บทที่ 7 บทเรียนที่สอง

“ต่อไปนี้ เธอต้องมาหาฉันที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ นี่คือคำสั่ง” ร่างบางถึงกับมองคามินด้วยความตกใจหลังจากเขาเอ่ยสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมา

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่เคยยุ่งหรือทำความเดือดร้อนให้คุณ แล้วทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ด้วย” สิ่งที่เธอได้ยินเธอก็ไม่ได้เอาไปบอกใครหรือไปแจ้งตำรวจ

แต่เขายังไม่พอใจอีกเหรอ คลิปของเธอเขาก็มี แต่ทำไมเขาถึงยังต้องทำแบบนี้กับเธอ

“จำที่ฉันเคยบอกไม่ได้เหรอ ว่าต่อจากนี้ชีวิตเธอเป็นของฉัน...”

“จนกว่าฉันจะพอใจ” คามินย้ำสิ่งที่ตัวเองเคยบอกกับขนมพายออกไปอีกครั้งเผื่อว่าเธอจะลืม

และมันก็จะเป็นแบบนั้นจนกว่าเขาจะพอใจ เขายอมรับว่าเขายังต้องเก็บเธอไว้จนกว่าเขาจะรู้ว่าเธอทำงานให้ใคร

อีกอย่าง เขาก็อยากเก็บเธอไว้ระบายความต้องการของตัวเอง หลังจากเขารู้สึกถูกใจกับร่างกายของเธออย่างมาก

“ฉันไม่ใช่ของคุณ!” ขนมพายเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจทันที

ชีวิตของเธอก็เป็นของเธอ ไม่ใช่ของใครแม้แต่เขา และยิ่งคนที่ทำลายเธอไว้ขนาดนี้ เธอไม่มีทางอยากเป็นของเขาเด็ดขาด

“ทำไมปากเล็กๆ นี่เถียงเก่งจัง” คามินเอ่ยพร้อมกับใช้นิ้วเรียวบี้ริมฝีปากอวบอิ่มของขนมพาย นั่นทำให้เธอปัดมือเขาออกอย่างแรง

“ฉันจะกลับ...”

“อ๊ะ!” ขนมพายร้องขึ้นเมื่อถูกบีบเอวคอดไว้แน่น หลังจากเธอกำลังจะดันตัวลุกขึ้นจากตักของคามิน

จ๊วบ!

คามินจับท้ายทอยของขนมพายไว้ก่อนจะกระแทกจูบปากเล็กที่เถียงคำไม่ตกฟาก แต่กลับเถียงด้วยถ้อยคำที่ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดหรือโกรธเธอเลยแม้แต่น้อย

สารเลว เห็นแก่ตัว คำที่เขาได้ยินจนชินและไม่รู้สึกอะไร ที่สำคัญเวลาออกจากปากคนอื่นกลับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและแรงโกรธ

แต่พอออกจากปากเล็กของขนมพาย กลับเป็นคำที่ดูเบาและฟังสบายอย่างเป็นเรื่องตลก

“อื้อ!!!”

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ขนมพายพยายามดันตัวออกจากคามิน แต่เขากลับใช้มืออีกข้างรัดเอวเธอไว้แน่นจนทำให้เธอต้องทุบเขาเป็นพัลวัน

แต่แรงของเธอกลับไม่ทำให้คามินเจ็บจนต้องยอมแพ้ได้ กลับกัน คามินกลับขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มของขนมพายแรงกว่าเดิม ลิ้นสากตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กของเธออย่างไม่ยอม จูบที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ขนมพายนิ่งไปได้แต่กำเสื้อเชิ๊ตของเขาไว้แน่น

แต่สำหรับคามินมันไม่ได้ทำให้เขาจะหยุดลงได้ เพราะยิ่งเขาจูบอารมณ์เขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอย่างง่ายดาย มือหนาบีบเค้นหน้าอกใหญ่ผ่านเสื้อของเธอ จนทำให้ขนมพายสะดุ้งและพยายามจับมือของเขาให้ออกจากหน้าอกของเธอ แต่ก็เหมือนเดิมที่คามินไม่มีท่าทีจะปล่อยง่ายๆ

“ขึ้นเตียงเลยไหม” เสียงของนาวาดังขึ้น นั่นเหมือนปลดล็อคต่อมน้ำตาของขนมพายทันที

น้ำตาที่ไหลออกมาทำให้ความเปียกชื้นสัมผัสกับใบหน้าคมของคามินจนเขารู้สึกได้ นั่นก็เลยทำให้เขาผละออกจากจูบ และจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มพอใจ

“มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แค่นี้จะร้องไห้ทำไม” น้ำเสียงไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขาพร้อมกับนิ้วเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้กับเธอ ยิ่งทำให้เธอน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม เพราะรู้ว่าเขาไม่ได้สงสารหรือเห็นใจเธอเลยแม้แต่น้อย

“พอใจคุณหรือยัง” ขนมพายพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง และก้มหน้าหลบสายตาคามินก่อนจะเอ่ยถามเขาออกไป

ถ้าเขาพอใจแล้วเธอจะได้กลับไปพักสักที

“ยังไม่ได้เอา จะให้ฉันพอใจได้ยังไง” คามินผู้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิมของเขา พร้อมกับกัดติ่งหูของขนมพายเบาๆ

“อยากทำอะไรก็ทำ ฉันจะได้กลับสักที” เมื่อสิ้นสุดหนทาง เธอก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน

ในเมื่อเขาอยากมีอะไรกับเธอ งั้นก็รีบมีให้เสร็จไปเลยสิ จะได้ปล่อยให้เธอกลับไปที่ของเธอสักที

“หึ! เป็นคนใจร้อนแบบนี้เองเหรอ...”

“แต่ฉันชอบนะ” คามินพูดขึ้นทั้งที่รู้ว่าขนมพายกำลังประชดประชันอยู่

“ฮึก!” อาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวของคามินทำให้ขนมพายถึงกับสะอื้นให้ออกมาอีกครั้ง

เพราะคนแบบนี้ถือว่าเป็นคนที่แทบจะทำอะไรไม่ได้เลย ไม่ว่าจะพูดหรือแสดงความรู้สึกยังไงออกไป แต่เขากลับเห็นเป็นเรื่องตลกอย่างเดียว

“มึงก็ขี้แกล้ง เห็นไหมสาวน้อยผู้น่าสงสารร้องไห้หนักแล้ว” นาวาเอ่ยแซวเพื่อนของเขาขึ้นหลังจากนั่งมองเพื่อนและหญิงสาวพูดคุยกัน

“เลิกร้องได้แล้ว เห็นไหมเพื่อนฉันมันเข้าใจฉันผิดหมดแล้ว” คามินพูดกับขนมพายอีกครั้งเหมือนจริงจังกับสิ่งที่นาวาพูด ทั้งที่จริงๆ แล้วเขากลับยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้น

“สนใจให้ฉันช่วยไหม อยู่กับฉันรับรองไม่แกล้งเหมือนไอ้คามินแน่” นาวาเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อขนมพายยังเงียบและปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเดียว

“พวกคุณมันเลว!” ขนมพายกร่นด่าออกมาอย่างโกรธแค้นกับท่าทีของพวกเขาที่ เห็นเหมือนกับเธอเป็นตัวตลกสำหรับพวกเขา

“สาวน้อย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย จะมาด่าพวกฉันสองคนแบบนี้ไม่ได้นะ” นาวาเอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงจังกับท่าทางเกรี้ยวกราดเหมือนแมวน้อยของหญิงสาว

“อย่าพาลสิ” คามินพูดพร้อมกับลูบหัวของขนมพายด้วยท่าทางเอ็นดูและอ่อนโยน ตรงข้ามกับสายตาร้ายๆ ของเขาอย่างสิ้นเชิง

“ถ้าเธอขอให้ฉันช่วยเธอจากไอ้คามิน ก็ลุกมาหาฉันได้นะ” นาวายังคงเอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงจังอีกครั้ง แต่ถ้าขนมพายมาจริงเขาก็ไม่เกี่ยง เพราะเธอก็น่ารักใช่เล่น ท่าทางเหมือนลูกแมวน้อยแบบนี้ใครกันจะไม่ชอบ

“มึงไม่ต้องเสือกไอ้วา” คามินเอ่ยขึ้นปรามเพื่อนตัวเองทันที เพราะขนมพายเป็นของเขา เขายังไม่เบื่อกับร่างกายนุ่มนิ่มของเธอ

“ปกติมึงไม่หวงนี่หว่า” นาวาเถียงขึ้น

“นั่นกับคนอื่น แต่คนนี้กูยังไม่เบื่อ” คามินเอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบผมนุ่มสลวยของขนมพายอย่างอ่อนโยน เพียงแต่คำพูดของเขากลับหยาบคายเกินกว่าที่ขนมพายจะรับได้

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นฟาดหน้าคามินอย่างแรงหลังจากทนฟังคำพูดดูถูกของเขามากมาย เขาเห็นเธอเป็นอะไร สิ่งของอย่างนั้นเหรอ หรือว่าผู้หญิงอย่างว่าแบบนั้นเหรอ

เธอไม่ใช่!

“ถึงนิสัยคุณจะเลวและทุเรศยังไง แต่คุณก็ควรจะรู้จักให้เกียรติคนอื่นบ้าง!” ขนมพายลุกขึ้นด่าคามินออกมาอย่างหมดความอดทน

“หึ!” ธันเดอร์ถึงกับแค่นหัวเราะออกมากับท่าทางของขนมพายที่กล้าตบหน้าผู้ชายที่ตัวเองกลัว

“เกิดเป็นผู้ชายแต่กลับพูดจาไม่สงสารเพศตัวเองเลยสักนิด!” ขนมพายพูดก่อนจะหมุนตัวเพื่อนเดินออกจากตรงนี้

แต่...

หมับ! แรงบีบที่ข้อมือของเธอทำให้เธอต้องหันกลับมาเผชิญหน้ากับคามินอีกครั้ง โดยที่ยังไม่ได้ก้าวเดินเลยด้วยซ้ำ

“กล้ามากนะที่ตบหน้าฉัน!” ถึงแม้ปกติบุคลิกของคามินจะเป็นพ่อเจ้าสำราญที่มีรอยยิ้มร้ายประดับหน้าเป็นปกติ แต่ก็ใช่ว่าเวลาเขาโกรธแล้วเขาจะยังยิ้มออก

เขาก็คือเสือร้ายตัวหนึ่งที่เวลาโกรธแล้วเกินจะควบคุมและอันตรายมากเหมือนกัน

“ปล่อยฉัน!” ความกล้าที่มีมากในตอนแรกหายไปทันทีเมื่อเจอกับน้ำเสียงและสายตาอีกด้านของคามิน ทำให้ขนมพายพยายามดึงมือตัวเองออกจากมือหนาที่บีบข้อมือเธออยู่ตอนนี้

“คิดว่าจะตบฉันแล้วจะเดินหนีไปได้ง่ายๆ งั้นเหรอ” คามินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เพราะไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าเขาแบบนี้มาก่อน

“เบาๆ มือหน่อยสิวะ แบบนี้คนสวยก็ช้ำหมดพอดี” นาวาเอ่ยขึ้นกลัวว่าเพื่อนจะเผลอหนักมือจนทำให้สาวน้อยตรงหน้าหมดลมหายใจซะก่อน

“มึงได้เอายามึงมาไหมได้วา” คามินไม่ได้สนใจสิ่งที่นาวาพูดก่อนจะถามขึ้น

“ของแบบนี้ติดตัวกูตลอดอยู่แล้ว” นาวาพูดพร้อมกับหยิบยาในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมา ก่อนจะส่งให้เพื่อนของตัวเอง

“ปล่อยฉันนะ!” เมื่อได้ยาคามินก็ลากขนมพายเดินออกจากโต๊ะตรงไปยังชั้นสามของคลับทันที

และนั่นก็ทำให้ขนมพายรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง เธอได้แต่ฝืนตัวไม่ให้เดินตามแรงกระชากของเขา แต่เรี่ยวแรงน้อยนิดของเธอหรือจะสู้แรงของผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาได้

ตุบ!

“อ๊ะ!!” แรงกระแทกเมื่อถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้างทำให้ขนมพายร้องขึ้น เมื่อตั้งตัวได้เธอก็รีบขยับตัวเพื่อถอยห่างจากคามินที่ยืนอยู่ปลายเตียงทันที

คามินจ้องมองขนมพายด้วยสายตาและสีหน้าเรียบนิ่งอย่างที่เขาไม่ค่อยทำถ้าไม่จำเป็น ก่อนจะใช้นิ้วดีดจุกออกจากขวดใสเล็กๆ ในมือ และนั่นก็ทำให้ความทรงจำของขนมพายกลับมาอีกครั้ง

“ยะ...อย่านะ” เธอรู้ว่ายานั่นเป็นยาแบบไหน เธอไม่อยากกินมัน เธอไม่อยากไม่เป็นตัวของตัวเอง

“หึ! ไม่ต้องกลัว เพราะครั้งนี้ฉันจะกินมันด้วยตัวเอง...”

“ส่วนเธอก็จะได้รับรสชาติของความสุขอย่างเต็มตัวแทนยังไงล่ะ” คามินพูดจบก็กระดกน้ำใสๆ ปริมาณไม่มากเข้าปากตัวเองจนหมดเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะโยนขวดใบเล็กนั่นทิ้งอย่างไม่ไยดี

และแน่นอนว่าขนมพายเข้าใจความหมายของคามินดี การที่เธอไม่ได้กินยานั่นทำให้เธอไม่มีอารมณ์ร่วมกับเขา

ต่างจากเขาที่ใช้ยาช่วยเพิ่มอารมณ์ให้ตัวเอง แน่นอนว่าเธอจะรับรู้และรู้สึกทุกอย่างโดยไม่มีอะไรมาควบคุมตัวเอง

“ขอต้อนรับสู่บทเรียน บทที่สอง!”