บทที่ 6 คำสั่ง

ขนมพายกลับมาใช้ชีวิตปกติของตัวเองอีกครั้งหลังจากหลุดพ้นมาจากขุมนรกบนดินนั้นได้ และผู้ชายคนนั้นเธอไม่มีทางลืมเขาเด็ดขาด ผู้ชายที่ทำร้ายเธอและยังใช้วิธีสกปรกกับเธอ

เธอเกลียดเขา เกลียดจนอยากทำให้เขาชดใช้สิ่งที่เขาทำกับเธอและผู้หญิงทุกคน

เพียงแต่ตัวตนของเขามันน่ากลัวเกินกว่าที่ผู้หญิงอย่างเธอจะกล้าสู้ด้วยได้ เพราะแม้แต่ทุกวันนี้เธอยังต้องอยู่อย่างหวาดระแวงเพราะกลัวว่าเขาจะปล่อยคลิปนั่นของเธอ และกลัวว่าเขาจะทำร้ายครอบครัวของเธอ มันเลยทำให้เธอไม่กล้าทำอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าพาย ช่วงนี้ฉันเห็นแกชอบหันซ้ายหันขวาบ่อยๆ” ธาราเพื่อนสนิทของขนมพายถามขึ้น

และก็อย่างที่เธอบอกว่าเธอหวาดระแวงไปหมดกลัวว่าเขาจะส่งคนมาลักพาตัวเธอ มาทำร้ายเธออีก เพราะเขาพูดเองว่าการปล่อยเธอมันง่ายเกินไป

“เปล่า” ถึงปากจะโกหกออกไปแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วเธอรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือว่ามีคนแอบมองจริงๆ

“เออๆ แล้วตกลงแกเลือกได้หรือยังว่าจะไปสมัครงานที่ไหน”

“เลือกไว้แล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรับฉันไหมนี่สิ” เพราะตอนนี้เธอใกล้จะเรียนจบแล้ว เหลืออีกแค่เทอมเดียว ตอนนี้เลยทยอยทิ้งใบสมัครงานไว้เผื่อเขาเรียก

“แกก็กลับไปทำสวนส้มกับพ่อแม่แกสิ เป็นฉัน ฉันไปอยู่ที่นั่นดีกว่า อากาศก็ดี”

“ฉันก็อยากไป แต่...”

“อ๋อ เดี๋ยวจะไม่ได้เจอกับพี่ป่าสินะ” แล้วธาราก็เอ่ยแซวออกมา

“พูดอะไรของแก” ขนมพายพูดขึ้นด้วยความเขินอาย

เพราะว่าพี่ป่า หรือว่าพี่ผืนป่า คือพี่ชายของธารา และเป็นผู้ชายที่ขนมพายตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

“ไม่ต้องอายหรอกหน่า ฉันยอมเรียกแกว่าพี่สะใภ้น๊า”

“ฉันไม่พูดกับแกแล้ว!” ขนมพายว่าอย่างเขินอายก่อนจะรีบเก็บของแล้วหนีธาราออกมาทันที แต่ธาราก็วิ่งตามมาแซวเธอไม่เลิก

“เธอยังใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิมครับ” ธีระรายงานความเคลื่อนไหวจากลูกน้องให้คามินฟังอีกครั้ง

“คนรอบตัวเธอล่ะ”

“เธอไม่มีใครนะครับ นอกจากเพื่อนผู้หญิงคนเดียว...”

“แต่ละวันเธอไปเรียนเสร็จก็กลับห้องแบบนี้ทุกวันครับ”

“อืม ไปทำอะไรก็ไปเถอะ”

“ครับ”

คามินก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะกดโทรออกไปยังเบอร์ๆ หนึ่งที่เขาเมมไว้ รอสายสักพักใหญ่ได้ ปลายสายก็รับสาย

(ฮัลโหล) เสียงของหญิงสาวเอ่ยออกมาจากปลายสาย

“มาหาฉันที่คลับ” คามินเอ่ยสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไป

(นะ...นั่นใคร!) ขนมพายเอ่ยถามออกมาเสียงแข็งปนสั่นทันที

ทั้งที่ใจเธอก็รู้ดีว่าปลายสายเป็นใคร แต่เธอยังเลือกจะถามออกมา

“ผัวคนแรกของเธอไงสาวน้อย” คามินเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปากกับน้ำเสียงของหญิงสาว ที่ฟังก็รู้ว่าเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร

(คนเลว!) น้ำเสียงลอดไรฟันเอ่ยขึ้นอย่างโกรธแค้น

“ถึงฉันจะเป็นผัวคนแรกของเธอ แต่ฉันอายุมากกว่าเธอหลายปีเลยนะ พูดอะไรก็ระวังปากหน่อยสิสาวน้อย”

(.....) ปลายสายเงียบลงอีกครั้ง เธอพยายามสกัดกั้นอารมณ์โกรธและความรู้สึกกลัวของตัวเองไว้อย่างถึงที่สุด

“ฉันจะไม่พูดซ้ำรอบสองนะ” คามินเอ่ยออกมาอีกครั้ง

(ฉันไม่ไป!) เสียงแข็งเอ่ยปฏิเสธออกมาทันทีโดยไม่ต้องคิด

“เธอคิดดีแล้วเหรอ ว่าจะขัดคำสั่งของฉัน” คามินเอ่ยถามเสียงเรียบอีกครั้ง

(.....) และปลายสายก็เงียบลงอีกครั้ง

“จะมาหรือไม่มาก็เรื่องของเธอนะ แต่ถ้ายี่สิบนาทีฉันไม่เห็นเธอที่คลับของฉัน...”

“ก็รอดูตัวเองในเน็ตได้เลยสาวน้อย” หลังจากคามินพูดจบก็กดวางสายไปทันที เขาไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าเธอจะรู้สึกยังไง เพราะสำหรับเขา สนใจแค่ความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น

และแน่นอนว่าถ้าเธอกล้าขัดคำสั่งของเขา เขาก็กล้าทำในสิ่งที่เขาพูดออกไป เพราะคนอย่างคามิน ขู่ไม่เป็น และไม่เคยคิดจะขู่ให้เสียเวลา

ขนมพายทำได้เพียงเดินไปเดินมาภายในห้องพักของตัวเองอย่างหาทางออกกับเรื่องนี้ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย ทุกอย่างมันตันไปหมด เธอไม่อยากไปเจอกับเขาอีก แต่ถ้าไม่ไป...

“เลวที่สุด!” สุดท้ายขนมพายก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะรีบออกจากห้องพักเพื่อตรงไปยังคลับนรกนั่นให้ถึงก่อนยี่สิบนาที

ถ้าไปช้ากว่านั้น เธอกลัวว่าคนไร้หัวใจอย่างเขาจะทำอย่างที่เขาพูด โดยการปล่อยคลิปมาฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น

คลับKM…

ขนมพายมาถึงคลับที่ทิ้งเรื่องราวและบาดแผลไว้ในใจของเธออีกครั้ง ก่อนจะยืนอยู่หน้าประตูอย่างลังเลเพราะไม่อยากเข้าไป แต่สุดท้ายเธอก็ต้องพาตัวเองเข้าไปข้างใน ที่ที่ยังมีผู้คนมากมายอยู่ข้างใน ทุกคนต่างดื่มกินและเคลื่อนไหวร่างกายอย่างมีความสุข ต่างจากเธอที่กำลังเดินเข้ามาอย่างทุกข์ใจ

จริงๆ เธอไม่ใช่คนที่ชอบมาสถานที่แบบนี้ เพราะมันทั้งเสียงดัง แออัด และยังเต็มไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่ที่เธอไม่ชอบเลยสักนิด

ส่วนวันนั้นที่เธอมาก็เพราะว่าพี่ๆ สายรหัสที่จบไปแล้วของเธอพามาเลี้ยงวันเกิดของป้ารหัส เธอเลยเลี่ยงไม่ได้และเลือกจะมา ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำ แต่กลับลืมไม่ลงอย่างวันนั้นนั่นเอง

“ตามมา” พอเธอขึ้นมาถึงชั้นสองก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาดักหน้าเธอ ก่อนจะพูดขึ้นโดยที่เธอไม่รู้จักเขา แต่ก็เลือกจะเดินตามเขาไปเพราะคิดว่าเขาคงจะเป็นคนของผู้ชายคนนั้น

ขนมพายเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะใหญ่ที่ตอนนี้มีผู้ชายคนนั้นที่ทำร้ายเธอ และผู้ชายอีกสองคนที่คงจะเป็นเพื่อนของเขานั่งคลอเคลียร์อยู่กับผู้หญิง เธอจำหน้าพวกเขาได้ถึงแม้จะเจอเพียงแป๊บเดียวก็ตาม

“มานี่สิ” คามินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มมุมปากที่เห็นหญิงสาวปรากฏตัวอย่างที่คาดหมาย

ขนมพายได้แต่ยืนมองหน้าเขาทั้งกลัว ทั้งไม่ชอบใจ แต่สุดท้ายก็ต้องพาตัวเองเดินไปหาเขาที่นั่งไขว่ห้างอยู่อย่างสบายอารมณ์

พรึ่บ!

“อ๊ะ!” ขนมพายร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเดินมาถึงคามินก็ยกขาลงก่อนจะยื่นมือมาดึงเธอไปนั่งบนตักของเขา

“ปละ...ปล่อยนะ” เธอพยายามบิดตัวออกจากตักของเขา แต่กลับถูกมือหนารัดเอวไว้แน่นจนตัวเธอเอนไปซบเขาแทน

“ดิ้นทำไม อยากเหรอ” น้ำเสียงร้ายกาจของคามินดังขึ้นข้างกกหูของเธอก่อนจะกัดเบาๆ ทำให้ขนอ่อนของเธอลุกชันไปทั่วร่างกาย

“หยาบคาย!” เธอต่อว่าออกไปอย่างไม่พอใจกับคำพูดหยาบคายของเขาที่มันฟังแล้วน่าเกลียดที่สุด

“หึ! รอหน่อยนะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจัดหนักให้” แต่มีเหรอที่คามินจะสะทกสะท้านกับคำพูดของเธอ

“ถ้าคุณให้ฉันมาแล้วไม่มีอะไรที่มีสาระก็ปล่อยฉัน!” ขนมพายพยายามขืนตัวเองออกจากเขาอีกครั้ง

แต่ก็เหมือนเดิม เขากลับรัดเธอไว้แน่นจนกลายเป็นเธอที่กำลังเอนตัวซบเขาอยู่ทั้งที่จริงๆ แล้วเธออยากจะออกห่างจากเขา

“ฉันเรียกเธอมาเอาไง” เสียงที่กระซิบมาที่ข้างหูขนมพายอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดของเขาทำเอาเธอถึงกับเบิกตากว้างและไปต่อแทบไม่เป็น

“ทุเรศ! คุณเป็นผู้ชายยังไงของคุณ ทำไมถึงได้น่าเกลียดขนาดนี้!” ขนมพายด่าคามินออกมาทันทีทั้งความกลัว แต่เพราะความโกรธที่มีมากกว่าจนทำให้เธอด่าออกมาตามอารมณ์

แต่สิ่งที่เธอได้รับจากเขากลับเป็นเพียงรอยยิ้มมุมปากเหมือนกับเป็นเรื่องตลก นั่นยิ่งทำให้เธอโกรธเขามากขึ้น

“สาวน้อยมึงเกรี้ยวกราดจังวะ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งที่บุคลิกคล้ายๆ กับคามิน นั่นก็คือนาวาเอ่ยขึ้น

แต่เธอไม่ได้หันไปมองหรือสนใจพวกเขาเลยสักนิด แค่ต้องมาอยู่ท่ามกลางผู้ชายอันตรายสามคนแบบนี้ก็เกินพอแล้ว

“เอาเธอมาตั้งหลายน้ำ ฉันยังไม่ได้บอกเธอใช่ไหมว่าฉันชื่ออะไร” แล้วคนที่เธอนั่งตักอยู่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“ฉันไม่อยากรู้จักคุณ!” ขนมพายว่าออกไปอย่างไม่สนใจสิ่งที่เขากำลังจะบอก

“หึ! เรียกฉันว่าคามิน ส่วนไอ้นั่นที่พูดกับเธอชื่อนาวา แล้วไอ้ที่นั่งหน้านิ่งชื่อธันเดอร์” แต่เขากลับไม่ฟังสิ่งที่เธอพูดและแนะนำตัวพร้อมกับเพื่อนของเขาให้เธอได้รู้จัก

“คุณไม่ต้องบอกฉันหรอก เพราะฉันคงไม่มีความจำเป็นต้องรู้จักกับพวกคุณ!”

“เธอแน่ใจเหรอ” คามินพูดขึ้นอีกครั้ง

“.....” ขนมพายเม้มปากมองเขาอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่

“ต่อไปนี้ เธอต้องมาหาฉันที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ นี่คือคำสั่ง”