บทที่ 3 ตอนที่2
“ป้าย?”เสียงแผ่วเบาดังมาจากเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรู้สึกตัวทันทีว่าป้ายชื่อที่คอฉันมันหายไปแล้วที่จริงมันหายไปตั้งแต่แรกแล้วแต่ฉันแค่ลืมไม่รู้ตัว
“ออกมา!!”เสียงตวาดอย่างออกคำสั่งทำให้ฉันต้องก้มหน้าก้มตาเดินไปหาพี่เคอย่างช้าๆมือก็บีบกันแน่นด้วยความกลัว
พรึบ
“ป้ายชื่อคุณ…ไปไหน?”เขากดเสียงต่ำถามฉัน ฉันก็ก้มหน้าก้มตาไม่ตอบเขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบแววตาของเขาด้วย
“รหัส2045ลุกขึ้น!”พี่เคเอ่ยขึ้นอีกครั้งแต่เสียงของเขาก็ยังคงโทนเดิมและความดังเท่าเดิม ตรงนี้เป็นลานเกียร์ซึ่งเป็นลานกว้างๆที่อยู่ตรงกลางของตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ เสียงของพี่เคเลยไม่ดังสะท้อนเหมือนตอนที่อยู่ในโรงยิมของคณะวิศวะเหมือนเช่นทุกครั้งที่เข้าเชียร์
“ค่ะ”เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นดังมาจากปีหนึ่งแถวหน้า ฉันก็หน้าก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปเลย
“คุณ…รู้จักปีหนึ่งคนนี้ไหม?”พี่เคเอ่ยถามผู้หญิงคนนั้นขึ้น ฉันก็แอบหันไปชำเลืองสายตามองเธอคนนั้นที่มองมาที่ฉันอยู่ ฉันมั่นใจว่าเธอรู้จักฉันและทุกคนในที่นี้ก็รู้จักฉันดีเพราะฉันเป็นดาวคณะและยังเป็นดาวมหาลัยด้วยนะ
“เขาอยู่คณะนี้รึเปล่า?”พี่เคถามเธอต่อ ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะฉันรู้สึกอึดอัดมากเลยในตอนนี้อ่ะ
“ไม่รู้จักค่ะ…”เธอคนนั้นตอบพี่เคมาเสียงเรียบๆทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธออย่างไวอย่างไม่เข้าใจว่าเธอจะไม่รู้จักฉันได้ยังไง? ฉันหวันยิหวาไง
“หึ!”เสียงพี่เคหัวเราะในลำคอก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าฉันแววตาที่เหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันของเขามันกำลังให้ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจขึ้นมา
“แล้วคุณ….!”พี่เคจ้องหน้าฉันพลางยกนิ้วชี้มาที่ร่างของฉัน
“รู้จักเขาไหม?”เขาถามฉันพลางชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงคนที่เธอบอกว่าไม่รู้จักฉัน ฉันอยากจะตอบว่าฉันไม่รู้จักเธอเหมือนที่เธอตอบว่าเธอไม่รู้จักฉัน
“ตอบ!!”พี่เคตวาดเสียงดังลั่นจนฉันสะดุ้งสุดตัว
“ไม่รู้จักค่ะ!!”ฉันตะโกนเสียงดังตอบพี่เคกลับไปทำให้เขามองฉันตาเขียวปัดแววตาจับจ้องที่ฉันแข็งกร้าว ฉันก็เม้มริมฝีปากตัวเองแน่นและจ้องตาเขากลับไป
พรึบ
“ไม่รู้จัก?”เขาทวนถามฉันพลางจับข้อมือฉันแน่นและออกแรงลากร่างฉันให้เข้าไปใกล้ร่างผู้หญิงคนนั้นที่ยืนมองเราสองคนอยู่ในขณะที่ฉันไม่ยอมตอบคำถามของเขาที่ทวนถามฉันอีกครั้งว่ารู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า
“อ่าน”
“ผมบอกให้อ่าน!!”พี่เคตะโกนใส่ฉันพลางปล่อยฉันและออกแรงผลักฉันจนร่างของฉันเซถอยหลังนิดหน่อย
“เกวลิน….รหัส2045”ฉันอ่านป้ายชื่อของผู้หญิงคนนั้นที่พี่เคชี้นิ้วให้ฉันอ่าน เขาก็มองหน้าฉัน แววตาของฉันกำลังสั่นไหวน้ำตามันเอ่อคลอที่ดวงตาของฉันแล้ว และมันก็พร้อมที่จะไหลรินออกมาแล้วด้วย
“แล้วผม…จะรู้จักคุณและคนอื่นๆจะรู้จักคุณได้ยังไง…”
“ผมเคยบอกแล้วว่าป้ายชื่อคือสิ่งที่สำคัญ….ถ้าใครคนใดคนหนึ่งในพวกคุณทำมันหาย…พวกคุณทั้งหมด….”
“จะต้องโดนลงโทษ”สิ้นเสียงของพี่เคเสียงฮือฮาของเพื่อนๆร่วมชั้นปีของฉันก็ส่งเสียงออกมาบางคนถึงกับไม่พอใจที่จะต้องโดนลงโทษหมู่แต่บางคนก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเราเป็นเพื่อนร่วมคณะกันก็เหมือนเป็นพี่น้องเพื่อนพ้องกัน
พรึบ
“มีอะไร!”พี่เคเอ่ยขึ้นหลังจากที่ใยไหมเพื่อนใหม่ของฉันยกมือขึ้นและตามด้วยร่างเล็กๆของเธอที่ลุกขึ้นยืนตาม
“ฉันรู้จักค่ะ”ใยไหมตอบมาด้วยน้ำเสียงที่เสียงดังและแน่วแน่เธอมองตรงมายังฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังของพี่เค
“บอกชื่อ…บอกรหัส!”พี่เคตะโกนเสียงดังแต่ไม่ได้สบตาเข้ากับใยไหม
“ใยไหม…รหัส2030
“คุณรู้จักอะไร?”พี่เคเอ่ยถามใยไหมไปแต่น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาลงอย่างเห็นได้ชัด
“คนนั้นค่ะ…”ใยไหมชี้นิ้วมาที่ฉัน พี่เคก็หันมามองหน้าฉันสลับกับหน้าของใยไหม
“เธอชื่อ…หวันยิหวา…ชื่อเล่นชื่อยี่หวา…”
“เป็นดาวคณะของเราและเพิ่งจะได้รับตำแหน่งดาวมหาลัยอีกด้วยค่ะ”ใยไหมตอบเสียงดังฟังชัดเพื่อนๆทั้งหมดก็ต่างพากันหันไปมองหน้าใยไหม ฉันรู้ว่าไม่มีใครในที่นี้ที่ไม่รู้จักฉัน แต่ทุกคนต้องเอาตัวรอดฉันเข้าใจเพื่อนๆทุกคนนะ
“รหัส?!”พี่เคตวาดเสียงดังถามแต่เขาไม่ได้หันหน้าไปหาใยไหมแต่เขากลับตะโกนใส่หน้าฉันแทน
“คะ?”ใยไหมมองหน้าพี่เคอย่างสงสัยพลางเอ่ยถามพี่เคกลับมา พี่เคก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก
“รหัสของคุณคนนี้….”พี่เคเอ่ยขึ้นพลางตวัดหางตามองใยไหมและฉันอย่างคนที่เหนือกว่า
“ไม่ทราบค่ะ..”ใยไหมตอบเสียงเศร้าแววตาที่เธอมองฉันมันกำลังบ่งบอกว่าเธอขอโทษฉัน ฉันสิที่ต้องขอโทษเธอ และขอโทษเพื่อนๆทุกๆคนที่ทำป้ายชื่อของตัวเองหายไปไหนก็ไม่รู้….
“หึ….”พี่เคแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันและหันกลับไปจ้องหน้าใยไหมต่อ แววตาที่เขามองใยไหมแวบหนึ่งฉันรู้สึกเหมือนเขาตกใจและดีใจทำให้ฉันรู้สึกเกิดความสงสัยความสัมพันธ์ของสองคนนี้ ขึ้นมา แต่กฏของพี่ว๊าก มีไว้ว่าห้ามพี่ว๊ากจีบน้องปีหนึ่งเด็ดขาด….
