บทที่ 10 เข้ามาเพราะเหตุผล

ร่างบางลืมตาขึ้นมาหลังจากรู้สึกตัว ก่อนจะนอนนิ่งเมื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนผุดขึ้นหัวของตัวเอง การกระทำป่าเถื่อนของคามินมันทำให้เธอแทบขาดใจตาย มันทำให้เธอทนไม่ไหวจนสลบไปเพราะความเจ็บปวดที่เกินจะรับได้

แต่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เพราะสติเลือนลางของเธอยังรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เขาสาดใส่ให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า จนสุดท้ายเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

“อึก!” ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายทันทีที่เธอขยับตัวเพื่อจะลุกออกจากที่นี่ มันทรมานและเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเธอ มันทำให้เธอแทบทนไม่ไหว

ขาที่สั่นเทาแทบไร้เรี่ยวแรงและรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหวจนเกือบพาตัวเองล้มลงพื้น ดีที่เธอค้ำกับเตียงได้ก่อน ก่อนจะค่อยๆ พาร่างกายที่บอบช้ำไปยังห้องน้ำไม่ไกล

ภาพแรกที่เธอเห็นทันทีเมื่อเข้ามาในห้องน้ำก็คือเงาสะท้อนภาพของตัวเอง สภาพที่เหมือนกับคนโดนรุมโทรม สภาพที่เหมือนกับถูกทำร้ายอย่างสาหัส ร่องรอยสีม่วงช้ำ รอยฟันเป็นวง รอยช้ำเป็นจุดทั่วร่างกายและลำคอ ทำให้รู้สึกหมดหวังกับชีวิตทันที

แต่ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อเธอก้มลงไปมองยังต้นขาตัวเองที่รู้สึกเจ็บเบาๆ ยังมีรอยเลือดและร่องรอยของคราบน้ำที่แห้งกรังติดอยู่ อีกทั้งรอยสีกุหลาบเป็นจ้ำเหมือนกับคนเป็นโรคร้าย มันดูทั้งน่ากลัวและดูน่าอนาถใจอย่างมาก

“ฮึก! ฮือออ!” หญิงสาวทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงหลังจากสำรวจร่างกายที่ถูกย่ำยีอย่างสาหัส ทั้งสภาพจิตใจที่กำลังเผชิญกับเรื่องพวกนี้

เธอไม่คิดเลยว่าจะมีคนเลวทรามได้เท่าเขา เธอยังคงเชื่อว่าคนเรามีดีมีเลวปะปนกัน ไม่มีใครเลวสนิทหรือว่าดีบริสุทธิ์ ทุกคนก็มีหลากหลายด้านกันทั้งนั้น

เพียงแต่กับผู้ชายคนนี้ เธอยังไม่เคยเห็นด้านอื่นของเขาเลยสักครั้ง แม้แต่เศษเสี้ยวของเขาเธอเองก็ยังไม่เห็นมันเลยสักนิด เธอสัมผัสได้เพียงความเลวร้ายและโหดร้ายในตัวของเขาเท่านั้น

แกร็ก! เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้นทำให้ขนมพายเงยไปมองหน้าคนที่เปิดเข้ามาอย่างรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใคร

“เสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงติดอารมณ์ดีของคามินเอ่ยขึ้น

“.....” ขนมพายไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไป เพราะคนอย่างเขามันป่วยการที่จะพูดด้วย ทั้งที่เธอนั่งร้องไห้ ทั้งที่สภาพเธอเหมือนคนตายทั้งเป็น แต่เขากลับทำมันเหมือนกับกำลังมีความสุข

“ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว ถ้ายังชักช้าฉันจะใช้น้ำอย่างอื่นอาบให้เธอแทน” สุดท้ายคามินก็ขู่เธอออกมา

“คุณต้องการอะไรกันแน่ ถ้าคุณสงสัยว่าฉันเข้ามาเพื่อสืบอะไรสักอย่าง คุณก็สืบหาความจริงเองได้นิว่าฉันเป็นคนของใคร...”

“หรือว่าจริงๆ แล้วคุณสืบแล้วแต่รู้ว่าฉันไม่ได้เข้ามาเพื่อสืบอะไร เพียงแต่คุณไม่อยากยอมรับเพราะตัวเองทำเลวกับฉันไว้เยอะ เลยไม่ปล่อยฉันไป” เธอถามเขาขึ้นด้วยความอยากรู้ เวลาวันเดียวเขาสามารถรู้ได้ว่าครอบครัวของเธออยู่ที่ไหน ทำอะไร แล้วเรื่องนี้เขาจะทำไม่ได้เหรอ

“หึ!” คามินกลับแค่นหัวเราะออกมาโดยไม่พูดอะไร นั่นยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจ

“หรือว่าคุณกลัวฉันจะเอาเรื่องที่ฉันได้ยินคุณคุยกับเพื่อนไปแจ้งตำรวจ...”

“คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ได้เข้าใกล้ตำรวจเลยสักนิด อีกอย่างคุณก็มีคลิปฉันอยู่ คุณคิดว่าฉันจะกล้าทำอะไรแบบนั้นหรือไง” ทั้งที่เขาเหนือกว่าเธอ ทั้งที่เธอเป็นรองเขา แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอให้ไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่กลับทรมานเธอแบบนี้

“เธอไม่ต้องอยากรู้หรอกว่าฉันต้องการอะไรจากเธอ เธอมีหน้าที่ทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างก็พอ”

“เห็นแก่ตัว! คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!” เธอด่าเขาออกไปอย่างเกลียดชังไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่คำด่าหยาบคายขนาดนี้กลับทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด

“เมื่อคืนยังไม่พิสูจน์อีกเหรอว่าฉันเป็นลูกผู้ชาย” เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มร้ายๆ ของเขาอีกครั้ง แต่ถ้าเป็นคนอื่นคงจะโกรธไปแล้วที่ถูกด่าว่าไม่ใช่ลูกผู้ชาย แต่กับผู้ชายคนนี้...

“ออกไป!” ขนมพายเอ่ยไล่เขาขึ้นด้วยความเกลียดขี้หน้า ทั้งที่ปกติเธอไม่เคยเกลียดใครเลย เขาเป็นคนแรกที่ทำให้เธอเกลียดจนมีความคิดอยากจะทำให้เขาเจ็บปวดอย่างที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้

“ฉันให้เวลาเธอสิบนาทีอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ ถ้าช้ากว่านี้อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” คามินพูดจบก็ออกจากห้องน้ำและดึงประตูปิดเสียงดัง นั่นทำให้น้ำตาขนมพายไหลออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่

“ถ้าวันไหนที่ฉันมีโอกาสทำให้คุณเจ็บปวด ฉันจะทำให้คุณเจ็บมากกว่าฉัน คามิน!”

คามินนั่งมองขนมพายที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความยากลำบาก พร้อมกับผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวที่พันร่างกายไว้ นั่นทำให้เขารู้สึกอยากจับเธอกระแทกอีกครั้งตอนนี้ แต่พอเห็นสภาพเธอเขาก็กลัวว่าเธอจะตายก่อนร่างกายสึกหรอไปซะก่อน เลยเลือกจะปล่อยเธอไป

“นั่นเสื้อผ้าฉัน เอาไปใส่ซะสิก่อนที่ฉันจะจับเธอเอาอีก” คามินพูดพร้อมพยักเพยิดหน้าไปทางเสื้อของเขาที่วางไว้ให้เธอที่เตียง

“.....” ขนมพายมองหน้าคามินด้วยสายตาแห่งความเกลียด แต่ก็พาตัวเองไปหยิบเสื้อเชิ๊ตของเขามาใส่แทนผ้าขนหนู

แต่ร่างกายของเด็กสาวคนนี้เขาอดยอมรับไม่ได้ว่าเธอดึงดูดเขาได้อย่างดี เธอทำให้เขารู้สึกร้อนวูบวาบตลอดเวลาที่ได้มองต้นขาขาวๆ เนียนๆ แม้กระทั่งอยู่ในเสื้อเชิ๊ตที่ยาวครึ่งน่องของเธอ มันกลับทำให้เขายิ่งอยากเห็นด้านในมากขึ้น

“ฉันจะถามเธออีกครั้ง ว่าใครส่งเธอมา” คามินเอ่ยขึ้นกับขนมพายหลังจากเธอแต่งตัวเสร็จ

“ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว” เธอตอบกลับเหมือนทุกครั้ง

แต่ถ้าถามว่าเขาเชื่อไหม ก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี

“งั้นก็ดี ถ้าไม่มีใครส่งเธอมา ต่อไปนี้เธอจะอยู่ในความดูแลของฉัน” ในเมื่อเธอยืนยันแบบนี้เขาก็จะมอบอีกหนทางหนึ่งให้เธอ อย่าคิดว่าจะได้ไปจากเขาได้ง่ายๆ

“มะ...หมายความว่ายังไง” ขนมพายถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจทันที

“ถึงเธอจะบอกว่าไม่มีใครส่งเธอมา แต่ฉันก็ปล่อยเธอไปไม่ได้...”

“เธออย่าลืมว่าเธอรู้ความลับของฉัน ฉันคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอกมั้ง” เพราะเขาไม่รู้ว่าเธอจะเอาเรื่องนี้ไปแจ้งตำรวจเมื่อไหร่ ถึงแม้จะไม่มีหลักฐาน แต่ก็ใช่ว่าตำรวจจะไม่ทำงาน เพราะมันมีตำรวจที่จ้องจะเล่นเขาอยู่แล้ว ถ้ายิ่งมีคนไปแจ้งมันง่ายมากที่จะหาเหตุผลมาตรวจสอบ

“แต่คุณมีคลิปของฉันอยู่แล้ว!” เธอพูดขึ้นอย่างไม่พึงพอใจเลยสักนิด เพราะตัวเขาแบล็กเมลล์เธอไว้แล้วแต่กลับยังมาสั่งให้เธอทำอย่างอื่นเพิ่ม

“แล้วยังไง ก็แค่คลิปเอากัน เธอไม่เคยดูเหรอ” ถึงมันจะทำให้เธอกลัวได้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไว้ใจและตายใจได้

“.....” ขนมพายจ้องมองคามินอย่างไม่พอใจทันที แต่เขาชินกับสายตาของเธอแล้วแหละ และมันก็ไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยสักนิด

“กฎของการอยู่กับฉันไม่อยาก แค่ทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง ห้ามเอาเรื่องภายในออกไปพูด และที่สำคัญ อย่าหักหลังฉัน...”

“แค่นี้เธอจะอยู่อย่างสงบสุขและไม่เจ็บตัว” คามินเอ่ยบอกให้เธอเข้าใจ เพราะเขาเป็นคนง่ายๆ อยู่แล้ว แต่ถ้าอยากทำให้มันยากก็ได้เสมอ

“ฉันยังไม่ตกลงกับคุณ!” เธอแย้งขึ้นทันที

“เธอปฏิเสธได้?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะย้อนถามเธอด้วยรอยยิ้มมุมปาก เป็นอันเข้าใจว่าสิ่งที่เขาพูดหมายถึงคำสั่งไม่ใช่คำขอ

“คนเลว!” ทำไมเขาชอบเวลาเธอด่าเขาแบบนี้จังนะ ดูน่ารักและขำไปพร้อมๆ กัน

“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นผัวคนแรกของเธอ อย่าด่าฉันมากนักสิ” คามินพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ยิ่งเห็นเธออารมณ์เสียเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เขาชอบเท่านั้น

“คุณไม่ใช่ผัวฉัน!” คำว่าผัวที่ออกจากปากของเขาทำให้เธอรังเกียจจนรีบปฏิเสธทันควัน

“ความจำสั้นจริงๆ เลยนะ อยากให้ฉันลองทวนให้เธอดูอีกครั้งไหม เผื่อจะทำให้เธอจำได้ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ”

“.....” ใบหน้าบึ้งตึงพร้อมสายตาดุดันจ้องมองเขา มือเล็กที่กำลังกำหมัดแน่นอยู่นั่นมันกลับทำให้เขารู้สึกสงสารเธอมาก เพราะเธอคงจะเก็บกดมากจริงๆ

“อยากตบฉันเหรอ เข้ามาตบได้นะ แต่ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยที่ร่องของเธอ” คามินเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยันกับอาการของเธอ

แต่ถ้าเธอกล้าตบเขาอีกคิดเหรอว่าเขาจะปล่อยให้เธอตบง่ายๆ แค่เมื่อคืนเขาก็หงุดหงิดมากแล้ว ตั้งแต่เกิดมานอกจากคนที่เคยมีเรื่องต่อยตีกันก็ไม่เคยมีใครเคยตบหรือต่อยหน้าเขาเลย ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้วยิ่งไม่มีใครเคยกล้าทำ

ขนมพายเป็นคนแรกที่ตบหน้าเขาแล้วยังยืนด่าเขาอย่างไม่เจียมตัว สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ โดนเล่นจนสลบไป

“ฉันจะกลับ!” เสียงไม่พอใจเอ่ยขึ้นอย่างสั่นๆ เหมือนกำลังจะร้องไห้ นั่นเลยทำให้คามินเลิกแกล้งเธอและปล่อยให้เธอไปพัก

“เดี๋ยวให้ธีระไปส่ง แล้วถ้าไม่อยากท้องไม่มีพ่อก็อย่าลืมหายาคุมกินด้วยล่ะ” คามินไม่ลืมเตือนเธอขึ้นก่อนเธอจะเดินออกไป

เมื่อคืนมันเกินควบคุมไปหน่อย อีกอย่างเธอก็เป็นคนแรกของเขา เขาเลยคิดว่าคงไม่เป็นอะไรถ้าจะสด ถึงปกติต่อให้จะได้เป็นคนแรกของใครก็ไม่เคยสด แต่มันก็รู้สึกดีกว่าใส่ถุงยางอย่างเทียบไม่ได้จริงๆ

แล้วถ้าถามว่าทำไมเขาไม่ฆ่าเธอทิ้ง เขาก็พูดได้เลยว่าเป็นคำถามที่โง่มาก...

มีผู้หญิงสาวๆ สวยๆ แถมยังไม่เคยผ่านมือชายอยู่ในกำมือแบบนี้จะปล่อยไปให้โง่ทำไม สู้เก็บไว้ใช้งานยังดีกว่าเป็นไหนๆ การฆ่าคนมันไม่ได้ยาก แต่ถ้าไม่จำเป็นเขาก็ไม่อยากทำหรอกนะ

“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเธอไม่ได้เข้ามาเพราะเหตุผลอื่นจริงๆ”