บทที่ 12 ภาวะจำยอม

แกร๊ก

“เข้ามา” ฉันยื่นหน้าออกไปมองซ้ายมองขวา เพื่อเช็กให้ชัวร์ว่าไม่มีใครเห็นแล้วแอบถ่ายพวกเราอีก พอแน่ใจว่าปลอดภัย ก็รีบคว้าแขนกระชากคนตัวสูงเข้ามาข้างใน จัดการดึงประตูปิดเสียงดังปึงปัง พร้อมลงกลอนประตูอีกชั้นเสร็จสรรพ

“ตัวจริงเธอดูติดดินกว่าที่คิดนะ” เขาเหมือนคนละเมอเลย จู่ ๆ ก็พูดประโยคน่าระคาย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ