บทที่ 7 ต้องตา..ต้องใจ..ต้องการ (I want you. I need you)100%

หลังจากที่ทุกคนออกไปจนหมดแล้ว ชายหญิงทั้งสองคนก็ตกอยู่กันตามลำพัง ห้องทั้งห้องต่างตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีฝ่ายใดเอ่ยอะไรขึ้นมา มาริสาเองก็ยังคงก้มหน้านิ่งไม่ไหวติงเพราะเธอคิดว่าจะทำตัวให้นิ่งและเงียบที่สุดเข้าไว้ เพื่อไม่ให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ารู้ว่าเธอกลัว และใจสั่นหวั่นไหวแค่ไหน พลางใช้สายตาแอบชำเลืองตามองเขาเป็นระยะๆอย่างสงบนิ่งที่สุด

"ผู้ชายคนนี้ดูก็รู้ เขาไม่ใช่ธรรมดาๆ ดูจากตอนที่เราเข้ามาสิ..เขามีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่มากมายเต็มหน้าประตูไปหมด..ท่าทางของเขาก็ดูดีมากๆอีกด้วย" แต่เอ๊ะ! ดูสิสายตาคู่นั้นของเขาทำไมถึงดูหน้ากลัวและมีเสน่ห์เหลือร้ายขนาดนี้นะ" มาริสาคิดในใจ

"นี่คุณ!..จะมองผมแบบนี้อีกนานแค่ไหน? คุณกำลังหลงเสน่ห์ของผมอยู่ล่ะสิ"สายตาของมาริสากร้าวขึ้นอย่างขึงขัง ใบหน้าเชิดรั้นขึ้นเล็กน้อย

"คุณคงคิดว่าตัวเองหล่อและดูดีตายล่ะ!..ฉันเห็นผู้ชายแบบคุณมีอยู่เกลื่อนกลาดเมืองซะยิ่งกว่าผลไม้ในตลาดสดซะอีก!" มาริสาตอบกลับไปกับคำพูดของผู้ชายปากร้ายเธอเชิดหน้าอย่างไม่แยแสเขาแต่อย่างใด แต่มันช่างตรงกันข้ามกับความคิดของเธอสิ้นดี"

"คุณมันก็แค่ผู้ชายมักมาก แค่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงสิ่งบำเรอร่างกยตัวเองก็เท่านั้น" ประโยคนี้มาริสาคงได้แต่คิดในใจ เธอไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป แต่กลับมองเขานิ่งด้วยความรู้สึกเสียใจไม่น้อยเลยทีเดียว

"แล้วคุณจะรู้ว่าที่คุณพูด..คุณคิดผิดมหันต์เลยล่ะสาวน้อย.."

จบคำพูดลีโอนาร์ดก็คว้าร่างบอบบางเข้ามาโอบกอดและผลักเธอลงบนตักของตัวเองอย่างรวดเร็วทันที"

"ว้ายยยย! นี่คุณจะทำอะไรน่ะ? " เธอไม่คิดว่าเค๊าจะจู่โจมเธอจนรวดเร็วขนาดนี้ จนเธอไม่ได้มีโอกาสตั้งตัวเลยซักน้อย

"แล้วคุณคิดว่าผู้ชายที่เข้ามาเที่ยวที่แบบนี้..คุณอย่าบอกนะว่าเค๊าจะมาแค่กินข้าวกัน..รึว่าเค๊าจะมากินอย่างอื่นน่ะสิ?"

ลีโอนาร์ดพูดเสียงดังและตั้งใจเน้นย้ำชัดถ้อยชัดคำจริงจัง สายตาของเขามองมาริสาอย่างตั้งใจและแฝงไปด้วยเสน่ห์อันเหลือร้าย มาริสาเกรงกลัวเขาเป็นอันมาก จนทำท่าทางลุกลี้ลุกลนอึกอักดิ้นไปดิ้นมามาในอ้อมกอดของเขาอย่างรุนแรง

"เอ่อ..คือ..เอ่อ..ฉัน" มาริสาอย่ากลัวสิเขาก็แค่ผู้ชายทั่วๆไปที่ต้องการแค่ร่างกายของผู้หญิงอย่างเธอก็แค่นั้น! อย่าไปใส่ใจหวั่นไหวกับเสน่ห์ของเขาเชียวนะ อีกใจก็พยายามต่อต้านอาการสั่นไหวของตัวเองที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันที่ทำให้ตัวเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ตัวมันสั่น ใจมั่นสั่น หวั่นวิตกประหม่าอย่างไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอจะใช้ความสวยและสายตาบวกกับมารยาร้ายของเธอสะกดให้ผู้ชายสั่นไหวไปเอง แต่อยู่กับผู้ชายคนนี้เธอกลับกลายเป็นคนไหวหวั่นเองซะนี่ ที่ควบคุมจิตใจตัวเองไม่ได้ "ให้ตายเถอะ" มาริสาได้แต่คิดในใจและพยายามควบคุมสติให้ได้มากที่สุด

"อึ๊บ..อื้อ.."

ไม่ทันไรลีโอนาร์ดก็เริ่มจู่โจมเธออย่างรวดเร็ว เขาประกบปากหนาเข้ากับริมฝีปากบางแดงเรื่อของเธอในทันที

"อยากรู้นักว่ามันจะหอมหวานแค่ไหนกัน ลีโอนาร์ดคิดในใจ" เขาลากลิ้นซอกซอนในโพรงปากเล็ก และเกี่ยวกระหวัดดูดพันลิ้นเล็กพร้อมขมเม้มเบาๆด้วยความรุ่มร้อนบ้างรุนแรงบ้างหวานละมุน เพื่อให้ลิ้นเล็กรับสัมผัสของเขามากขึ้น มาริสาไม่ทันได้ตั้งตัว เธอจึงเผลอไปกับอารมณ์ที่เขาส่งมาให้เธออย่างรวดเร็ว ลิ้นเล็กๆค่อยๆเผลอเกี่ยวกะหวัดดูดพันลินใหญ่ของลีโอนาร์ด

อย่างไม่ประสีประสาเช่นกัน