บทที่ 53 เด็กมันร้าย - 52 ไปซะ

สิ้นสุดคำพูดของไนท์ตุลก็กดตัดสายทิ้ง เขากำโทรศัพท์ในมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นที่มือ น่ากลัวว่าโทรศัพท์จะแตกละเอียดคามือเขาจริง ๆ

“เมื่อวานไปหามันที่บ้าน?” ตุลถามเสียงเย็น เขาขบกรามแน่นเอาแต่จ้องหน้า นี่ถ้าลุกขึ้นมาได้ฉันคงเจอกระชากจนแขนหลุดแน่ ๆ

จะนับว่าเป็นความโชคดีของฉันที่เขานอนใส่เฝือกอย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ