บทที่ 34 เด็กดื้อ - 33 ไม่มีวันหนีพ้น

แทนเดินมาหยุดข้าง ๆ เตียงที่ฉันนอนอยู่แล้วมองด้วยสายตาเป็นห่วง ซึ่งพี่ลีวายไม่เคยมองแบบนี้ เลยถึงแม้เขาจะเป็นคนทำให้ฉัน

เข้าโรงพยาบาล เขาไม่เป็นห่วงและไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด

“อาผมเป็นหมออยู่ที่นี่ครับ”

“แล้วไม่เรียนเหรอ”

“รู้ว่าพี่อยู่โรงพยาบาล ผมจะมีกะจิตกะใจเรียนได้ยังไง”

“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ