บทที่ 5 เป็นหมาหรือไง
ไม่ทันที่คิงส์จะทันได้ตั้งตัว เขาก็โดนอลินดึงคอเสื้อของเขาจนเขาล้มลงไปทับร่างนุ่มนิ่มของเธอ ทำให้จมูกของทั้งคู่เกือบชนกัน ตาสองคู่ผสานกัน รอยยิ้มผุดขึ้นบนกลีบปากสีสวยก่อนจะเชิดหน้าขึ้นจูบคนบนร่าง
คิงส์ตกใจจนตาโตไม่คิดว่าอลินจะกล้าหาญชาญชัยแบบนี้ เขาพยายามเอามือดันที่นอนไว้ไม่ให้ล้มทับลงไป แต่แขนเรียวสองข้างกลับยกโอบรอบคอของเขาไว้แน่น เมื่อไม่มีทางเลือกเขาจึงจูบตอบเธอไป และเป็นอลินที่เป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปากของเขา
“อ้าปากสิ” เธอพูดอย่างคนเอาแต่ใจ เมื่อคิงส์เอาแต่ดันลิ้นเธอออก กลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งในปากยิ่งเพิ่มความยั่วยวนเป็นทวีคูณ แต่เพราะรู้สถานะของตัวเอง คิงส์เลยข่มความต้องการไว้แล้วดันตัวออกห่าง
“พอแล้ว นอนเถอะครับ”
“จูบกับนายไม่เห็นจะสนุกเลย” พูดจบอลินก็นอนตะแคงหันหลังให้คิงส์โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นกำลังทำให้คนฟังหงุดหงิดจนต้องขบกรามแน่น
นี่มันดูถูกกันชัด ๆ
คิงส์จับไหล่ของเธอให้หันกลับมาหาเขาก่อนจะก้มลงไปบดจูบอลินโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากจนอลินอ้าปากเหวอปล่อยให้คิงส์ส่งลิ้นร้อนเข้าไปโดยง่าย ไม่เพียงเท่านั้นเพราะความหมั่นไส้เขายังกัดปากล่างของเธอจนเป็นแผลอีก
“อื้อ เอ็บนะ” (เจ็บนะ) เธอพยายามร้องประท้วงเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บที่เขามอบให้
“พูดอีกสิว่าจูบกับผมมันไม่สนุก” เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง มือสองข้างก็ถูกขึงไว้บนศีระด้วยมือข้างเดียวของเขา
“พูดอะไร ง่วงแล้ว ห้องหมุนไปหมดแล้วนายรู้มั้ย” ว่าจบอลินก็หลับตาลงราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้ว่านั่นคือคิงส์ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเยอะพอสมควร ทำให้เธอหลับลงอย่างง่ายดาย
เช้าวันต่อมาอลินตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้าง เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนจะมองไปรอบ ๆ รู้สึกไม่คุ้นตากับสถานที่แห่งนี้ แต่แล้วหัวใจกลับเต้นแรงเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่งที่นั่งหลับอยู่ตรงโซฟา
‘กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่าคนที่เธอเห็นเมื่อวานจะใช่เขาจริง ๆ’
“ซี๊ด!” ขณะที่เม้มปากเข้าหากันเธอกลับรู้สึกเจ็บตรงปากล่าง “ไปชนอะไรเข้ากันนะเรา เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
แม้จะจำอะไรไม่ได้ แต่เธอก็มีท่าทีสงสัย สงสัยว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรแผลง ๆ ไปใช่มั้ย ทำไมผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นถึงเป็นคิงส์ ถ้าเป็นฟิลลิปส์ก็คงดี เพราะเธอคงไม่ต้องมานั่งกังวลแบบนี้
อลินลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังโซฟา เธอหยุดมองชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่เจอหน้าเขามาสองปี ซึ่งเธอมารู้จากแม่นมว่าเขาไปฝึกที่ประเทศจีน แต่เธอไม่รู้ว่าเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะไม่เคยเห็นเขาไปที่บ้าน
ความเงียบทำให้คนที่นอนหลับตาอยู่บนโซฟาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหว เหมือนมีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา ซึ่งเขาเดาว่าคงเป็นอีกหนึ่งชีวิตที่อาศัยอยู่ในห้องเดียวกันกับเขาแน่ ๆ
“มองอะไร”
เสียงของคนที่อยู่ ๆ ก็ลืมตาขึ้นมาทำให้อลินตกใจจนเกือบหงายหลัง ดีที่เธอตั้งหลักได้ทัน
“หา!! เอ่อ” อลินอ้ำอึ้งที่จะตอบ เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้จ้องมองคนตรงหน้าขนาดนั้น ถ้าแค่สงสัยว่าเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็แค่รอให้เขาตื่นแล้วค่อยถาม แต่การมายืนจ้องหน้าเขาตอนหลับแบบนี้ก็แปลก ๆ เหมือนกัน
“คิดจะทำอะไรผมหรือเปล่า” คิงส์หรี่ตามอง
“เหอะ!! นายเป็นคนหลงตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ช่างเถอะ จะอาบน้ำก่อน หรือกลับเลย”
“ถามฉันเหรอ”
“ครับ”
“ไม่อาบ แล้วก็ไม่กลับ”
“ตามสบายครับ”
“เดี๋ยว!” เธอเรียกเขาไว้ เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเปิดประตูออกไป “แล้วนั่นนายจะไปไหน”
“ผมมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการ เดี๋ยวผมจะให้คนมารับไปส่งครับ”
“ไม่ต้อง ฉันจะกลับเอง” เธอเอามือกอดคิงส์จึงเดินกลับมายืนประจันหน้ากับเธออีกครั้ง
“ไม่ได้ครับ ห้ามกลับเองเด็ดขาด”
“ทำไมจะไม่ได้ ก่อนหน้านี้ฉันก็ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด ไม่เห็นจะมีอะไร” เธอคิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะมาห้ามเธอไปไหนมาไหนคนเดียว ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าเธอก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด
“แน่ใจเหรอว่าคนเดียว” เขาหรี่ตามอง ราวกับมีความคิดที่ขัดแย้งกับคำพูดของเธอ
“แน่ใจสิ”
“แล้วคู่หมั้นของคุณล่ะ” เขาพูดในสิ่งที่คิดออกมา
“นายหมายถึงพี่ฟิลลิปส์เหรอ” เธอเชิดหน้าถามเขา “เอ๊ะ นายรู้ได้ยังไงว่าฉันไปไหนมาไหนกับพี่ฟิลลิปส์ นายสะกดรอยตามฉันหรือไง”
“...”
“ตอบมาสิ”
“รออยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวผมจะให้คนมารับ” เขาหันหลังให้อลินตั้งแต่ที่เธอไม่ปฏิเสธว่าเป็นคู่หมั้นกับฟิลลิปส์แล้ว แสดงว่าที่เขาเข้าใจว่าทั้งคู่กำลังคบกันคือเรื่องจริง
“นี่!!”
“โอ๊ย!!”
