างนี้

คนเหล่านั้นก็จะยิ่งมีความหวัง

แล้วตามจีบหรือทำเป็นรู้จักกับเธอไปเรื่อย