บทที่ 6 เด็กดื้อ – 5
ลีวายผลักแผ่นหลังของฉันอัดติดกับผนังห้องอย่างแรง แล้วใช้มือบีบแก้ม “ไปบอกพ่อซะว่าเธอไม่อยากมาเรียนรู้งานกับฉัน”
“พะ... พูดกันดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องรุนแรงเลยค่ะ”
“ใครจะไปอยากพูดดีกับเธอ” สายคาคู่นั้นยังคงมองฉันอย่างรังเกียจ ทำให้หัวใจดวงน้องรู้สึกเจ็บปวดเอามาก ๆ
“มิลินเข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ฉันหลบสายตาแล้วตอบเสียงเบา พี่ลีวายจึงยอมปล่อยมือที่บีบแก้มออก
“ออกไป”
“ดึงมิลินเข้ามาในห้องเพราะจะพูดเรื่องแค่นี้เองเหรอคะ”
“เธอคาดหวังอะไร?” หัวคิ้วหนาขนาดชนกันก่อนที่พี่ลีวาย
จะโน้มลงมาใกล้ ๆ แล้วพูดต่อ “ผู้หญิงอย่างเธอ… ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าฉันก็ไม่มีอารมณ์”
“…” ฉันกำมือแน่นกับคำพูดที่แสนจะดูถูก พอได้ยินแล้ว
มันอยากจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เพื่อดูว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเปล่า
แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ไม่มีความกล้าขนาดนั้น ทำได้แค่ยืนฟังพี่ลีวายพูด
ดูถูกต่อไป
ฉันรีบเปิดประตูออกมาจากห้องก่อนที่พี่ลีวายจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้
“อึก~คนใจร้าย” ฉันแอบมาร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองพลางพูดถึงพี่ลีวาย คนที่ชอบใช้คำพูดทำร้ายความรู้สึกคนอื่น
ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ปัญหา
มันจะได้จบสักที แต่ตอนนี้ฉันหนีไม่ได้… คุณท่านใจดีมากขนาดนั้น
จะทิ้งท่านไปได้ยังไง
วันต่อมา ณ มหาวิทยาลัย
“มิลิน ๆๆ” เสียงแนนนี่เพื่อนในห้องเรียกขณะที่ฉันกำลังทำวิจัยอยู่กับอาต
“หือว่าไงแนน”
“วันนี้พวกเรานัดสังสรรค์กับน้องรหัส เธอจะไปด้วยกันไหม”
“ฉันเหรอ… อือ… ไม่ดีกว่า”
“นี่มิลิน!! แกรู้จักเข้าสังคมบ้างสิ” เพื่อนอีกคนรีบท้วงขึ้น
“นั่นสิ แกจะทำเหมือนตัวคนเดียวในมหาวิทยาลัยนี้ไม่ได้
หรอกนะ เรียนจะจบแล้วแท้ ๆ รู้จักน้องรหัสสักคนไหม”
“… เอ่อฉัน” ฉันก้มหน้าฟังที่เพื่อนพูดมาอย่างไร้คำแก้ตัว
“ไปด้วยกันไหม?” อาตถามฉันพร้อมรอยยิ้ม
“อาตไปด้วยเหรอ”
“อือ ไปสิ”
“เดี๋ยวเราขอคิดดูอีกทีนะ”
หลังเลิกเรียน ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคุณท่านว่าจะให้พี่ลีวายมารับ พยายามปฏิเสธแต่คุณท่านบอกว่าพี่ลีวายมารอที่มหาวิทยาลัยแล้ว
“พี่มิลิน” ไม่รู้ว่าใครเรียกชื่อฉัน พอหันมาตามต้นเสียงก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใคร
“มะ... มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันถามคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า ท่าทางเขาดูเขิน ๆ ยังไงก็ไม่รู้
“คืนนี้พี่จะไปปาร์ตี้ใช่ไหมครับ”
“เอ่อ…”
“ผมแทนน้องรหัสพี่ไง อ่า! จำผมไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ”
“คือพี่ขอโทษจริง ๆ” ฉันก้มศีรษะเล็กน้อยแทนคำขอโทษ
ที่จำน้องเขาไม่ได้
“คืนนี้พี่จะไปใช่ไหมครับ”
“เดี๋ยวขอคิดดูก่อนนะ พี่ยังไม่แน่ใจเลย”
“ไปเถอะนะครับ ผมอยากให้พี่มิลินไปด้วยจริง ๆ” จู่ ๆ แทนก็
จับมือฉันทำให้ตกใจรีบดึงมือออก
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“อือ พี่กลับก่อนนะรถมารอแล้ว”
“หวังว่าคืนนี้เราจะได้เจอกันนะครับ ^_^”
ฉันยิ้มจาง ๆ ให้แทนก่อนจะเดินมาขึ้นรถ โดยมีพี่ลีวายนั่งรอ
อยู่ข้างใน
“เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลยนะ”
“คะ?”
“ถ้าพ่อฉันรู้คงจะภูมิใจในตัวเธอเอามาก ๆ”
“ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่…” พี่ลีวายพูดแทรกขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดจบ “เธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพราะฉันไม่ได้อยากรู้”
ฉันปิดปากเงียบทันทีหลังได้ยินคำนั้น รู้สึกทำตัวไม่ถูก
ไม่ชอบเลยเวลาอยู่สองต่อสองแบบนี้
