บทที่ 2 ตอนที่ 2
เวลาล่วงเลยไปถึงตีสามฮาร์ดินยังไม่นอนไม่หลับเลยเลือกจะฆ่าเวลาโดยการขับรถออกมาต่อยมวยซ้อมมือคนเดียวในออฟฟิศทำงานแต่ไม่ว่าจะพยายามสลัดภาพเด็กคนนั้นออกจากหัวเท่าไรภาพนั้นก็จะยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น
“โธ่เว้ย!!” เขาสถบเสียงดังแล้วเดินไปหยิบเหล้ามายกดื่ม ที่ผ่านมาแทบไม่เคยมีอะไรที่เขาควบคุมไม่ได้แต่วันนี้มันเปลี่ยนไปหมด เขาไม่สามารถควบคุมความคิดจิตใจตัวเองได้แม้แต่นิดเดียวแล้วยังนึกถึงสิ่งที่เขาไม่ต้องการคือเธอ
“เป็นบ้าไงวะมาซ้อมตอนนี้!?” แคชเดินมานั่งไข้วห้างมองเพื่อนสนิทต่อยกระสอบทรายเหมือนคนบ้าหาที่ระบายอารมณ์ทั้งที่นี่ไม่ใช่นิสัยของฮาร์ดินเลยสักนิด
“ยิงปืนแข่งกับกูไหม?” ฮาร์ดินไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นตอนนี้แค่ทำทุกอย่างให้สมองกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิมก็พอ
หรือเขาต้องฆ่าเธอทิ้งซะจะได้ไม่ต้องคิดถึง
ปังๆๆๆ…..
เสียงปืนนับสิบกว่านัดดังขึ้นกึกก้องไปทั่วทั้งห้องซ้อมแคชเหล่ตามองเพื่อนรักด้วยความงงงวยมากขึ้น คือว่าฮาร์ดินยิงปืนเป็นสิบกว่านัดแต่ทำไมเป้าไม่มีรอยอื่นเลยมีแค่รูเดียวอย่าบอกนะว่ามันยิงทุกนัดเข้าที่เดียวกันหมด
คือมึงจะเทพไปไหม!?
“ไม่สนุกเลยช่วงนี้มีงานไรสนุกๆมั้งวะ?” ฮาร์ดินเก็บปืนแล้วถึงมานั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนต่อ
“ไอ้เหี้ย!! มึงมาถามหางานตอนตีสี่นี่นะ มึงไม่คิดว่ากูจะงงมั้งเหรอวะ?!” ไอ้ฮาร์ดินมันเป็นควยอะไรอีกวะเนี่ยใครก็ได้บอกกูที
“กูจำได้ว่าเคยฝึกไม่หลับไม่นอนสามวันติด”
“คือตอนนั้นกูชนะแต่ว่าตอนนี้กูง่วงมาก!” แคชกระแทกเสียงใส่เพื่อนก่อนจะคว้าขวดเหล้าเดินออกจากห้องฝึกลับเฉพาะและจะหาที่นอนแถวนี้แหละเพราะว่าขี้เกียจขับรถกลับคอนโด
“เอ้า! แล้วกูจะได้ไรแดก!?”
“ซื้อแดกเองดิวะไอ้เวร!” แคชตะคอกกลับแล้วปิดประตูเสียงดังเดินออกไปจริงๆ
ในตอนนี้เหลือเพียงชายหนุ่มคนเดียวในห้องที่เงียบสงัด ความจริงแล้วเวลานี้เขาควรจะนอนพักเพื่อเตรียมตัวเข้าประชุมงานในวันพรุ่งนี้หรืออีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้แต่กลับไม่หลับไม่นอนกินเหล้าก็ไม่รู้สึกมึนเมาอย่างที่ต้องการ นี่เขาคล้ายเครื่องจักรกลเข้าไปทุกวันแล้วนะแต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เจอหนึ่งอย่างที่ควบคุมไม่ได้คือความคิดถึงเธอ
ต้องฆ่ายัยเด็กนั่นจริงๆใช่ไหมถึงจะหยุดได้?
คืนวันต่อมาเวลาสี่ทุ่มห้าสิบนาทีสาวน้อยหยิบถาดมาเก็บจานขนมและแก้วเครื่องดื่มที่ลูกค้าพึ่งดื่มเสร็จไปเสียงกระดิ่งดังกรุ้งกริ้งหน้าประตูบอกว่ามีลูกค้าเข้ามาเธอถึงรีบวางแล้วให้เพื่อนอีกคนล้างไปก่อนแล้วออกมารับออเดอร์ต่อ
“โกโก้ปั่น ชีสเค้ก พายสตอเบอร์รี่” ฮาร์ดินสั่งโดยที่ไม่มองเมนูสักนิดเดียวแต่กลับมองหน้าคนมาจดรายการต่างหากแล้วดูเหมือนเธอจำเขาไม่ได้ด้วย
ปัดโธ่เอ้ย!! พึ่งเจอกันเมื่อวานเองนะเว้ย
“ขอเบอร์หน่อยสิ” คำพูดสั้นๆที่เขาอยากจะดึงกลับมาคืนที่สุดในตอนนี้เลย
“เบอร์ร้านเหรอคะ?” เวย์ถามเสียงใสกะพริบตาถี่ๆรู้สึกคุ้นหน้าลูกค้าคนนี้จังเลยแต่ว่านึกไม่ออก
“พี่เบอร์เวย์ได้ไหม?”
"เอ่อ...คือว่า…"
“กดเบอร์มาเร็วแอดไลน์ด้วยนะแล้วพี่ขออินสตาแกรมเดี๋ยวนี้!”
“….!!”
“มัวแต่ทำหน้าเอ๋ออยู่นั่นแหละนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?” นี่เขาส่งโทรศัพท์ให้เธอเองกับมือเลยนะทำไมถึงยังทำอ่ำอึ้งด้วยละ หรือว่าจะมีลูกค้ามาจีบบ่อยถึงได้ทำหน้าเอ๋อแดกแบบนี้
“คือ…” เธอกำลังจะบอกเขาก็พูดตัดแล้วจ้องเธอได้โคตรน่ากลัวมากเลย
“เดี๋ยวนี้!!” เขาไม่ชอบคนขัดใจขัดคำสั่งแล้วการทำตามมันยากนักรึไงห่ะถึงได้นิ่งเป็นศพอยู่นั่น เขาเอื้อมมือจับแขนเธอดึงเข้ามาใกล้สบแววตาตื่นตระหนกแล้วอยากจะชักปืนมายิงสักที เห้ย! นี่เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นนะถึงหน้าจะดุเสียงจะแข็งแต่จริงๆเขาเป็นบ้ากว่าที่เธอคิดไว้เยอะ
“ปะ...ปล่อยหนูก่อน!!” เธอแกะมือเขาออกแต่คนบ้าอะไรแรงเยอะขนาดนี้
“แล้วจะให้ไหม?”
“หะ...ให้ค่ะ!!”
“เออ! ปล่อยก็ได้แล้วเมื่อไรจะเลิกงาน”
"..." เขายอมปล่อยมือก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้เธอกดเบอร์โทรด้วยมือสั่นๆทั้งที่เป็นคนหน้ากลัวมากแต่ทำไมหน้าจอโทรศัพท์ถึงได้หล่อขนาดนี้นะ ภาพเหมือนพึ่งตื่นนอนถ่ายแบบไม่ใส่เสื้อแต่โคตรขาวเห็นแล้วสับสนมากว่าควรจะกลัวหรือควรจะชอบดี
“ถามก็ตอบ!!”
“เที่ยงคืนค่ะ!!!” โอ๊ย…เขาน่ากลัวอ่า
“ไปกินข้าวไหม?” เขายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยเพราะว่ามัวแต่ทำงานเพลินไปนิดนึง
“กินข้าว?” รู้ไหมว่าเขาเป็นลูกค้าที่แปลกมาก
“ไม่ค่ะ คือว่าหนูต้องรีบกลับหอพักขอตัวน่ะค่ะ” ใครอยู่ได้ก็เชิญเธอไปก่อนแล้วคนอะไรน่ากลัวขนาดนี้เกิดมาปล้นร้านหรือไม่พอใจจนฆ่าเธอขึ้นมาจะทำไงละ
ขนมกับเครื่องดื่มเธอให้เพื่อนไปเสิร์ฟแทนแล้วแอบดูเขาที่หลังเคาน์เตอร์แทน คนอะไรหล่อจังเลยแต่ดุแล้วน่ากลัวมากเชื่อไหมว่าตั้งแต่เขาเดินเข้ามายังไม่เห็นยิ้มเลยมันแปลกมากๆ
“เห้ย! พี่คนเมื่อวานนี่!!” เธอพึ่งจะนึกออก
“นี่แกหล่อเนอะ?” นิลเพื่อนอีกคนเดินมาบอก
“อืม แกว่าเขาน่ากลัวป่ะ? แล้วเขาให้ทิฟไหม?” เธออดจะถามไม่ได้เลยจริงๆ
