บทที่ 88 เด็กมันร้าย - 87 ยอมถอยห่าง…

อุตส่าห์ขู่ว่ายังไม่ให้อภัย แต่คนที่อายุน้อยกว่าก็ไม่ฟัง เขาอุ้มฉันเข้ามาในห้องแล้ววางลงบนเตียง ก่อนจะหันหลังเดินไปล็อกประตู

“นี่เหรอที่สัญญากับพี่ว่าจะอดทน” สิ้นเสียงของฉันตุลก็พูดสวนกลับมา “แล้วใครเป็นคนพูดให้หมดความอดทนก่อน”

“พี่ไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นรึไง”

“ให้โอกาสแต่ไม่ให้อภัย แล้วจะให้อยู่แบ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ