บทที่ 52 เกลียด

ปึง!

“เฮ้! เดี๋ยวก่อนดิขิม”

ฉันเหวี่ยงประตูปิดโดยไม่ต้องคิดทันทีที่เห็นหน้าเขา มือหนารั้งบานประตูเอาไว้แล้วออกแรงดันจนฉันต้องถอยหลังหนี เปิดประตูออกอีกครั้ง สายตาเย็นชาจ้องเขาตาไม่กะพริบ

“กลับไปซะ”

“รับนี่ไปก่อนแล้วฉันจะกลับ” เขายื่นถุงอาหารให้ฉัน หลุบตามองมันสลับกับหน้าเขา เสือพยัคฆ์กำลังเข้าใจอะไร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ