บทที่ 95 กรุงโซล : 95

เพราะผมเงียบไป ดาด้าเลยถามออกมาแทน “ก็มีส่วน” ผมบอกเธอ แล้วจ้องหน้าก่อนจะพูดต่อ “อันที่จริงตอนที่ฉันไปเยี่ยมแก้มใสที่โรงพยาบาลวันนั้นฉันดันไปเจอคนเข้าน่ะสิ” ผมแกล้งพูดให้ผู้หญิงตรงหน้าสงสัยใคร่รู้

“เห็นใคร?” ดาด้ารีบพูดถามกลับมา อดทนไว้ไอ้โซล ใจเย็นๆ มึงอย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่นสิวะ!! พอผมเงียบยัง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ