บทที่ 17 กรุงโซล : 17

“อื้อ อ่ออ่อน (พอก่อน)”

ฉันรู้สึกหายใจไม่ทัน เลยใช้มือตีไหล่และร้องประท้วงเขาเบาๆ ในลำคอ

เฮือก!! ฉันสะดุ้งเฮือกตัวโยน เมื่อเขายอมให้ฉันได้สูดอากาศเข้าปอด

“พะ พอก่อน ไม่นะ”

พอปากปล่อยออกจากกัน เขากลับลากไล้ริม-ฝีปากนุ่ม ลากไล้เลียหลังใบหู ดูดดุนซอกคอขาว ไล้ลงมาเรื่อยๆ จนถึงต้นคอ

“อึก จะเจ็บ” โซลกัด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ