บทที่ 9 ตอนที่ 9

เมื่อคืนหลังจากที่เขาลวมลามและเกือบจะมีอะไรกับเธออยู่แล้วเชียวแต่เวย์ตัวร้อนขึ้นมากจนเขาต้องหยุดทุกอย่างแล้วไปตามหมอมาดูอาการเธอก่อนจะฉีดยาลดไข้ให้จนตัวเย็นลง แน่นอนว่าฤทธิ์ยาที่ผสมในน้ำก็ลดลงตามเวลา เขาเลยจำเป็นต้องปล่อยเธอพักถ้าให้เดาอีกไม่นานเธอคงตื่นเขาสมควรจะซื้ออาหารเช้าให้เธอสักหน่อยนะ

“เอาข้าวต้มพิเศษสองถุงครับ” เขาแทบไม่กินข้าวเช้าด้วยสิแต่ไม่เป็นไรกินกับเวย์มันต้องดีมากแน่ เขามีแผนจะเอาเธอมาอยู่ด้วยเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนมันแสดงให้เห็นว่าต้องการเธอมากคลั่งไคล้เหมือนคนบ้าส่วนเธอก็กำลังหาทางจะหนีกันอยู่

ข้าวต้มทรงเครื่องพิเศษสองถุงได้แล้วก็กลับเพนท์เฮ้าส์มาหาว่าที่เมียดีกว่าแต่พอมาถึงอารมณ์ที่ดีมันหายไปหมดในพริบตาเดียว เขากวาดสายตามองห้องนอนที่จัดให้เธอนั้นว่างเปล่าแล้วถึงเดินลงมาถามลูกน้องสองคนที่เฝ้าอยู่

“พวกมึงเฝ้ายังไงให้เมียกูหาย!!” เขาไม่ใช่คนชอบตะคอกแต่ตอนนี้มันโกรธจนแทบฆ่าพวกมันได้แล้วเพราะเวย์กำลังหาทางจะหนีหน้ากันอยู่

“คือว่า…”

ผลั่ก!!

“อัก!! นะ..นาย..” วินล้มลงไปกองกับพื้น

“นายคือว่าน้องเวย์ไปเรียน!” ทิมรีบก้มหน้าอธิบายหลังจากที่วินกระเด็นไปตามแรงถีบของเจ้านายผู้น่ากลัวตรงหน้า ไอ้เราก็คิดว่าไม่สำคัญนี่หว่าเห็นเป็นแค่เด็กส่งขนมแต่ที่ไหนได้เจ้านายคิดจะเอามาทำเมียมิน่าละสั่งมาให้กินทุกวันจนน้ำหนักขึ้นเสื้อผ้าแน่นหมด

“ไม่ได้เรื่อง!!” ฮาร์ดินสถบเสียงดังขึ้นก่อนจะทิ้งข้าวต้มที่ตั้งใจออกไปซื้อมาเองแล้วเดินออกไปเพื่อขับรถไปหาเวย์ที่มหาลัยทันที อย่าคิดนะว่าจะหนีเขาพ้นเพราะมันไม่มีทางนั้นหรอกถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะยังไม่ได้เป็นเมียเต็มตัวแต่ทุกอย่างในตัวเธอเป็นของเขาแล้ว

ทิมกับวินต่างมองรถสปอตคันหรูที่ขับออกไปด้วยความเร็วสูงแล้วคนขับยังอารมณ์เสียอย่างหนักเพียงแค่ไม่เห็นน้องเวย์อยู่ในห้อง นี่ครั้งแรกที่เคยเห็นแววตาดุแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความรักแสนหนักอึ้งอย่างชัดเจนจนเดาไม่ออกว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไงเหมือนกันเพราะเจ้านายไม่เคยควบคุมอารมณ์ไม่ได้สักนิดแต่ครั้งนี้มันน่ากลัวมากว่า

คิดแล้วก็เป็นห่วงน้องเวย์ไม่รู้จะเป็นยังไง!

“กูว่าซวย!”

“โคตรของโคตรซวยเลยมากกว่า”

“กูกลัวใจนายวะ!”

ชายหนุ่มจอดรถหน้าตึกคณะที่เด็กสาวเรียนแต่ก็ไร้รี่แววว่าเธอออกมาเลยหรือเขาควรจะไปตามหาเธอกับเพื่อนดีแต่ว่าเพื่อนเธอคนไหนอีกละ เขาไม่รู้จักเพื่อนเธอสักคนนอกจากไอ้หน้าตี๋ที่มันตามจีบเธอแค่นั้นเอง

“พี่คะมาหาเวย์เหรอคะ?” กุ๊กไก่เพื่อนคณะเดียวกันเดินมาทักเพราะจำได้

“ใช่ เขาไปไหนเมื่อเช้าเขาออกมาก่อนพี่น่ะเลยเป็นห่วงเห็นว่าไม่ค่อยสบาย” เพื่อนเวย์ดูเหมือนจะอยากรู้จักเขามากกว่าอยากบอกเรื่องเพื่อนอีกนะแต่ไม่เป็นไรเพราะยังไงก็ไม่ได้อยู่ในสายตาอยู่แล้ว

“วันนี้ไม่ได้มาค่ะ สรุปแล้วพี่เป็นแฟนยัยเวย์เหรอคะ?” กุ๊กไก่ปรายตามองอย่างชอบใจในความหล่อมากและอิจฉาเพื่อนในเวลาเดียวกันที่มีแต่คนมารัก

“เป็นมากกว่านั้น” เขาตอบสั้นๆก่อนจะเดินไปขึ้นรถขับออกไปแล้วอยากรู้จริงๆเลยว่าเธอยู่ไหนหรือว่าเป็นไข้หนักนอนพักที่หอมาเรียนไม่ไหวแบบนี้ต้องตามไปดูแลนะ

เขาขับรถไปหอพักเธอที่อยู่ไม่ไกลมากเห็นมอเตอร์ไซค์คันเก่าใกล้พังของเธอจอดอยู่ก็เบาใจนั่นแสดงว่าต้องอยู่แน่นอน

เด็กบ้าทำเขาเป็นห่วงมากรู้ไหม!

สภาพของเธอที่รถล้มเมื่อวานน่าเป็นห่วงถึงจะเป็นแค่แผลถลอกแต่ก็ไม่ใช่รอยเล็กๆเลยนะแล้วเมื่อคืนยังไข้ขึ้นสูงอีกด้วยไม่รู้ว่าหัวกระแทกพื้นรึเปล่า

รู้งี้เขาพาเธอไปหาหมอตอนเช้าดีกว่า!

“รถเก่าขนาดนี้ขับกี่ปีวะเนี่ย!” มันคือรถมอเตอร์ไซค์ที่เก่ามากอีกหน่อยก็คงพังแน่นอนแล้วไม่รู้ว่าเธอทนใช้ได้ไง

บางทีเขาน่าจะซื้อรถให้สักคัน!

“ถ้าเป็นของพี่เราจะไม่ต้องขับรถเพราะพี่จะไปส่งเอง” แค่คิดว่าเขาจะขับรถไปส่งเธอไปมหาวิทยาลัยทุกวันแล้วจูบให้กำลังใจก่อนลงไปเรียนมันก็โคตรดี เขาเดินมาจนถึงห้องเธอก่อนจะไขกุญแจเข้าไปแต่ว่าห้องมืดสนิทแล้วยังเงียบอีก

“หายหัวไปไหนวะ?” เอาไงละเนี่ยโทรหาก็ไม่รับไม่รู้ว่าไปตายแถวไหนรึเปล่า!

ก่อนเขาจะเดินออกไปก็หันไปหยิบกระดาษเอสี่มาเขียนโน๊ตตัวใหญ่ๆไว้ให้เธอโทรหาด้วยเผื่อจะเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงมากขนาดไหน ฮาร์ดินขับรถออกจากหอพักไม่ลืมสั่งยามให้โทรบอกด้วยถ้าหากว่าเวย์กลับมาแล้วถึงได้ขับรถไปหาเพื่อนแทน

มันเซ็งโคตรๆที่เด็กหนีแบบนี้!!

“มึงมาอีกแล้ว...กูจะนอน!” โทนี่เปิดประตูให้เพื่อนที่ไม่สนใครเหมือนเดิมเข้ามาในห้อง

“กูเครียดวะ!” ฮาร์ดินเดินเข้าห้องเพื่อนไปนั่งเทเหล้าดื่ม

“เป็นควยไรอีกวะ?” แคชเดินออกมาจากห้องนอนพึ่งจะอาบน้ำเสร็จเลยยังไม่ได้แต่งตัว

“มึงสองตัวนั่นแหละช่วงนี้เป็นเหี้ยไรกันห่ะ?” ไอ้แคชมาค้างคอนโดของเขาบ่อยมากแล้วมันเสือกหิ้วหญิงมาด้วยตลอดส่วนไอ้เวรฮาร์ดินเข้าวัยทองรึไง ตีหนึ่ง ตีสองหรือว่าเกือบเช้าก็มาหาแบบไม่โทรบอกเลยสักนิดแถมยังแทบไม่มีธุระอะไรเลยเพราะมันแค่บ่นไม่กี่คำหรือนอนสักครึ่งชั่วโมง

เขาด่าพวกมันทั้งคู่ไปด้วยคำหยาบคายมันก็ไม่เคยสำนึกเหมือนว่าไม่รู้สึกอะไรอย่างงั้นแหละ

โคตรเซ็งมีเพื่อนแบบพวกมึงเนี่ย!!

บทก่อนหน้า
บทถัดไป