บทที่ 5 แรกพบเจอ1 ( The first time we met) 100%

"ค่ะแม่ แมรี่ขอโทษจริงๆค่ะ แล้วแม่มีเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอคะ"

แมรี่ถามออกไป เพราะเธอรู้สึกจะแสบตาเนื่องจากแชมพูเริ่มจะไหลเข้าตาของเธอเสียแล้ว

"คืนนี้เสี่ยใหญ่มีแขกคนสำคัญ แมรี่ต้องไปรับแขกพิเศษคนนี้ให้ได้นะลูก เพราะเสี่ยใหญ่บอกว่า เขาอาจจะมาเป็นหุ้นส่วนของที่นี่เร็วๆนี้ หากเขาพอใจในกิจการของเราที่นี่..เสี่ยใหญ่คาดหวังกับลูกค้าคนนี้มาก แมรี่ต้องคว้าโอกาสนี้มาให้ได้เลยนะลูก"

แมรี่ทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันใด วดีพอมองเห็นใบหน้าของแมรี่ก็พอจะรู้เหตุผลของเธอออกอย่างรวดเร็ว

"หนูอีกแล้วเหรอคะแม่?" เสียงของแมรี่ที่ถามวดี แหบพร่าวดีแทบจะไม่ได้ยินแต่ก็พอจะได้ยินและเข้าใจจากอาการของแมรี่ทันที เพราะแมรี่จะมีอาการแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่เธอมาบอกให้แมรี่ไปรับแขก

"แม่อยากช่วยลูกนะแมรี่..แต่แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง? แม่ทำได้แค่เพียงต้องขอร้องให้ลูกต้องรับแขกพิเศษตนนี้ให้ได้เท่านั้น ถ้าลูกได้เขามา ลูกอาจจะไม่ต้องรับแขกบ่อยๆเหมือนคนอื่นก็ได้นะลูก"

แมรี่กอดวดีนำ้ตาไหลพราก..

"แม่คะเราออกไปจากที่นี่กันเถอะค่ะแม่ แมรี่เรียนจบแล้ว และแมรี่จะหางานทำ แมรี่จะเลี้ยงแม่เองค่ะแม่..นะคะแม่ เราไปจากที่นี่เถอะนะคะแม่" เธอกอดแขนของคนเป็นแม่อย่างคนสิ้นหวัง น้ำตาเธอไหลพรากอาบแก้ม

ฮือ..ฮือ..วดีค่อยๆเอามือลูบแก้มแมรี่อย่างช้าๆ และค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอออกอย่างแผ่วเบา

"แม่ทำไม่ได้หรอกลูก..แม่อยู่ที่นี่มานานมากแล้ว แม่เป็นคนของเสี่ยใหญ่ไปแล้ว หากแม่หนีแม่ก็ต้องตาย เแม่ไม่มีทางที่จะหนีไปได้ เสี่ยไม่มีทาปล่อยแม่ไปหรอกลูก" วดีดึงร่างลูกสาวเข้ามากอดแน่น จะด้วยเหตุผลใดก็ตามตอนนี้ เธอผูกพันธ์และรักแมรี่เหมือนลูกตัวเองจริงไปแล้ว หลายๆครั้งที่เธอเข้าใจและรู้สึกผิดกับลูก แต่เธอไม่อาจทำอะไรได้เลยจริงๆ..

"แม่คะ..แมรี่รักแม่ค่ะ"

แมรี่โอบกอดวดีแน่น

"ถ้าแมรี่จะหนี แมรี่ก็หนีไปเถอะลูก ไม่ต้องห่วงแม่"

"ไม่ค่ะแม่ ถึงแมรี่หนี เสี่ยใหญ่ก็ต้องทำร้ายแม่เหมือนเดิม"

"แมรี่ไม่ไป แมรี่จะอยู่กับแม่ค่ะ แม่คือผู้มีพระคุณที่คอยเลี้ยงดูแมรี่มา แมรี่จะไม่มีวันทิ้งแม่เด็ดขาดค่ะ "

แมรี่พูดทั้งน้ำตา

"ถ้างั้นลูกรีบๆอาบน้ำแต่งตัวซะลูก คืนนี้แมรี่ต้องแต่งตัวสวยๆ เพื่อเอาใจแขกคนนี้นะ แมรี่ต้องผ่านมันไปให้ได้ แม่เชื่อว่าลูกทำได้.."

วดีพูดออกไป ทั้งที่รู้สึกถึงก้อนแข็งๆจุกอยู่กลางอก มันจุกลึกแน่นอกอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกไป ผิดหรือถูกดี เพราะสงสารแมรี่และรักแมรี่มาก วดีก็รัฐเธอเหมือนกับลูกแท้ๆของตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากจะยอมรับมัน

"งั้นแม่ไปก่อนนะลูก เลิกร้องไห้ แล้วรีบอาบนำ้แต่งตัวนะ เจอกันตอนสามทุ่มตรงที่ห้อง VIP 1 นะลูก"

"ค่ะแม่ "แมรี่รับคำอย่างเสียไม่ได้"

"ยินดีต้อนรับครับท่านลีโอนาร์ด เป็นเกียรติของ The moon club ของเราเป็นอย่างยิ่งที่ได้ต้อนรับแขกคนพิเศษอย่างท่านเป็นอย่างมาก ใครๆต่างก็ร่ำลือชื่อเสียงของท่านลีโอนาร์ดมาเนิ่นนาน ผมเพิ่งจะได้สัมผัสตอนนี้เอง เป็นเกียรติ มากจริงๆครับ เชิญนั่งครับท่าน"

เสี่ยใหญ่ ผายมือเชิญ ให้ลีโอนาร์ด ฟรานซิส และ แมกซ์นั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่

"ขอบคุณครับ เป็นเกียรติเช่นกัน"

ลีโอนาร์ดตอบรับเสียใหญ่ ด้วยท่าทาง สุขุม เรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ยินดียินร้ายแต่อย่างใด อย่างที่เขาพูดขึ้นเลยซักนิด...เสี่ยใหญ่จึงรีบชิงพูดขึ้นทันที

"เอ่อท่านครับ เรื่องธุรกิจของเราล่ะครับ ท่านลีโอนาร์ด"

เสี่ยใหญ่ไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยให้เปล่าประโยชน์ เขารีบชิงพูดขึ้นตัดบทอย่างรวดเร็ว เนื่องด้วยตัวเองติดหนี้สินมากมาย

" คุณมีอะไรมานำเสนอล่ะครับ"

ลีโอนาร์ด พูดออกไปด้วยท่าทางที่ไม่เรียบนิ่งอีกเช่นเคย..

"ห้าสิบห้าสิบครับ..ครึ่งต่อครึ่งระหว่างธุรกิจของเราครับท่าน"