บทที่ 5 ตอนที่ 5
“คืนนี้ให้หนูไปส่งขนมไหม?” เธอดูดน้ำแล้วเผลอมองปากอมชทพูของเขาจนต้องกัดปากตัวเองไม่อยากจะยอมรับว่าใจสั่นเพียงรอยยิ้มบางๆแค่ที่มุมปากของเขาและคำพูดของเขาถึงแม้ว่าจะล้อเล่นแต่มันทำเอาเธอคิดเตลิดไปไกลถึงเรื่องบนเตียงโดยที่มีเขาเปิดบริสุทธ์!!
เห้ย!! นี่หื่นกามตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
“อันนี้เงินมาส่งหลังเลิกงานแล้วก็กลับหอพักเลย” เขาส่งเงินให้เธอไม่ต้องบอกว่าต้องการอะไรเพราะทุกอย่างที่เธอเลือกให้อร่อยเสมอ
ว่าแต่...กัดปากทำไมวะเด็กบ้า!!
เขาอยากจะลากลิ้นชิมรสชาติตัวเธอให้ทั่วก่อนจะแทงแก่นกายเข้าไปรับเอาสิทธิ์ความเป็นเจ้าของเรือนร่างนี้สักที เขาอยากจะเอาเธอแทบบ้าแต่ก็ยังทำไม่ได้เพราะอยากได้ความเต็มใจมากกว่าเพราะสิ่งที่ต้องการจริงๆมันคือทุกอย่างของเธอโดยเฉพาะหัวใจดวงน้อยๆจะไม่มีพื้นที่เหลือให้ใครอีกเลย
แต่ในตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทำคือจับเธอลากขึ้นรถฉีกกระโปรงสั้นเธอให้ขาดเป็นชิ้นๆแล้วหวดแรงๆที่ก้นจนแดงเถือกเอาให้จดให้จำว่าเขาหวงขนาดไหน!
ว่าแต่ก้นจะขาวขนาดไหนในเมื่อตัวขาวขนาดนี้
…แล้วตรงนั้นล่ะจะมีสีอะไรนะ?
“น้องเวย์พี่ซื้อน้ำมาฝากครับ” วีเดินเข้ามานั่งกลางวงตั้งใจขัดจังหวะรุ่นน้องที่ตามจีบกับใครไม่รู้พึ่งเคยเห็นวันนี้ครั้งแรก
“ขอบคุณค่ะพี่วี” เธอรับนะแต่ยังไม่กล้าดื่มเพราะมีคนจ้องมองราวกับจะฆ่ากันให้ตายตรงนี้เลย
เหอะ! คู่แข่งสินะเขาเข้าใจว่าคนน่ารักอย่างเวย์ต้องมีคนมาตามจีบเป็นธรรมดาแต่เขาจะจัดการมันให้ไม่กล้ามายุ่งกับคนของเขาอีกเลย ฮาร์ดินปลายตามองก่อนจะจับมือเวย์ขึ้นมาจูบเบาๆต่อหน้าคู่แข่งหน้าตี้ที่ตอนนี้อ้าปากเหว่อไปแล้ว
“พี่กลับก่อนนะคืนนี้อย่าลืมนัดของเราละ” เขาให้เธอมาส่งขนมตอนเที่ยงคืนเพราะอยากมีเวลากับเธอนานกว่าปรกติ เขาบอกแค่นั้นก็เดินกลับแต่ไม่ได้กลับจริงหรอก
“ค่ะ หนูจะไปหานะ” ค่าขนมห้าร้อยบาทที่เหลือเขาให้ค่าเดินทางแน่เลย เธอส่งให้เขาทุกวันจนรู้หมดแล้วเพียงแต่คืนนี้ให้ไปส่งหลังเลิกงานคงเพราะเขามีธุระมั้ง เธอไม่รู้ว่าเขาติดใจขนมอะไรนักหนาถึงสั่งขนาดนี้แถมกินแล้วไม่เห็นอ้วนขึ้นเลย
“น้องเวย์ใครเหรอ?” มีนัดเจอกันด้วยแบบนี้ไม่ได้การแล้ว
“ลูกค้าร้านขนมค่ะ เวย์ขอตัวไปเรียนก่อนนะ” เธอลุกขึ้นแต่ว่าพี่วีมาจับแขนเธอเอาไว้
“ลูกค้ามันจับมือจูบขนาดนี้เลยเหรอห่ะเวย์? พี่มาก่อนพี่ไม่ยอมยกเวย์ให้มันแน่!!” วีจับมือเธอแน่นก่อนกระชากเข้ามาจนประชิดตัวสบตาสวยหวานก่อนจะก้มหน้าลงไปจูบบ้างแต่ว่ายังไม่ทันได้จูบกลับถูกกระชากหัวไหล่จากด้านหลังก่อนจะมึนงงเจ็บไปทั้งเบ้าหน้า
ผลั๊ว!!
“อย่ายุ่งกับคนของกู!!!” ฮาร์ดินตะคอกเสียงดังง้างมือจะต่อยอีกครั้งแต่เวย์มาห้ามไว้ก่อน
“พี่ดินอย่า!!” เธอมาจับแขนเขาเอาไว้ก่อนพี่วีจะเจ็บตัวมากกว่านี้ เธอกลัวเขาที่สุดในตอนนี้แต่ก็อายมากที่คนเกือบทั้งคณะจองมอง เธอกำลังจับมือพาเขาออกจากตรงนี้แต่ว่า…
“เหอะ! กูมาก่อนถ้ามึงอยากได้ต่อคิวเอาดิวะ!” วีเช็ดเลือดที่มุมปากแค่นหัวเราะออกมาแม้ว่าจะเจ็บก่อนที่หน้าจะเจ็บแสบไปอีกครั้งเพราะเวย์ตบ!
เพี๊ยะ!!
“เวย์ไม่เคยเป็นอะไรกับพี่อย่าพูดมั่วๆแบบนี้นะ!” พี่วีพูดเหมือนว่าเธอเคยได้กับเขาทั้งที่ความจริงเขาตามตื้อเธอมาตั้งนานแล้วแต่เธอไม่สนใจ เพื่อนๆในกลุ่มก็รู้ดีคนในคณะก็เห็นทุกวันว่าเธอไม่สนใจเขาขนาดไหน แล้วสิ่งที่เขาพูดวันนี้มันน่าเกลียดมากจนทนฟังไม่ไหว
“เวย์คือพี่…” วีกำลังจะอธิบายแต่ว่าสีหน้าของเวย์มันบอกว่าผิดหวังมาก
“หึ! เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่หน้าห้องดีกว่านะเผื่อมันมีพวกเลวๆลวมลามอีกจะได้จัดการทัน” ฮาร์ดินพูดอย่างเหนือกว่าพร้อมคว้ามือสาวน้อยเดินเข้าตึกเรียนโดยไม่สนไม่แคร์สายตาใคร
“เวย์ยังไม่ได้กับมันใช่ไหม?” เขาหวงเธอมากนะแต่เธอคงไม่รู้หรอกแล้วถ้ามันพูดแบบนั้นมันยิ่งทำให้หวงมากขึ้นกว่าเดิม เขาไม่ได้กลัวว่าจะเผลอไปฆ่าใครแต่กลัวจะเสียใจเพราะเธอเลือกมันมากกว่า ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นความตายคงเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอไม่ต้องเป็นของใครอีกเลยแม้แต่ตัวเขาเองก็จะไม่มีวันได้ครอบครองหัวใจดวงนี้
แต่เรือนร่างนี้จะเป็นของเขาคนเดียว!
“ยังค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไรกับพี่วี” เธอหันไปบอกเสียงเบาแล้วก็ไม่รู้สิว่าทำไมถึงได้แคร์เขาด้วย
“งั้นพี่ไปก่อนนะ คืนนี้ก็อย่าลืมนัดของเราละ” เขาไม่สนว่ามันจะดึกดื่นขนาดไหนหรอกแค่ได้พบเธอมันก็รู้สึกดีมากพอแล้วถึงได้ย้ำเธอหลายครั้งขนาดนี้
เวย์เดินเข้าไปภายในห้องเรียนเห็นสายตาเพื่อนที่มองแล้วก็อึดอัดมากแต่ทุกคนก็รู้นี่ว่าพี่วีตามจีบส่วนเธอหนีตลอดเวลาเท่าที่จะทำได้
ทำไมเธอไม่ยอมหนีพี่ดินนะทั้งที่ควรจะทำ!
