บทที่ 44 เด็กดื้อ - 43 ลืมให้ได้แล้วกัน

ฉันมองหน้าพี่ลีวายด้วยความรู้สึกที่สุดแสนจะเจ็บปวด แต่มันก็ดีแล้วที่เขาคิดยังไงก็พูดออกมา ไม่หลอกให้ฉันคิดฝันไปไกล

“มิลินจะจำคำ ๆ นั้นไว้ให้ขึ้นใจเลยนะคะ” ที่บอกไปจริง ๆ แล้วฉันพยายามเข้มแข็งทั้งที่ภายในใจนั้นบอบช้ำสาหัส

“ใช่! เธอต้องจำให้ขึ้นใจ”

“ขอบคุณที่คอยเตือนมิลินอยู่ตลอดนะ”

“อืม”

“จะปลดล็...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ