บทที่ 44 ฝังใจ

“อื้อ…” ฉันสะดุ้งน้อย ๆ ยามมือหนาลากไล้มาถึงเนินอกภายใต้ชุดนอน ปกติเวลานอนฉันจะโนบรา ทำให้มือหนาสัมผัสถูกผิวเนื้อฉันโดยง่าย แรงเคล้นคลึงหนัก ๆ สร้างความปั่นป่วนไปทั่วทั้งร่าง เสื้อนอนถูกปลดกระดุมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

ริมฝีปากหนายังคงทำหน้าที่บดขยี้ต่อไปอย่างไม่ลดละ เขาพรากสติสัมปชัญญะไปจากฉันช้า ๆ ...