บทที่ 8 ขอให้มารัก
“ขอต้อนรับสู่บทเรียน บทที่สอง!” คามินพูดจบก็กระโจนขึ้นเตียงไปทันที
มือหนารวบข้อเท้าเล็กก่อนจะดึงเข้าหาตัวทำให้เจ้าของร่างล้มนอนหงายลงบนเตียงกว้าง
“กรี๊ด!!!” ขนมพายกรีดร้องขึ้นด้วยความตกใจกับการกระทำอุกอาจของเขา เธอพยายามดิ้นหนีออกจากพันธนาการของเขา แต่กลับถูกคามินโถมน้ำหนักทับตัวของเธอทันที
แคว่ก! แคว่ก!
“โอ้ย!” เสื้อผ้าที่ถูกกระชากออกจากร่างกายอย่างแรงจนบาดรัดผิว ทำให้ขนมพายร้องออกมาด้วยความเจ็บ และความกลัวปนเปกันไปหมด
แคว่ก! แคว่ก!
และไม่นานร่างบางก็เปลือยเปล่าจากฝีมือของคามิน ก่อนเขาจะถอดเข็มขัดออกจากเอวสอบและใช้มันมัดรอบข้อมือเล็กของขนมพาย
“อย่านะ! ปล่อยฉัน!” แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นแค่ไหนแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้
ร่างกายของเธอที่ถูกร่างกายของเขานั่งทับอยู่ มือของเธอทั้งสองข้างถูกพันธนาการด้วยมือข้างหนึ่งของเขา ส่วนอีกข้างออกแรงมัดเข็มขัดจนแน่นไปหมด
“เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นคนแรกที่ไม่พิการหรือตายจากการเข้ามาสืบเรื่องของฉัน” คามินเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือหนาที่ไล้กรอบหน้าเรียวของขนมพายและพูดขึ้น
“ฉันบอกคุณไปกี่ครั้งแล้ว ฮึก ว่าไม่ได้มีใครส่งฉันมา”
“ไม่มีคนดีๆ ที่ไหนจะพาตัวเองไปในที่ที่ต้องห้ามสุ่มสี่สุ่มห้าหรอกนะสาวน้อย...”
“เธอจะปฏิเสธไหมว่าเธอไม่รู้ ว่าห้องนั้นมันไม่ควรเข้าไปเลยสักนิด” เพราะคนปกติมันไม่มีใครพาตัวเองไปยังที่ที่รู้ว่าเป็นที่ส่วนบุคคลหรอก
เว้นว่าพวกที่จะเข้ามาทำอะไรไม่ดีถึงยังดึงดันจะเข้าไป นั่นเป็นเหตุผลที่คามินไม่มีทางเชื่อขนมพาย
“ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว แต่คุณไม่เชื่อฉันเอง แล้วคุณมีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนี้กับฉันงั้นเหรอ!”
“มีไม่มีเธอน่าจะรู้อยู่แก่ใจตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอ หื้ม!” น้ำเสียงกระเส่าดังขึ้นข้างหูของขนมพายอีกครั้งพร้อมกับกดจูบที่ขมับบางของเธอก่อนจะผละออก
ตอนนี้อารมณ์และความต้องการของคามินมีเต็มที่แล้ว นั่นทำให้เขาพาตัวเองลงจากเตียงก่อนจะปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างใจเย็น โดยที่สายตาจับจ้องไปยังร่างสั่นระริกของขนมพายที่พยายามลุกขึ้นเพื่อจะหนีเขา
“ถ้าไม่อยากให้ฉันตามเพื่อนมาเล่นสนุกด้วย ก็นอนลงไปดีๆ” เสียงเอ่ยเตือนนุ่มลึกของเขาทำให้ขนมพายถึงกับชะงักนิ่งไป
“คุณมันเลว! ฮือ! วันหนึ่งคุณจะเสียใจกับการกระทำของคุณ!” ขนมพายร้องไห้ออกมาอย่างเวทนากับชีวิตตัวเองที่ต้องมาเจอคนโรคจิตเลือดเย็นอย่างคามิน ไม่ว่าเธอจะพยายามหนีเขายังไง แต่เขาก็สามารถทำให้เธอตกเป็นรองของเขาได้ตลอด
“อย่างเดียวที่ฉันกลัวตอนนี้ก็คือ เธอจะสลบไปก่อนที่ฉันจะพอใจกับร่างกายของเธอ”
“กรี๊ดด!!!” ขนมพายกรีดร้องขึ้นเมื่อคามินจู่โจมเธอมาอีกครั้งหลังจากถอดเสื้อผ้าเสร็จ และผลักเธอหงายไปบนเตียง
“เธอต้องขอบคุณร่างกายของเธอนะที่ทำให้ฉันติดใจจนเก็บเธอไว้ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้หายใจแบบนี้” คามินพูดอย่างใจเย็นพร้อมกับมือหนาที่จับท่อนเอ็นถูไปยังปากทางรักของขนมพาย
“อื้อ! ปล่อย!” ร่างกายที่ไม่ได้มีความพร้อม จิตใจที่ต่อต้านเขาทำให้เธอทั้งร้องและดิ้นเพื่อให้พ้นจากผู้ชายคนนี้
แต่ทุกอย่างก็เปล่าประโยชน์ในเมื่อเขาพันธนาการเธอไว้ด้วยพละกำลังที่มากกว่า แถมยังถูกมัดมือไว้แบบนี้
“เดี๋ยวจะปล่อยให้หมดทุกหยดเลย”
สวบ!
“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นเมื่อท่อนเอ็นขนาดใหญ่กระแทกเข้าใสร่องรักที่ปิดสนิทและไร้น้ำหล่อลื่น
“อ่า! คงต้องเอาบ่อยกว่านี้สินะ ถึงจะไม่รัดฉันจนแทบหายใจไม่ออกแบบนี้”
ปึก!
“กรี๊ดดด!!!” แรงกระแทกพร้อมแรงเสียดสีของเนื้อหนังเธอและเขา ทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างมาก
“ซี๊ด! โคตรเสียวเลย” คนที่ปกติก็มีรสนิยมทางเพศรุนแรง คนที่ปกติก็มีความต้องการทางเพศสูงอยู่แล้ว
ยิ่งถูกควบคุมด้วยฤทธิ์ของยาที่ทำให้ความต้องการสูงขึ้นกว่าเดิม มันยิ่งทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยสักนิด
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
“โอ้ย! ฮืออ! จะ...เจ็บ ฮือออ!!!” แรงกระแทกพร้อมท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่อัดกระแทกสุดแรงของคามิน สร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายของขนมพายอย่างมาก
ร่องรักที่คับแคบและไม่มีความพร้อมใดๆ ฉีกขาดมีเลือดไหลย้อนออกมาเปื้อนที่นอน พร้อมกับกลีบอวบอูมที่แดงช้ำจากแรงเสียดสี
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
“อ๊ะ! หืออ! พะ...พอแล้ว”
จ๊วบ! จ๊วบ!
ไม่เพียงส่วนกลางกายที่ถูกสาดใส่ความรุนแรง แต่ยอดปทุมถันยังถูกครอบครองด้วยลิ้นร้อนชื้น
แต่ถ้าเขาใช้เพียงลิ้นตวัดเลียมันอาจจะเพิ่มความกระสันให้กับร่างกายเธอได้บ้างตามธรรมชาติ แต่เปล่าเลย เขากลับดูดเลียอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะกัดมันลงไปอย่างทนไม่ไหว สร้างความเจ็บปวดให้กับขนมพายอย่างมาก และความเจ็บปวดกลับทำให้เธอไม่สามารถมีอารมณ์ได้เลยสักนิดเดียว
“หืมม เธอรู้ไหมว่าเธอทั้งหอม ทั้งหวานทั้งตัว” ปากที่เอ่ยออกมาอย่างหื่นกระหายโดยที่ไม่คลายยอดอกสีสวยนั่น
“ฮือออ!!!” ขนมพายทำได้เพียงนอนร้องไห้และรองรับความรุนแรงจากเขาอย่างทำอะไรไม่ได้
“ฉันชอบเสียงครางของเธอมากกว่าเสียงร้องไห้รู้ไหม” คามินขับหน้าไปใกล้กับขนมพายก่อนจะพูดขึ้นและจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอเบาๆ เป็นการปลอบ
“ฉะ...ฉันเจ็บ พอแล้ว”
“อยากเสียวไหม” คามินกลับไม่ฟังคำขอของขนมพาย แต่กลับถามเธอกลับ
“ไม่ ฮืออ!” ขนมพายรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
เธอไม่ได้ต้องการความเจ็บ และก็ไม่ได้ต้องการความเสียวบ้าๆ นั่นด้วย เธออยากให้เขาปล่อยเธอก็พอแล้ว
“ถ้าเธอไม่อยากเสียว เธอก็ต้องเจ็บนะสาวน้อย”
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
“โอ้ย! จะ...เจ็บ ฮือออ!!!” คามินมอบความเจ็บปวดให้กับขนมพายอีกครั้ง
“แต่ฉันโคตรเสียวเลย อ่า!”
“เลว! ฉันเกลียดคุณ ฮืออ”
“ฉันขอให้เธอรักฉันเมื่อไหร่กัน” คามินยกยิ้มแล้วเอ่ยถามขนมพายอย่างเย้ยหยัน และนั่นก็ทำให้ขนมพายถึงกับร้องไห้ออกมา
เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำด่าของเธอเลยสักนิด เขากลับมองมันเป็นเรื่องตลก เป็นเรื่องขำขันไปหมด ไม่ว่าเธอจะเจ็บปวด ไม่ว่าเธอจะด่าเขารุนแรงยังไง แต่เขากลับตอบโต้เธอด้วยรอยยิ้มและคำพูดสิ้นคิดพวกนั้น
ปึก! ปึก! ปึก!
ปึก! ปึก! ปึก!
ขาเรียวทั้งสองข้างถูกยกขึ้นพาดกับไหล่แกร่งของคามิน ก่อนเขาจะอัดกระแทกตัวตนของตัวเองเข้าใส่ร่องแคบอย่างแรงตามอารมณ์ จนเกิดเสียงเนื้อกระแทกอย่างรุนแรงถึงกระดูก
“โอ้ย! โอ้ย! จะ...เจ็บ อื้อ!” นอกจากความเจ็บปวดที่ร่องรัก ขนมพายยังเจ็บบริเวณรอบๆ อวัยวะจากแรงกระแทกไปหมด
ถ้าเธอรู้ว่าการที่เขาใช้ยาพวกนั้นแล้วจะทำให้เธอเจ็บปวดปางตายขนาดนี้ เธอเลือกขอใช้เองดีกว่า อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องทนให้เขาย่ำยีเธออย่างไม่ปราณีแบบนี้
“ฉันชอบกลิ่นตัวของเธอ ชอบกลิ่นเลือดของเธอมากรู้ไหมขนมพาย” เสียงกระเส่าของคามินดังขึ้นทั้งที่เขาโถมความรุนแรงใส่ขนมพายไม่หยุด
แต่ยิ่งเขาได้กลิ่นเลือดของเธอ ยิ่งเขาได้กลิ่นเหงื่อจากร่างกายของเธอ มันเหมือนยากระตุ้นเขาได้อย่างดี ทำให้เขาไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้
“พ...พอแล้ว อึก! ฉะ...ฉันไม่ไหวแล้ว” เสียงของเธอกระท่อนกระแท่นเต็มทน เธอแทบรับความรุนแรงของเขาไม่ไหวแล้ว
“อีกนิด ฉันใกล้แล้วสาวน้อย ซี๊ด”
ปึก! ปึก! ปึก!
ปึก! ปึก! ปึก!
ความรุนแรงที่สาดใส่อย่างต่อเนื่อง ทั้งรุนแรงและรวดเร็วทำให้คนถูกกระแทกแทบหายใจไม่ออก เธอทำได้เพียงจิกผ้าปูที่นอนบนหัวแน่นจนมันหลุดออกจากมุม
“ฮือออ! โอ้ย!”
“อ๊ะ! อ่าส์!!!” และไม่นานน้ำรักขาวขุ่นก็พุ่งเข้าสู่ร่องแคบของขนมพาย หลังจากคามินปลดปล่อยความเสียวของตัวเองจนหมดทุกหยดอย่างที่เขาบอกในตอนแรก
แต่มันก็จบลงเพียงรอบแรกเท่านั้น เพราะความต้องการที่เขายังมีอยู่นั้นอีกมากมายเหลือเกิน และเขาก็ไม่รู้ว่ามันจะหมดสิ้นไปเมื่อไหร่กัน
