บทที่ 2 ความเป็นจริงที่แสนเจ็บปวด ( It's so my painful)100%

แมรี่ มาริสา อาร์ท พาวิลเลียม สาวสวย ในตาสีเฮเซลชวนฝันกลมโตมีเสน่ห์ นัยตาปนเศร้านิดๆ  ปากกระจับเล็กสีชมพูน่าจุมพิต ผมสีน้ำตาลอ่อน หน้าอกทั้งสองข้างกลมกลึงไม่ใหญ่มากแต่พอดดีมือ สะโพกผายเอวคอดดูลงตัว  ผิวขาวขลับอมชมพู รูปร่างได้สัดส่วน สูง 165 เธอมีรูปร่างและหน้าตาสวยดั่งนางฟ้านางนิยายในวรรณคดีปรัมปราอย่างที่เคยได้ยินมา ผู้ชายทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ตลอดจน อาเสี่ยเมียเผลอ หรือเผลอเมียมาที่ The moon club แห่งนี้เป็นต้องลุ่มหลงและเพ้อฝันกับการที่จะได้จับจองหัวใจ หรือแม้แต่นั่งดื่ม และต้องการที่จะแตะต้องเธอนิดๆหน่อยๆพอให้หัวใจกรถชุ่มกระชวย เพราะใครๆ ต่างก็รู้ว่า เธอสวย มีเส่ห์ ชวนหลงไหลเธอ และเธอเด่นดัง ที่สุดในคลับแห่งนี้ ทุกๆคนต่างต้องการที่จะเป็นคนที่ทุ่มเงินหนักๆ เพื่อจะได้เธอไปครอบครองและเชยชมให้สาแก่ใจ แต่กิติศัพท์ ของเธอใครๆ ก็ต่างขนานนามไปว่าเธอ คือ" นางฟ้าจันทร์ทรา "ที่ สวย เริด เชิด ผยอง.. แต่พวกผู้ชายหลงโลมกามาทั้งหลาย ก็ไม่ได้คิดและใส่ใจในเรื่องนั้นแม้แต่น้อย เพียงแค่ต้องการร่างกายของเธอมาครอบครองใต้ร่างของพวกเขาแค่นั้นเป็นพอ

แต่ใครๆจะรู้ภายนอกที่เธอดูเป็นสาวมาดมั่น ทันสมัย และมั่นใจ เชิดหยิ่ง แต่หารู้ไม่ว่า ภายในข้างในจิตใจของเธอเป็นคนบอบบาง ทุกข์ตรท อมเศร้า อยู่ตลอดเวลา เวลาที่เธออยู่คนเดียวเธอจะค่อนข้างเป็นคนที่เหม่อลอย ชอบร้องไห้ฟูมฟาย จนบ้าคลั่งอยู่คนเดียวตลอดเวลา เมื่อนึกถึงโชคชะตาที่ตัวเธอเองต้องเผชิญมาอยู่ทุกวันนี้..

แมรี่ ไม่อาจรู้ได้ว่าใครคือพ่อแม่ของเธอ เท่าที่เธอรู้ เธอถูกนำมาทิ้งไว้ใกล้ๆ The moon club แห่งนี้ ที่เป็นผับข้างหน้า แต่เป็นซ่องดีๆนี่เอง วดี หรือ อัจฉราวดี (อัจฉราวดี อาร์ท พาวิลเลียม) สาวสวยลูกครึ่งไทยอังกฤษ เจ้าของซ่องแห่งนี้ เป็นคนเก็บเธอมาเลี้ยง และยั่งสั่งสอนวิชามาร ให้เธอรับแขกตั้งแต่อายุ 15-16 ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเรียนจบปริญาตรีแล้ว แต่เธอเองก็มองไม่เห็นหนทางที่จะก้าวออกจากที่นี่ไปได้เลย เนื่องจาก แม่วดี ของเธอทุกวันนี้ถูกเสี่ยใหญ่ควบคุม วดีติดหนี้จนต้องยกคลับนี้ให้เสี่ยคนนั้นและจำต้องให้ แมรี่รับแขกตามคำสั่งของเสี่ยเจ้าของใหม่ที่นี่อยากหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกด้วย..

เมื่อไรที่แมรี่อยู่คนเดียว เธอมักจะเศร้าและทุกข์หนักเมื่อคิดไปถึง คำพูดของคนที่กล่าวขานนามเธอ ว่า "นางฟ้าจันทร์ทรา" โสเภณี และอีตัว..คิดขึ้นมาทีไรก็พาลนำ้ตาไหลพรากอาบแก้มอยู่ทุกครั้ง ถึงแม้เธอจะยังไม่เคยเสียตัวไปให้ใคร สิ่งที่เกิดขึ้นไม่เคยมีมากไปกว่า กอด จูบ หรือ ลูบคลำ แต่เธอก็มิวายที่จะขยะแขยงตัวตนของตัวเธอเองเต็มทน เพราะเธอเป็นผู้หญิงมีมารยามากกว่าร้อยเล่มเกวียน เธอจึงรอดพ้นได้ตลอดมา แต่เธอจะรอดได้ทุกครั้งจริงหรือ?? แมรี่เฝ้าถามตัวเองในใจ.."ร่างกายนี้ถึงแม้จะงดงามอย่างที่ใครๆต่างพูดถึงและหมายปอง แต่ตัวเธอเองกลับรู้สึกสะอิดสะเอียนซะเต็มประดา" ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยราคีคาว ของชายหลายๆคน..

เป็นอีกครั้งที่น้อยนิด ที่คืนนี้เธอไม่ต้องรับแขกเนื่องจากเธอมีอาการ ปวดหัว จึงบอกแม่วดีว่าไม่สบายเธอจึงต้องมานอนอยู่บนเตียง แล้วคิดซ้ำไปซ้ำมากับเรื่องชีวิตของตัวเธอเองจนเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วหลับไปในที่สุด..