บทที่ 62 กรุงโซล : 62

“อื้อ ปวดหัวจัง” นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย ทำไมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ร่างกายมันร้อนๆ หนาวๆ พยายามลืมตาเพื่อสู้แสงรอบตัว แต่มันกลับรู้สึกหนักเปลือกตา จนลืมไม่ขึ้น

“น้ำ หิวน้ำจัง” เพราะตายังลืมไม่ขึ้น แต่ลำคอกลับแห้งผาก ต้องการน้ำมาหล่อเลี้ยงร่างกายมาก จึงเอื้อมมือคว้านู่น คลำนี่ไปข้างเตียงเพื่อหาน้ำดื่...