บทที่ 64 ออดอ้อน

“ขอโทษนะ… ฉันขอโทษนะขิม” น้ำเสียงทุ้มต่ำพึมพำข้างหู ฉันออกแรงดันตัวเขาออกเล็กน้อย เสือพยัคฆ์ยอมผละออกแต่ยังไม่คลายมือจากเอวฉัน เราสบตากัน ไม่รู้ทำไม… แต่แววตาของเสือพยัคฆ์ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดระคนเจ็บปวดจนหัวใจฉันสั่นไหวไปด้วย

เขารู้สึกผิดเรื่องอะไรกัน… หรือเพราะเรื่องผู้หญิงคนนั้น?

“นาย…...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ