บทที่ 4 Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 4
Diffuser Love หอมกลิ่นรัก 4
“แต่เจ้านี้ซื้อทุกครั้งที่ไลฟ์เลยนะคะคุณกัลป์ แล้วเอฟทีระบบแทบค้างอะ” พี่จิ๊บพนักงานที่ร้านเล่าด้วยท่าทางตื่นเต้น มือก็เก็บออร์เดอร์ของลูกค้าออกมาเรียงไว้เพื่อเช็กแล้วรอแพ็กเตรียมจัดส่งพรุ่งนี้
“จริงค่ะ แต่ไม่เคยทักเข้ามาซื้อหรือซื้อผ่านระบบอื่นนะคะชื่อนี้น่ะ จะซื้อเฉพาะตอนที่พี่กัลป์ไลฟ์อะ” จุ๊บน้องสาวของพี่จิ๊บเสริมขึ้นมาบ้าง
“คงเอาไปใช้ที่ไหนสักที่ล่ะมั้ง ช่างเถอะแค่มีออร์เดอร์เข้าก็ดีแล้วค่ะ เดี๋ยวเคลียร์ตรงนี้เสร็จไปกินข้าวด้วยกันนะคะ เลือกร้านไว้หรือยัง?” ระหว่างที่ถามพนักงานทั้งสี่คนฉันก็ช่วยเก็บสินค้าเข้ากล่องเพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย รวมถึงหยิบทิชชูเปียกขึ้นมาเช็ดโต๊ะกระจก เช็ดโซฟาตัวที่นั่งไปพลาง
“อยากไปร้านลาบค่ะ แหะ ๆ ไก่ย่างส้มตำหลังเลิกงานก็ดีนะคะคุณกัลป์” พี่จิ๊บบอกอย่างเขินอาย แต่เอาเข้าจริงเวลาพาไปเลี้ยงข้าว พนักงานที่ร้านจะขี้เกรงใจมากเลยนะ ไม่เคยเลือกร้านหรู ๆ เลย แต่ส่วนใหญ่จะไปกินบุฟเฟต์ปิ้งย่าง หรือไม่ก็ร้านลาบ ทั้งที่บอกแล้วว่าเลือกได้เลย
“ได้ค่ะ พี่จิ๊บกับจุ๊บไปกับหนูนะคะ น้องนนท์ขับรถมาไหม? หรือจะไปกับพี่ดี?” ฉันแจ้งพนักงานสองพี่น้อง พร้อมกับถามน้องนนท์ชายหนุ่มคนเดียวในร้านด้วย
“วันนี้ขับรถมาครับคุณกัลป์”
“โอเคค่ะ งั้นเจอกันที่ร้านเลยเนอะ ไปค่ะทุกคน เลิกงาน”
“ครับพี่กัลป์” น้องนนท์ขานรับ ทุกคนก็รีบเก็บของกันอย่างรวดเร็ว และหลังจากที่ช่วยกันจัดการเก็บร้านและทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็แยกย้ายกันไปที่ร้าน เมื่อฉันกำลังขับรถพาพี่จิ๊บกับจุ๊บไปร้านลาบ โทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้ามาพอดี คนที่ฉันพยายามติดต่อหาตั้งแต่ก่อนเที่ยงจนถึงตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วเพิ่งโทร. กลับมา มันน่าโดนดุไหมเนี่ย ฮึ?
“หายไปไหนมา?” เอ่ยถามปลายสายทันทีที่สัญญาณถูกเชื่อมต่อ
(ไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วครับ ลืมโทรศัพท์ไว้ห้องอะ เสร็จแล้วก็ไปทำงานกับเพื่อนต่อเพิ่งกลับมาถึงห้อง ขอโทษครับ) ปลายสายรีบอธิบาย ยามได้ยินเสียงเข้ม ๆ ของฉันเอ่ยถามด้วยความไม่สบายใจ ส่วนหนึ่งที่ไม่ตามหรือโทร. จี้ก็เพราะเห็นเพื่อนของเจ้าตัวลงรูปแล้วแท็กมาน่ะ ถึงได้มั่นใจว่าน้องชายเพียงคนเดียวของฉันยังปลอดภัยอยู่
“ไม่เป็นไร พี่เป็นห่วง”
(ครับ แล้วทำไมจู่ ๆ โทร. หาล่ะครับ) คาร์โลว์เอ่ยถามกลับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ฉันโทร. หาเจ้าตัวหลายสายแค่ไหน
“จะถามเรื่องแบบกล่องคอลเลกชันใหม่น่ะสิ”
(อ๋อ แต่ผมส่งให้แล้วนะครับ?) น้องชายตอบกลับอย่างงุนงง
“หือ? ไม่มีนะ ส่งให้ใครล่ะเนี่ย เช็กให้พี่หน่อยนะ เดี๋ยวจะต้องคุยกับโรงงานด้วย”
(อ่า อ้อ แป๊บนะครับ...คือผมแทรกไฟล์อะไรไว้หมดแล้วนะ แต่แค่ไม่ได้กดส่งเมล)
“เด็กแสบเอ๊ย พักบ้างไหมเนี่ย ทำไมเบลอขนาดนี้ล่ะ” ระหว่างที่คุยกับน้องชายก็ขับมาจนถึงร้านลาบที่นัดทุกคนไว้ พี่จิ๊บกับจุ๊บลงจากรถไปจองโต๊ะแล้ว ส่วนฉันยังคุยธุระอยู่
(เร่งทำโพรเจกต์จบครับ เดี๋ยวสุดสัปดาห์กลับบ้านนะครับ แต่จะมีเพื่อนไปด้วยสองคน จะไปทำโพรเจกต์ที่บ้านน่ะ พื้นที่มันกว้างกว่าคอนโดฯ)
“ได้ ๆ จะกลับช่วงไหนบอกพี่อีกทีนะ จะได้ทำความสะอาดห้องนอนไว้ให้”
(ครับพี่)
ใช้เวลาคุยกับน้องชายอีกสักพักถึงวางสายแล้วเดินตามเข้าไปในร้าน ที่ตอนนี้มีลูกค้านั่งอยู่เต็มร้านเลย โต๊ะที่พี่จิ๊บกับจุ๊บไปจองตั้งอยู่ในมุมดูเป็นส่วนตัวดี สองคนนั้นกำลังสั่งอาหารกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ดูท่าน่าจะหิวไม่หยอก ส่วนฉันน่ะกินง่ายมาก กินอาหารอีสานได้หลายอย่างเลยแหละ มีน้อยครั้งมากที่จะปฏิเสธของอร่อยน่ะ
