บทที่ 2 เพลิงคลั่งรัก : 1
“ป้าจะกินโจ๊กเหรอคะ” เสียงแสนไพเราะถามขึ้น
เธอไม่กล้าแม้สบตามองชายสองคนที่นั่งร่วมวงกับผู้เป็นป้า แล้วไหนจะมีอีกสามคนที่ยืนคุมอยู่หน้าประตูนั่นอีก
วันนี้ทำไมถึงมีแต่ผู้ชายมาเล่นพนันกับป้าเธอกันนะ
“เก็บโจ๊กนั่นไปเถอะ ต่อไปพวกฉันจะไม่แตะของเส็งเคร็งแบบนั้นอีก”
“จิ้นหง!”
ผู้เป็นแม่รีบห้ามลูกสาวเพราะกลัวจะทำเสียแผน แหวกหญ้าให้งูตื่น
“แล้วคุณป้าจะให้หนูทำอะไรคะ”
ฟางเซียนเอ่ยถามอย่างสุภาพ ทั้ง ๆ ที่ในใจเธอรู้สึกว่าวันนี้มีหลาย ๆ อย่างผิดปกติ
“ตั้งแต่วันนี้ไป เธอต้องเปลี่ยนที่ทำงาน”
“ที่ไหนคะ แล้วทำไมต้องเปลี่ยน”
หญิงสาวถามออกไปอย่างไม่รั้งรอ
“ม้าสั่งอะไรเธอก็ทำ ๆ ไปเถอะ!”
ฟางเซียนมองสบตาจิ้นหงผู้มีศักดิ์เป็นญาติผู้พี่ด้วยสายตาสงสัย
วันนี้เจ้หงทำไมพูดมากจัง แถมปกติเวลาเที่ยงคืนแบบนี้ต้องอยู่ในห้องนอนแล้ว แต่ทำไมวันนี้ทุกอย่างถึงดูไม่ปกตินะ
“แล้วงานอะไรล่ะคะ”
สุดท้ายจำต้องเลิกแสดงออกว่าสงสัยและอ่อนข้อลง
“พวกพี่เขามารับเธอไปทำงาน”
เธอมองตามสายตาป้าเหยาที่มองไปทางชายแปลกหน้าที่นั่งตรงข้ามกับพวกเธอ ทำไมแต่ละคนดูน่ากลัวเหมือนพวกมาเฟียเลย
“งานอะไรคะ?”
ถามไม่เต็มเสียงเพราะรู้สึกกลัวสายตาที่มองมา
“อย่าถามมาก แกก็แค่ตามพวกเขาไปก็จบแล้ว!”
จิ้นหงหมั่นไส้ความอืดอาดเล่นตัวของญาติผู้น้องจนต้องตะคอกเสียงใส่
“แต่หนูต้องถามให้รู้ว่าคืองานอะไร”
แม้ปีนี้ฟางเซียนเพิ่งจะอายุเพียงแค่สิบแปด แต่เธอก็ไม่ได้หัวอ่อนเชื่อใครง่าย ๆ เลยยังไม่ยอมรับปากคนแปลกหน้าถ้าหากยังไม่รู้สิ่งที่อยากรู้
จนคนที่เสนอเงินแสนหยวนให้ครอบครัวนี้ต้องเอ่ยอะไรบ้าง
“งานนี้สบาย หนูได้ทำงานอยู่ในห้องแอร์ ค่าแรงก็เยอะ แถมยังช่วยครอบครัวให้สุขสบายขึ้น แบบนี้ยังจะลังเลอยู่อีกไหม”
มีด้วยเหรองานที่สบายขนาดนั้น
“ต้องไปตอนนี้เลยเหรอคะ”
ตุ้บ! เสียงทุบมือลงบนโต๊ะดังลั่นห้องสี่เหลี่ยม
“เลิกถามได้แล้ว แกคงไม่อยากเห็นป้าแก่ ๆ ที่เลี้ยงแกมาตั้งหลายปีสุขสบายสินะถึงได้ถามอะไรมากมายแบบนี้ นี่แหละนะที่เขาบอกอย่าเอาลูกเขามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเขามาอม เพราะต่อให้ดียังไง มันก็ไม่เห็นหัวเราเพราะไม่ใช่เลือดแท้ ๆ”
เสียงสะอื้นราวเสียอกเสียใจของเซินเหยาทำเอาฟางเซียนที่มีจิตใจบริสุทธิ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้วรู้สึกเจ็บปวดที่คนเป็นป้าตัดพ้อเธอแบบนั้น
“หนูไม่เคยลืมบุญคุณที่ป้าเลี้ยงดูเลยนะคะ”
“โกหก! ก็เห็น ๆ อยู่ว่าแกไม่อยากทำงานที่พวกพี่เขาเสนอให้ งานที่ได้เงินเยอะ ๆ แล้วพวกฉันสบาย”
คำพูดของจิ้นหงทำเธอเจ็บในอก
ถ้างานที่ว่ามันสบายและได้เงินเยอะแบบนั้นทำไมเจ้ไม่ทำเองล่ะ
คนชอบสบายแบบเจ้น่าจะเหมาะกับงานแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?
“นี่แสนหยวน ไม่ขาดไม่เกิน ถ้าผลงานออกมาถูกใจ เราจะเอามาเพิ่มให้อีกสองเท่า”
กระเป๋าสีดำถูกวางลงตรงกลางโต๊ะ เพียงแค่ไม่ถึงนาทีสองคนแม่ลูกก็รีบคว้ามันไปและวิ่งไปยืนอยู่มุมห้องกอดกระเป๋านั้นไว้อย่างหวงแหน
ฟางเซียนได้แต่มองพฤติกรรมของญาติเธออย่างงุนงง
ก่อนที่จะได้ซักถามอะไรต่อ ข้อมือน้อย ๆ ของเธอก็ถูกคว้าไว้แน่น
ดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ พยายามขืนแรงที่ฉุดกระชากเธอแต่สู้พลังของร่างชายคนนั้นไม่ไหว
“ขอบใจนะฟางเซียนที่ทำให้พวกเราสุขสบาย”
เสียงจิ้นหงตะโกนอย่างเยาะเย้ยและสะใจที่ตัดกาฝากอย่างเธอออกไปจากชีวิตได้
“ไม่! ปล่อยนะ ป้าเหยา เจ้หง ช่วยหนูด้วย!”
เสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือของเธอส่งถึงคนที่ถูกเอ่ยชื่อ
เพียงแต่พวกเขาเลือกเมินเฉยแล้วมีความสุขกับเม็ดเงินที่แลกมาด้วยชีวิตของคน ๆ หนึ่ง อย่างไม่มีความละอายแก่ใจ
“ขึ้นรถ!”
ตุ้บ!
หัวไหล่มนกระแทกเข้ากับขอบรถจนรู้สึกเจ็บแปลบ ร่างกายทุกส่วนบอบช้ำเพราะการขัดขืน
ชายสองคนนั่งขนาบข้างเธอเพื่อให้ไร้หนทางหลบหนี ก่อนที่รถยนต์สีดำเมี่ยมจะเคลื่อนออกไปจากบ้านที่เธออาศัยอยู่
“ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ”
ตอนนี้รู้แล้วว่างานที่พวกเขาให้ทำไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ ๆ เงินค่าตัวที่สูงลิ่วขนาดนั้น เธอไม่อยากจินตนาการเลยว่ามันคือการค้ามนุษย์ที่คนเป็นป้าทำกับเธอได้ลงคอ
“อย่าแค้นพวกเราเลยคนสวย ต้องโทษสองแม่ลูกหิวเงินนั่นที่ทำลายชีวิตเธอ”
ก็ถูกของเขา...
ถ้าป้าเหยาไม่รับเงิน เธอคงไม่อยู่ในสภาพนี้ แต่ถ้าเธอยอมรับชะตากรรมนี้ เธอก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเช่นกัน
“โอ๊ย! นังบ้าเอ๊ย!”
เสียงชายที่นั่งข้าง ๆ เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อฟางเซียนตัดสินใจกัดเข้าที่หูของชายคนนั้น
ส่วนอีกคนที่นั่งอีกฝั่งรีบดึงเธอออกแต่ก็ถูกแรงเท่ามดในคราวแรกกระแทกเข้าเต็ม ๆ ที่ของรักของหวงจนเจ็บจุก
รถที่เคลื่อนตัวอยู่รีบจอดทันทีเพื่อหวังจะสั่งสอนให้หลาบจำ
ร่างบางถูกลากลงมาจากรถอย่างไม่มีความเมตตาสงสารใด ๆ ทั้งสิ้น
ผลักเธอให้กองอยู่ข้างถนน มือหนาของคนใจร้ายง้างขึ้นหมายจะตบตี
ปี้น ๆ เสียงแตรรถปริศนาคันหนึ่งขับผ่านมาพอดี จึงบีบแตรส่งสัญญาณ
แต่พวกเขาไม่ได้ตกใจหรือเกรงกลัวรถอีกคันที่ขับมาเลยสักนิด
นี่มันถิ่นเขา ใครจะใหญ่ไปกว่าเจ้านายที่คุมเขตกว่างโจว ทั้งเมืองกันล่ะ
