บทที่ 3 เด็กดื้อ - 2 ต่อหน้า
ลีวายคงจะรับรู้ความรู้สึกภายในใจของฉันเขาถึงพูดแบบ
ไม่แยแสแบบนั้น
“มิลินรู้ค่ะว่าตัวเองไม่คู่ควร รู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหน มันก็แค่ความรู้สึก… พี่ลีวายไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ” ในเมื่อความรู้สึกที่มีถูกอีกฝ่ายรับรู้แล้วฉันก็จะไม่ปิดบังอีกต่อไป
“ก็ดี… อย่าทำตัวเหมือนแม่ของเธอ”
“แม่เกี่ยวอะไรด้วยคะ ท่านเสียไปแล้ว ทำไมยังเอาแต่กล่าวหาว่าแม่ผิด” ฉันเสียใจทุกครั้งที่ได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงแม่แบบนี้ เขาไม่ยอมเปิดใจรับฟังเลย ยังยึดติดกับความเชื่อบ้า ๆ ของตัวเอง
พี่ลีวายปล่อยมือออกจากใบหน้าของฉัน ก่อนจะเดินกลับ
ไปที่โต๊ะทำงาน จากนั้นบรรยากาศภายในห้องก็กลับมาเงียบ
ไม่รู้ว่าทำไม จู่ ๆ มันก็อยากร้องไห้ ฉันเกลียดความอ่อนแอ
ของตัวเอง หวังว่าสักวันจะเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้น
“ห้ามร้องไห้ให้ฉันเห็น”
“แม้แต่น้ำตาของมิลิน พี่ลีวายก็รังเกียจเหรอคะ”
“ใช่ รู้แล้วก็ดี”
ความรู้สึกมันเจ็บปวด แต่ทำไมฉันถึงยังชอบคนใจร้ายแบบนี้
อยู่อีก อยากจะหยุดความรู้สึกบ้า ๆ แต่ก็ทำไม่ได้
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนจะถูกเปิดเข้ามา
โดยที่คนด้านในยังไม่อนุญาต
ผู้หญิงที่อยู่ในชุดเดรสเซ็กซี่ส่งยิ้มหวานให้พี่ลีวาย จากนั้นก็รีบเดินไปนั่งบนตักแกร่ง เธอจูบลงบนซอกคอหนาพร้อมกับใช้มือลูบไล้
แผงอก
“คิดถึงจังเลยค่ะ”
พี่ลีวายเหลือบตามองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะอุ้มผู้หญิงคนนั้นขึ้นวางบนโต๊ะทำงาน แล้วใช้มือปัดเอกสารลงพื้นอย่างไม่ใยดี
ฉันค่อย ๆ กำมือแน่นเมื่อเห็นภาพที่บาดตาและทำร้ายความรู้สึก พี่ลีวายกับผู้หญิงคนนั้นนัวเนียกันโดยไม่สนใจว่ายังมีอีกคนที่อยู่ในห้อง ทั้งที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้แต่เหมือนเป็นเพียงอากาศ
“ขอตัวออกไปข้างนอกนะคะ” เมื่อทนดูภาพที่สองคนกำลัง
ทำเรื่องน่าอายไม่ไหวฉันจึงพูดและรีบลุกขี้น
“ไม่ได้” พี่ลีวายสั่งเสียงแข็งพร้อมจ้องเขม็ง
“อุ๊ย มีคนอยู่ด้วยเหรอคะ” ผู้หญิงคนนั้นทำเหมือนเพิ่งเห็นฉัน แต่ดูก็รู้ว่าเธอเสแสร้ง
“จะทำอะไรก็ทำไปเถอะค่ะ มิลินไม่อยากเห็น”
“ฉันบอกว่าห้ามไป” ฉันมองพี่ลีวายอย่างไม่เข้าใจ ที่ไม่อยาก
ให้ไปเพราะจะให้ฉันเห็นอะไรแบบนี้น่ะเหรอ จะทำร้ายความรู้สึกกัน
ไปถึงเมื่อไร
เมื่อทำอะไรไม่ได้ฉันก็เดินเลี่ยงไปห้องน้ำ ซึ่งห้องน้ำก็อยู่
ภายในห้องนี้แหละ แต่ที่ต้องแยกตัวออกมาเพราะไม่อยากเห็นว่าทั้งคู่ทำอะไรกัน
“ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วย” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม มันจุกในอกเหมือนหัวใจดวงน้อยกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
พี่ลีวายคงจงใจให้ฉันเห็นภาพแบบนั้น…
ปัง ๆๆๆๆๆ เสียงทุบประตูห้องน้ำดังลั่นจนฉันสะดุ้ง รีบเช็ดน้ำตาทำความสะอาดใบหน้าไม่ให้ถูกจับได้ว่าแอบร้องไห้ จากนั้นก็เปิดประตูออก
เห็นพี่ลีวายยืนจ้องเขม็งอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะออกคำสั่งเสียวแข็ง “กลับ!”
ทำให้ฉันแปลกใจว่าผู้หญิงที่เขานัวเนียด้วยหายไปไหนแล้ว
“ละ... แล้วผู้หญิงคนนั้น…”
“เธอมีสิทธิ์ยุ่งเรื่องของฉันตั้งแต่เมื่อไร?”
“ขอโทษค่ะ” ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาพร้อมเอ่ยคำขอโทษ
