บทที่ 7 ตอนที่ 7
เขาเชื้อเชิญตามมารยาทพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันขอเดินสำรวจห้องหน่อยได้ไหมคะ”
เขายิ้มน้อยๆ ที่มุมปากบางเฉียบได้รูปสีแดงระเรื่อ
“ถ้ามันจะทำให้ประสิทธิภาพเรื่องบนเตียงของเธอวิเศษมากขึ้น ก็เอาสิ ฉันไม่หวงห้ามอยู่แล้ว”
อีตาบ้านี่ หายใจเข้าออกมีแต่เซ็กซ์เรื่องเดียวสินะ
หล่อนคิดอย่างไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่อาจแสดงออกไปได้ เพราะหล่อนจำต้องให้เขาช่วยเหลือ
“ค่ะ แล้วคุณจะต้องอัศจรรย์ใจในลีลาของฉันเลยทีเดียว”
“ตั้งแต่นอนกับผู้หญิงมา เธอเป็นคนแรกนะที่เยินยอตัวเองน่ะ”
เขาหัวเราะลั่นเลยทีเดียว แต่หล่อนไม่สนใจหรอก หล่อนเดินออกมาหยุดที่ประตูกระจก ด้านนอกเป็นระเบียงที่ยื่นยาวออกไป หล่อนแหวกผ้าม่าน ก่อนจะก้าวออกไปด้านนอก
ลีโอนาโดยืนกอดอกดื่มน้ำเย็นๆ ในแก้ว และจ้องมองเรือนร่างของสตรีที่ตัวเองหิ้วกลับมายังเพนต์เฮาส์หรูอย่างพิจารณา พลันก็อดนึกถึงนางเอกระดับแถวหน้าของเมืองไทยที่เขาเพิ่งจะลากขึ้นเตียงเมื่อสัปดาห์ก่อนไม่ได้ และนั่นก็ทำให้เขามองเห็นความแตกต่างระหว่างผู้หญิงสองคน และสองสถานะ
คนหนึ่งเป็นดาราดังระดับแถวหน้า แถมลีลารักยังถึงพริกถึงขิงจนเขาต้องสูดปากราวกับกินพริกเป็นกำมือ กับอีกคนหนึ่งที่เท่าที่มองการแต่งตัว ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าหล่อนเป็นแค่เพียงพนักงานออฟฟิศที่ไหนสักแห่งในเมืองหลวงแห่งนี้เท่านั้น
ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ กระดกน้ำเย็นในแก้วจนหมดแล้วกุมแก้วเอาไว้แน่น นี่เขาคิดผิดหรือเปล่านะที่ยอมพาผู้หญิงคนนี้กลับมาขึ้นเตียงด้วย ลีโอนาโดถามตัวเอง
“เธอจะอาบน้ำก่อนไหม”
ในที่สุดเขาก็จำต้องเดินไปหยุดที่ประตูกระจก และตะโกนถามหล่อนแข่งกับเสียงของสายลม กลิ่นหอมของแป้งเด็กไม่คุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูก เส้นผมสีดำขลับหยิกเป็นลอนสะบัดไปตามแรงลม และนั่นก็ทำให้เขาอึ้งไปพักใหญ่
“คุณก็อาบไปสิคะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย”
หล่อนตอบ และหมุนตัวกลับมามอง แสงจันทร์จากท้องฟ้ามืดครึ้มกระทบลงเหนือศีรษะทุยสวย ยิ่งส่องประกายทำให้ดวงหน้าที่เขาเคยมองว่าธรรมดางดงามราวกับนางในฝัน
ลมหายใจของเขาเริ่มหายไปจากปอด จนต้องรีบกอบโกยมันกลับเข้ามาอีกครั้ง หน้าอกของเขากระเพื่อมแรงๆ ขณะจับจ้องดวงหน้ารูปไข่ของผู้หญิงที่เขาคิดว่าชื่ออิสซาเบลไม่วางตา
“มองดีๆ เธอก็สวยเหมือนกันนะ”
คนถูกชมหน้าเห่อร้อน และรู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว หล่อนหลบสายตาคมกริบ
“ฉัน...ฉันก็สวยมาตั้งแต่เกิดนั่นแหละค่ะ”
“เหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิคะ มีแต่คนตาบอดเท่านั้นแหละที่มองไม่เห็นความสวยของฉัน”
หล่อนว่าเขาเสียงแผ่วเบา ท่าทางไม่จริงจังนัก ขณะพยายามจะแทรกตัวกลับเข้ามาภายในห้อง แต่เขาไม่ยอมง่ายๆ
“นี่คุณ หลีกไปสิคะ”
“ไม่หลีก”
“เอ๊ะ แล้วจะมายืนขวางทางฉันทำไม ตรงนี้มันหนาว”
หล่อนแหวใส่ และผลักร่างของเขาเต็มแรง แต่เรือนร่างกำยำไม่เคลื่อนที่เลยแม้แต่น้อย แถมเขายังถือวิสาสะรวบเอวคอดของหล่อน และดึงเข้าไปกอดแนบอกอีกต่างหาก
“ปล่อยนะ คุณจะทำอะไรน่ะ”
“อ้าว นี่เธอสมองเสื่อม หรือเป็นพวกปลาทองกันแน่เนี่ย ลืมกิจกรรมเข้าจังหวะของเราไปได้ยังไง” เขาหัวเราะร่วน แต่หล่อนสิหัวเราะไม่ออกเลยสักนิด
นี่หล่อนจะต้อง...จะต้องนอนกับเขาจริงๆ เหรอ
ผู้ชายหล่อระเบิดระเบ้อ แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยสัญชาตญาณนักล่าที่น่าสะพรึงกลัว
พิมนราช้อนตาขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า “ไหน...ไหนว่าจะให้ฉันอาบน้ำก่อนไงคะ”
ลีโอนาโดหรี่ตามองดวงหน้านวลที่ยิ่งมองก็ยิ่งสวยอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“ฉันชักจะไม่อยากรอแล้วสิ”
“ไม่ได้นะคะ ฉัน...ฉันต้องอาบน้ำ” หล่อนพยายามถ่วงเวลา “คือ...ฉันไม่ชอบมีเซ็กซ์ตอนที่เนื้อตัวมีแต่คราบฝุ่นละอองน่ะ”
“รักสะอาดว่างั้นเถอะ”
“อ๋อ ใช่ ฉันเป็นคนรักษาความสะอาดดีเยี่ยม” หล่อนรับสมอ้าง และพยายามดิ้นรน
ลีโอนาโดอมยิ้มไม่หยุด ขณะหมุนตัวพาร่างอรชรที่ดิ้นเร่าๆ กลับเข้ามาภายในห้อง
“งั้นเราอาบน้ำด้วยกัน”
“ไม่! ไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะ ฉันเองก็เป็นคนรักความสะอาดเหมือนกัน” เขาคลี่ยิ้มน้อยๆ มองคนที่หน้าแดงก่ำอย่างพึงพอใจ “ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่ทำงานแบบเธอจะหน้าแดงด้วยเรื่องแบบนี้ได้”
พิมนรายกมือขึ้นลูบสองแก้มของตัวเอง และเบิกตากว้าง “ฉัน...ฉันก็แค่แสดงละครไปอย่างนั้นแหละ” หล่อนว่าแล้วถอยออกห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ผ้า...ผ้าขนหนูอยู่ที่ไหน ฉันจะไปอาบน้ำ”
น้ำเสียงตะกุกตะกักของแม่สาวคู่นอนทำให้ลีโอนาโดหัวเราะออกมาอีก
“งั้นเดี๋ยวจบเซ็กซ์ของเรา เธอเตรียมตัวไปรับตุ๊กตาทองได้เลยนะ แสดงได้เหมือนสาวบริสุทธิ์มาก”
ก็จะไม่ให้เหมือนได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อหล่อนเป็นสาวบริสุทธิ์จริงๆ
คนฟังได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ ขณะคิดอย่างอดสู
“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เห็นความสามารถของฉัน” หล่อนประชดประชันออกไป
“แต่ฉันคาดหวังว่าจะได้เห็นความสามารถพิเศษของเธอบนเตียงของฉัน”
เอาอีกแล้ว หน้าของหล่อนแดงอย่างควบคุมไม่ได้อีกแล้ว พิมนรารีบหันหน้าหนี
“ฉัน...ฉันขอแสดงเป็นสาวไร้เดียงสาบนเตียงก็แล้วกันนะ”
ลีโอนาโดหัวเราะเสียงดังอย่างพึงพอใจ ขณะก้าวมาหยุดด้านหลังของคนที่ยืนสั่นเทาอยู่
“แต่ต้องแสดงให้เนียนหน่อยนะ เพราะฉันน่ะเซียนบนเตียงเลยล่ะ”
ไม่ต้องบอกหล่อนก็พอจะรู้หรอกว่าเขาน่ะเชี่ยวชาญช่ำชองเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มากมายแค่ไหน
หล่อนลอบถอนหายใจแรงๆ หมดทางเลือกเสียแล้ว
“แล้วนี่จะบอกได้หรือยังว่าผ้าขนหนูอยู่ที่ไหน” หล่อนถามซ้ำ พยายามควบคุมโทนเสียงให้ปกติที่สุด
“อยู่ในห้องนอน”
