บทที่ 88 13(1)

ฉันกำลังนั่งจ้องท้องฟ้าสดใสนอกหน้าต่างในบ่ายวันหนึ่ง เสียงเปิดประตูห้องทำให้หันไปมอง ก่อนจะเห็นพี่เคนมะถือดอกไม้ช่อเล็กเข้ามา หลังจากวันที่ไล่ออกไปวันแรก เขาก็เพิ่งจะโผล่หน้ามาอีกรอบ จริงๆ หายไปเลยก็ไม่มีใครว่าหรอก

“พี่มาเยี่ยม”

เขาเดินเข้ามาหยุดข้างเตียงฉัน แล้ววางดอกไม้ไว้ข้างแจกันโดยไม่เซ้าซี้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ