บทที่ 8 เด็กดื้อ - 7 โรคจิต
พี่ลีวายขมวดคิ้วมอง เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉันเลย ต่างจากที่คิดเอาไว้มาก
“มิลินเหรอ” เสียงพี่คาแลนถาม ฉันจึงพยักหน้าตอบ “ค่ะ”
“มาเที่ยวคลับเป็นด้วย?” พี่คัลเลนพูดแทรก
“พอดีเพื่อน ๆ นัดมาปาร์ตี้น่ะค่ะ มิลินเลยมาด้วย”
“อ่า! แบบนี้นี่เอง”
“ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพูดอย่างประหม่า พยายามหลบสายตาพี่ลีวายที่เอาแต่จ้องไม่พูดไม่จา
“รู้จักเหรอครับ” แทนกระซิบถามฉัน
“อื้อ”
พี่ลีวายไม่ยอมหลบทางให้ฉันจึงเดินลงไปไม่ได้ เขาเอาแต่ยืนนิ่ง ๆ มองหน้าแทนกับฉันสลับกัน
“พี่ลีวายคะ…” พอฉันเรียกพี่ลีวายก็พูดแทรก “มากับเพื่อนผู้ชาย? อ่า ที่เห็นตอนเย็นนัดกันมาที่นี่เองสินะ”
“เปล่าครับผมเป็นรุ่นน้อง”
“แทนเป็นน้องรหัสของมิลิน”
“บอกทำไม ใครอยากรู้” พี่ลีวายตอบหน้านิ่ง เห็นเขาถามฉันก็คิดว่าอยากรู้ซะอีก
“ขอทางหน่อยค่ะ” ฉันพูดย้ำแต่พี่ลีวายก็ยังไม่ยอมถอยให้
“ไอ้ลีวาย มึงก็หลบน้องหน่อย” พี่คัลเลนช่วยพูดอีกแรงพี่ลีวายจึงยอมหลบทางให้แต่ก็ยังมองแทนไม่ยอมลดละ
ฉันรีบพาแทนกลับมาที่โต๊ะ ตั้งใจจะขอตัวกลับก่อนแต่แนนคว้ามือมาคล้องคอฉันไว้แน่น
“แนน ฉันกลับก่อนนะ”
“อือ อีกแป๊บนึงสิ”
ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงยอมนั่งต่อ ก่อนจะเหลือบมองไปบนชั้นสอง เห็นพี่ลีวายและเพื่อนของเขานั่งอยู่และมองมายังกลุ่มเพื่อน ๆ ของฉัน
“แนน พี่ลีวายมองแกหรือเปล่าดูสิ”
“อุ้ยพี่คัลเลนก็มองด้วย เขามองฉันแน่เลย”
รู้สึกกดดันทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าพี่ลีวายโกรธอะไรหรือเปล่าถึงได้มองฉันแบบนั้น
เฮ้อ! ไม่สิ ฉันควรชินกับสายตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเกลียดชัง
นั่งไปสักพักฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบนอีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าตอนนี้ข้างกายของพี่ลีวายมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ
“ใครกันนะ” ด้วยความสงสัยทำให้ฉันเผลอพูดออกมาเบา ๆ ไม่คิดว่าแทนจะได้ยิน “เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”
“อ๋อเปล่า ๆ” ฉันรีบส่ายหน้าแล้วหยิบเหล้ามาดื่ม
จู่ ๆ ก็นึกหวงพี่ลีวายขึ้นมา ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไร แต่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงแบบนั้นฉันเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก
“ดื่มเยอะแล้วนะครับ” แทนท้วงขึ้นเพราะเห็นว่าฉันยกแก้วดื่มติดกันหลายครั้ง
“จู่ ๆ มันก็อยากดื่มน่ะ” ฉันเงยหน้ามองพี่ลีวายที่นั่งด้านบนอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “… ไม่รู้ทำไม”
น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่ลีวายโดยไม่ถูกผลักไส… เธอคงจะเป็นคนสำคัญ
“นี่ ๆ เราย้ายไปดื่มชั้นสองกันดีไหม” แพมเอ่ยชวนเพื่อน ๆ
“ดีนะ ฉันอยากไปมาก” แนนรีบบอกเสริม
“ฉะ... ฉันว่านั่งตรงนี้ก็ดีอยู่แล้วนะ”
“ไม่ดี ด้านบนดีกว่า”
ไม่รู้ว่าฉันจะขัดเพื่อน ๆ ยังไงดี ตอนนี้แพมบอกเด็กเสิร์ฟแล้วว่าจะย้ายโต๊ะขึ้นไปด้านบน จะขอกลับก่อนก็ไม่ได้ด้วย จำใจต้องย้ายขึ้นมาบนชั้นสองตามเพื่อน ๆขึ้นมาชั้นสองก็ไม่เห็นผู้หญิงที่นั่งข้างพี่ลีวายอยู่แล้ว แนนเลือกโต๊ะที่อยู่ติดกับโต๊ะของพี่ลีวาย เธอแสดงออกชัดเจนว่าสนใจเขามาก ๆ
ด้วยความที่ฉันได้นั่งเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ๆ กับกลุ่มของพี่ลีวายจึงเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง
“พี่มิลิน เมาหรือยังครับ” แทนกระซิบถาม
“อะ... เปล่า ๆ”
“ให้ผมไปส่งที่บ้านได้ไหม”
“เอ่อ… คือว่ามีคนขับรถมารอรับแล้วน่ะ”
“อ่า เสียดายจังเลยครับ”
“อ่ะ!” ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะจู่ ๆ แทนก็ใช้มือมาโอบที่เอวโดยไม่ขอก่อน ทำให้ฉันรีบขยับหนีทันที
“ผมไม่คิดว่าพี่จะตกใจ…” แทนพูดก่อนจะมองมาที่ด้านหลังของฉัน เพราะความสงสัยจึงหันมองตามเขา
ใครจะไปคิดว่าพอหันมาแล้วจะเจอกับใบหน้าของพี่ลีวายที่อยู่ใกล้แค่คืบ
“มานั่งนี่สิ”
“อะ… เอ่อ”
“ฉันบอกให้มานั่งตรงนี้”
“ค่ะ”
การที่พี่ลีวายพูดแบบนั้นทำให้ทุกคนในกลุ่มมองด้วยความตกใจ ฉันรู้ว่าเพื่อน ๆ อยากจะถามแต่ทุกคนก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
ฉันเองก็ไม่รู้ทำไมพี่ลีวายถึงเรียกให้มานั่งใกล้ ๆ ตัวเอง ทั้งที่เขาแสดงออกว่าไม่ชอบหน้าฉันขนาดนั้น
“ไม่ต้องหลงตัวเอง พ่อให้ฉันมาคอยดูเธอ”
แบบนี้นี่เอง คุณท่านนะคุณท่านอุตส่าห์บอกไปแล้วแท้ ๆ ว่าไม่อยากรบกวนพี่ลีวาย
“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ มิลินดูแลตัวเองได้”
“หึ! หรือความจริงแล้วเธออยากไปกับมัน? เอาสิ ให้มันไปส่ง”
“คะ? พี่ลีวายหมายถึงแทนเหรอ” ฉันขมวดคิ้วสงสัย ไม่คิดว่าพี่ลีวายจะได้ยินฉันคุยกับแทนด้วย
“ถ้าอยากจะไปกับมันฉันก็จะไม่ห้าม ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องมาคอยดูเธอให้เสียเวลา”
“… ถ้าอย่างนั้นพี่ลีวายก็อย่าเสียเวลาเลยค่ะ มิลินดูแลตัวเองได้” อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่ทำให้ฉันกล้าต่อปากต่อคำกับพี่ลีวายแบบนี้
“จะทำอะไรก็เรื่องของเธอฉันมีหน้าที่แค่ทำตามที่พ่อสั่ง“
เจ็บจัง ฉันแค่แอบหวังว่ามันจะมีอะไรมากกว่านี้แต่เปล่าเลยคงเพราะเป็นคำสั่งของคุณท่านจริง ๆ
ฉันลุกขึ้นเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วยกเหล้าดื่มหมดแก้วรวดเดียว จากนั้นก็ชงเหล้าใหม่แล้วดื่มอีกแก้ว
“มิลินแกรู้จักพี่ลีวายทำไมไม่บอก” แนนกระซิบถาม
“รู้จักเพราะฉันเป็นคนรับใช้ที่บ้านเขาน่ะ ไม่ได้รู้จักแบบลึกซึ้ง”
“คนใช้เหรอ แกเนี่ยนะล้อเล่นหรือเปล่า”
“อึก! ฉันกลับก่อนนะแนน” มันรู้สึกมึนหัวหนักกว่าเดิม จนแทบจะยืนไม่อยู่ ฉันจึงรีบขอตัวกลับก่อนที่จะเมาไปมากกว่านี้
“เดี๋ยวผมไปส่งที่รถนะครับ” แทนรีบลุกขึ้นมาประคองตัวฉันที่เซไปมาเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“ไม่เป็นไร” ฉันพยายามดันตัวเองออกแต่แทนไม่ยอมปล่อย
“ผมไปส่งที่รถดีกว่าครับ”
“ถอยไป” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ก่อนจะรู้สึกว่ามีมือมากระชากแขนตัวเองอย่างแรง ตอนนี้ฉันเมาจนเริ่มไม่มีสติแล้ว
รู้สึกว่าร่างกายมันลอยขึ้นเหนือพื้น ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มแว่วเขามาในหู “อย่าดิ้น อยากเจ็บตัวรึไง!!”
“อื้อ ใคร ปล่อยนะ มิลิน จะ... อึก! จะกลับบ้าน”
“หุบปาก! ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของเธอ”
“อื้อ…”
“น่ารำคาญฉิบหาย”
“สะ... เสียงใคร”
“ปล่อยนะไอ้โรคจิต!!” ฉันใช้กำปั้นเล็ก ๆ ทุบรัว ๆ ที่แผงอก สายตาพร่ามัวจนไม่รู้ว่าคนที่พูดคือใคร
“นี่เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นโรคจิตฮะ!!”
