บทที่ 8 เด็กดื้อ - 7 โรคจิต
พี่ลีวายขมวดคิ้วมอง เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉันเลย ต่างจากที่คิดเอาไว้มาก
“มิลินเหรอ” เสียงพี่คาแลนถาม ฉันจึงพยักหน้าตอบ “ค่ะ”
“มาเที่ยวคลับเป็นด้วย?” พี่คัลเลนพูดแทรก
“พอดีเพื่อน ๆ นัดมาปาร์ตี้น่ะค่ะ มิลินเลยมาด้วย”
“อ่า! แบบนี้นี่เอง”
“ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันพูดอย่างประหม่า พยายามหลบสายตา
พี่ลีวายที่เอาแต่จ้องไม่พูดไม่จา
“รู้จักเหรอครับ” แทนกระซิบถามฉัน
“อื้อ”
พี่ลีวายไม่ยอมหลบทางให้ฉันจึงเดินลงไปไม่ได้ เขาเอาแต่ยืน
นิ่ง ๆ มองหน้าแทนกับฉันสลับกัน
“พี่ลีวายคะ…” พอฉันเรียกพี่ลีวายก็พูดแทรก “มากับเพื่อนผู้ชาย? อ่า ที่เห็นตอนเย็นนัดกันมาที่นี่เองสินะ”
“เปล่าครับผมเป็นรุ่นน้อง”
“แทนเป็นน้องรหัสของมิลิน”
“บอกทำไม ใครอยากรู้” พี่ลีวายตอบหน้านิ่ง เห็นเขาถามฉัน
ก็คิดว่าอยากรู้ซะอีก
“ขอทางหน่อยค่ะ” ฉันพูดย้ำแต่พี่ลีวายก็ยังไม่ยอมถอยให้
“ไอ้ลีวาย มึงก็หลบน้องหน่อย” พี่คัลเลนช่วยพูดอีกแรงพี่ลีวายจึงยอมหลบทางให้แต่ก็ยังมองแทนไม่ยอมลดละ
ฉันรีบพาแทนกลับมาที่โต๊ะ ตั้งใจจะขอตัวกลับก่อนแต่แนน
คว้ามือมาคล้องคอฉันไว้แน่น
“แนน ฉันกลับก่อนนะ”
“อือ อีกแป๊บนึงสิ”
ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไงจึงยอมนั่งต่อ ก่อนจะเหลือบมองไป
บนชั้นสอง เห็นพี่ลีวายและเพื่อนของเขานั่งอยู่และมองมายังกลุ่ม
เพื่อน ๆ ของฉัน
“แนน พี่ลีวายมองแกหรือเปล่าดูสิ”
“อุ้ยพี่คัลเลนก็มองด้วย เขามองฉันแน่เลย”
รู้สึกกดดันทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าพี่ลีวายโกรธอะไรหรือเปล่าถึงได้มองฉันแบบนั้น
เฮ้อ! ไม่สิ ฉันควรชินกับสายตาคู่นั้นที่มองมาอย่างเกลียดชัง
นั่งไปสักพักฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองชั้นบนอีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าตอนนี้ข้างกายของพี่ลีวายมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ
“ใครกันนะ” ด้วยความสงสัยทำให้ฉันเผลอพูดออกมาเบา ๆ
ไม่คิดว่าแทนจะได้ยิน “เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”
“อ๋อเปล่า ๆ” ฉันรีบส่ายหน้าแล้วหยิบเหล้ามาดื่ม
จู่ ๆ ก็นึกหวงพี่ลีวายขึ้นมา ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไร
แต่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงแบบนั้นฉันเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก
“ดื่มเยอะแล้วนะครับ” แทนท้วงขึ้นเพราะเห็นว่าฉันยกแก้ว
ดื่มติดกันหลายครั้ง
“จู่ ๆ มันก็อยากดื่มน่ะ” ฉันเงยหน้ามองพี่ลีวายที่นั่งด้านบน
อีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “… ไม่รู้ทำไม”
น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่ลีวายโดยไม่ถูกผลักไส… เธอคงจะเป็นคนสำคัญ
“นี่ ๆ เราย้ายไปดื่มชั้นสองกันดีไหม” แพมเอ่ยชวนเพื่อน ๆ
“ดีนะ ฉันอยากไปมาก” แนนรีบบอกเสริม
“ฉะ... ฉันว่านั่งตรงนี้ก็ดีอยู่แล้วนะ”
“ไม่ดี ด้านบนดีกว่า”
ไม่รู้ว่าฉันจะขัดเพื่อน ๆ ยังไงดี ตอนนี้แพมบอกเด็กเสิร์ฟแล้ว
ว่าจะย้ายโต๊ะขึ้นไปด้านบน จะขอกลับก่อนก็ไม่ได้ด้วย จำใจต้องย้ายขึ้นมาบนชั้นสองตามเพื่อน ๆ
ขึ้นมาชั้นสองก็ไม่เห็นผู้หญิงที่นั่งข้างพี่ลีวายอยู่แล้ว แนนเลือกโต๊ะที่อยู่ติดกับโต๊ะของพี่ลีวาย เธอแสดงออกชัดเจนว่าสนใจเขามาก ๆ
ด้วยความที่ฉันได้นั่งเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ๆ กับกลุ่มของพี่ลีวาย
จึงเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง
“พี่มิลิน เมาหรือยังครับ” แทนกระซิบถาม
“อะ... เปล่า ๆ”
“ให้ผมไปส่งที่บ้านได้ไหม”
“เอ่อ… คือว่ามีคนขับรถมารอรับแล้วน่ะ”
“อ่า เสียดายจังเลยครับ”
“อ่ะ!” ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะจู่ ๆ แทนก็ใช้มือมาโอบที่เอว
โดยไม่ขอก่อน ทำให้ฉันรีบขยับหนีทันที
“ผมไม่คิดว่าพี่จะตกใจ…” แทนพูดก่อนจะมองมาที่ด้านหลัง
ของฉัน เพราะความสงสัยจึงหันมองตามเขา
ใครจะไปคิดว่าพอหันมาแล้วจะเจอกับใบหน้าของพี่ลีวาย
ที่อยู่ใกล้แค่คืบ
“มานั่งนี่สิ”
“อะ… เอ่อ”
“ฉันบอกให้มานั่งตรงนี้”
“ค่ะ”
การที่พี่ลีวายพูดแบบนั้นทำให้ทุกคนในกลุ่มมองด้วยความตกใจ ฉันรู้ว่าเพื่อน ๆ อยากจะถามแต่ทุกคนก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
ฉันเองก็ไม่รู้ทำไมพี่ลีวายถึงเรียกให้มานั่งใกล้ ๆ ตัวเอง ทั้งที่เขาแสดงออกว่าไม่ชอบหน้าฉันขนาดนั้น
“ไม่ต้องหลงตัวเอง พ่อให้ฉันมาคอยดูเธอ”
แบบนี้นี่เอง คุณท่านนะคุณท่านอุตส่าห์บอกไปแล้วแท้ ๆ ว่า
ไม่อยากรบกวนพี่ลีวาย
“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ มิลินดูแลตัวเองได้”
“หึ! หรือความจริงแล้วเธออยากไปกับมัน? เอาสิ ให้มันไปส่ง”
“คะ? พี่ลีวายหมายถึงแทนเหรอ” ฉันขมวดคิ้วสงสัย ไม่คิดว่า
พี่ลีวายจะได้ยินฉันคุยกับแทนด้วย
“ถ้าอยากจะไปกับมันฉันก็จะไม่ห้าม ดีเหมือนกันฉันจะได้
ไม่ต้องมาคอยดูเธอให้เสียเวลา”
“… ถ้าอย่างนั้นพี่ลีวายก็อย่าเสียเวลาเลยค่ะ มิลินดูแล
ตัวเองได้” อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่ทำให้ฉันกล้าต่อปากต่อคำกับ
พี่ลีวายแบบนี้
“จะทำอะไรก็เรื่องของเธอฉันมีหน้าที่แค่ทำตามที่พ่อสั่ง“
เจ็บจัง ฉันแค่แอบหวังว่ามันจะมีอะไรมากกว่านี้แต่เปล่าเลย
คงเพราะเป็นคำสั่งของคุณท่านจริง ๆ
ฉันลุกขึ้นเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วยกเหล้าดื่มหมดแก้วรวดเดียว จากนั้นก็ชงเหล้าใหม่แล้วดื่มอีกแก้ว
“มิลินแกรู้จักพี่ลีวายทำไมไม่บอก” แนนกระซิบถาม
“รู้จักเพราะฉันเป็นคนรับใช้ที่บ้านเขาน่ะ ไม่ได้รู้จักแบบลึกซึ้ง”
“คนใช้เหรอ แกเนี่ยนะล้อเล่นหรือเปล่า”
“อึก! ฉันกลับก่อนนะแนน” มันรู้สึกมึนหัวหนักกว่าเดิม จนแทบจะยืนไม่อยู่ ฉันจึงรีบขอตัวกลับก่อนที่จะเมาไปมากว่านี้
“เดี๋ยวผมไปส่งที่รถนะครับ” แทนรีบลุกขึ้นมาประคองตัวฉันที่
เซไปมาเล็กน้อยเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“ไม่เป็นไร” ฉันพยายามดันตัวเองออกแต่แทนไม่ยอมปล่อย
“ผมไปส่งที่รถดีกว่าครับ”
“ถอยไป” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้น ก่อนจะรู้สึกว่ามีมือมากระชาก
แขนตัวเองอย่างแรง ตอนนี้ฉันเมาจนเริ่มไม่มีสติแล้ว
รู้สึกว่าร่างกายมันลอยขึ้นเหนือพื้น ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้ม
แว่วเขามาในหู “อย่าดิ้น อยากเจ็บตัวรึไง!!”
“อื้อ ใคร ปล่อยนะ มิลิน จะ... อึก! จะกลับบ้าน”
“หุบปาก! ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของเธอ”
“อื้อ…”
“น่ารำคาญฉิบหาย”
“สะ... เสียงใคร”
“ปล่อยนะไอ้โรคจิต!!” ฉันใช้กำปั้นเล็ก ๆ ทุบรัว ๆ ที่แผงอก สายตาพร่ามัวจนไม่รู้ว่าคนที่พูดคือใคร
“นี่เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นโรคจิตฮะ!!”
