บทที่ 10 แปลกหน้าแต่คุ้นเคย

ฉันเดินมาหยุดหน้าประตู เตรียมสแกนลายนิ้วมือเข้าห้อง แต่จำต้องหยุดชะงักเพราะหางตาดันเหลือบไปเห็นแขกไม่ได้รับเชิญยืนอยู่ไม่ไกล

“นี่ห้องฉัน ห้องนายอยู่ทางไหน ช่วยเดินไปทางนั้นด้วย” ไหนว่าห้องอยู่ชั้นนี้ แล้วจะมายืนบื้อหน้าห้องคนอื่นทำไม

“หิวน้ำ” เขากลับตอบหน้าตาย

“ก็กลับไปกินห้องนายสิยะ”

“ฉันช่วยเธ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ