บทที่ 47 สูญเปล่า

“เรื่องคืนนั้น?”

ฉันดันตัวออกจากอ้อมกอดอัคคี เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ อัคคีกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน?

“เรื่องที่พวกมะปรางมอมยาขิมแล้วขิมตื่นมาอยู่บนเตียงกับเรา… มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ” อัคคีไม่ได้หลบตาฉันสักนิด แววตาเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ ราวกับว่าเขารอรับความเกลียดชังจากฉันไว้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ