บทที่ 1 INTO – เกลียด

หลังจากที่แม่เสียไปตอนนี้ชีวิตฉันไม่ต่างอะไรกับกาฝาก

แถมยังถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย

ฉันชื่อ ‘มิลิน’ เป็นลูกสาวแม่บ้านหรือเรียกอีกอย่างว่า

คนรับใช้ ตั้งแต่จำความได้ฉันก็เติบโตมาในคฤหาสน์หลังใหญ่

ในฐานะลูกสาวคนใช้ โดยมีนายท่านของบ้านที่เอ็นดูส่งเสียให้

ได้เรียนโรงเรียนดี ๆ แถมยังได้เรียนมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด

ในประเทศ

เรื่องราวที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นลูกเมียน้อย ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แม่บอกเสมอว่าต่อให้ใครจะคิดยังไงก็ช่าง เรารู้ตัวเองดีที่สุดว่าไม่ใช่

และฉันเชื่อว่าแม่ไม่มีทางเป็นอย่างที่คนอื่น ๆ กล่าวหา

“มิลิน” เสียงของคุณท่านเรียกฉันขณะกำลังนั่งกินอาหาร

“คะคุณท่าน”

“วันนี้คนขับรถไม่ว่าง เดี๋ยวฉันจะให้ตาลีวายไปส่งที่มหาวิทยาลัยแทนแล้วกันนะ”

“… เอ่อคือว่า”

เมื่อได้ยินชื่อนั้นหัวใจดวงน้อยก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เพราะ

พี่ ‘ลีวาย’ คือคนที่ฉันแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก แต่เขา… เกลียดฉัน

“นั่นไงพูดถึงก็มาพอดี”

ฉันรีบก้มหน้าไม่กล้าเงยขึ้นมาสบตากับเจ้าของใบหน้าคมคาย

ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องอาหาร หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวไม่ยอมหยุด

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“วันนี้ฉันจะให้แกไปส่งหนูมิลินที่มหาวิทยาลัย”

“ผมไม่ว่าง”

“ไม่ว่าง? นัดอีหนูที่ไหนไว้อีกล่ะ แกเลิกทำตัวแบบนี้สักที

สร้างแต่เรื่องให้ฉันตามเช็ดได้ไม่เว้นวัน”

“คุณท่านคะ เดี๋ยวหนูนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้ค่ะ”

“ไม่ต้องพูดให้ตัวเองน่าสงสารขนาดนั้น ฉันรู้ว่านี่เป็นแผน

ของเธอ”

“มะ... ไม่ใช่นะคะ”

ราวกับมีมีดนับร้อยเล่มทิ่มแทงอยู่กลางอก ต่อให้เป็นคนดี

แค่ไหนแต่ในสายตาของเขา… ไม่เคยมองว่าฉันดีเลย ทั้งที่บอกแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ถูกคุณท่านดุแท้ ๆ แต่กลับถูกกล่าวหาเป็นอื่น

“ฉันสั่ง แกต้องทำ”

“ครับ ผมจะไปส่งลูกรักของพ่อให้ถึงห้องเรียนเลยดีไหม?”

“ไอ้ลูกชายคนนี้!! จะมีสักวันไหมที่แกจะไม่พูดประชดประชัน

ใส่ฉัน” พี่ลีวายไม่ได้สนใจคำที่คุณท่านต่อว่า เขาจ้องฉันเขม็ง

ก่อนจะบอกเสียงแข็ง “ตามมา ถ้าช้าฉันจะไม่รอ”

“ค่ะ”

ฉันรีบเดินตามพี่ลีวายออกมาจากบ้านเพราะกลัวว่าเขาจะไม่รอ การได้อยู่ใกล้กันทำให้ฉันหวั่นไหวเอามาก ๆ ถึงจะถูกมองเป็นคนไม่ดี

แต่ฉันก็ยังชอบผู้ชายคนนี้เหมือนเดิม

หมับ!! พรึ่บ

แขนของฉันถูกกระชากอย่างแรงก่อนที่แผ่นหลังจะกระแทก

เข้ากับฝากระโปรงของรถสปอร์ตคันหรู

“อือพี่ลีวาย มิลินเจ็บนะคะ”

“อยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น คิดจะจับผู้ชายรวย ๆ แบบแม่เธอหรือไง!! จำไว้ว่าฉันไม่ได้โง่เหมือนพ่อที่จะให้เธอสองแม่ลูกหลอกได้”

บทถัดไป