บทที่ 1 บทนำ

ดาวินที่ว่างจากการทำงานก็มาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อหาอะไรทานในช่วงพักกลางวันโดยมีเมษาเลขาและอิทธิผู้ช่วยคนสนิทติดตามมาด้วย

"ท่านประธานอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ เดี๋ยวเมษาไปจองไว้ให้ก่อน"

"อาหารไทยแล้วกัน พวกคุณล่วงหน้าไปก่อนเลยร้านประจำผมนะ เดี๋ยวขอเดินเล่นแป๊บหนึ่งแล้วจะตามไปทีหลัง"

"ได้ครับ"

อิทธิโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเมษา เจ้านายสั่งให้ออกมาพวกเธอก็ต้องทำตามถึงแม้ว่าจะเป็นห่วงก็เถอะ ชายหนุ่มเดินตรงไปยังร้านแบรนด์เสื้อผ้าผู้ชาย ว่าจะหาเนคไทเส้นใหม่ซักสองสามเส้นมาไว้เปลี่ยนที่มีอยู่ เขาเดินไปยังไม่ทันถึงไหนก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอคอสเพลย์หมีเดินมาไม่ดูอะไรชนเข้าแต่เจ้าตัวล้มลงไปเอง

"อ๊ะ!"

เขายืนมองคอสเพลย์หมีที่ตอนนี้หงายหลังอยู่ดีดดิ้นไปมาเพราะลุกไม่ขึ้น ใบปริวบินว่อนไปทั่วแต่เขาไม่ได้สนใจแค่จะรอดูว่าจะลุกขึ้นเองได้มั้ย

"ซุ่มซ่ามจริงๆให้ตายสิ"

เขายื่นมือไปตรงหน้า คอสเพลย์หมีจับมือเขาไว้ก่อนจะพยายามลุกขึ้นให้ได้ และในที่สุดก็ยืนได้เหมือนเดิม เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างโล่งใจเขาเดินไปจับตรงหัวหมีก่อนจะดึงออก

"อ๊ะ! ยะ..อย่า"

เสียงเล็กโวยวายแต่ก็ไม่ทันแล้ว หัวหมีถูกถอดออกพร้อมกับรอยยิ้มแห้งของคนที่เขาคุ้นเคย ดาวินมองวาวาก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เจออีกแล้วและเขาก็ต้องเจ็บตัวตลอดให้ตายสิ

"ยัยซุ่มซ่าม เธออีกแล้วเหรอ"

วาวายกมือไหว้ขอโทษชายหนุ่มทันทีด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด ทำไมเธอถึงต้องซุ่มซ่ามต่อหน้าเขาตลอดทั้งๆที่ปกติก็ไม่ขนาดนี้เลย

"ขอโทษค่ะท่านประธาน วาไม่ได้ตั้งใจ"

เธอเอ่ยเสียงเศร้าภาวนาขอให้ครั้งนี้เขาให้อภัยเธอเหมือนก่อน ท่านประธานคนใจดีจะต้องไม่ลงโทษเธอสิ

"ตลอดแหละ มีครั้งไหนที่เธอบอกว่าตั้งใจบ้างล่ะ"

วาวาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะเสียหลักจะหงายหลังล้มอีกรอบ โชคดีที่ดาวินประคองไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นคราวนี้คงหัวแตกกันไปข้างเพราะไม่มีหัวพี่หมีกันพื้นให้แล้ว

"วะ..ว๊าย!"

"ระวังหน่อยทำไมไม่ยืนดีๆ"

"วาไม่เคยใส่แบบนี้ค่ะ มันก็เลยไม่ชิน"

หญิงสาวเอ่ยเสียงอ๋อยก่อนจะเกาหัวแก้เขินอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอก้มลงเก็บโบรชัวร์เพื่อไม่ให้เกะกะทางเดิน ดาวินเห็นหญิงสาวก้มลงเก็บด้วยความยากลำบากเพราะชุดที่ใส่มันไม่เอื้ออำนวยก็อดที่จะสงสารไม่ได้ เขาก้มลงเก็บช่วยหญิงสาวจนเธอร้องลั่น

"ไม่ต้องค่ะท่านประธานเดี๋ยวมือเปื้อนหมด"

เขานั่งคุกเข่าลงในขณะที่วาวาคุกเข่าลงพื้นเช่นกัน ดาวินช่วยหญิงสาวเก็บจนเสร็จก่อนจะส่งไปให้เธอตรงหน้า

"อ่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

วาวายิ้มแห้งก่อนจะรีบรับมาถือไว้ เขามองเธอก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย

"เงินเดือนแอร์โฮสเตสมันน้อยมากถึงขนาดที่เธอต้องมารับงานพิเศษเลยเหรอ"

วาวามองชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้าทันที

"เงินเดือนเยอะมากแล้วค่ะ แต่ว่าวาว่างสองวันไม่รู้จะทำอะไรก็เลยมาหาอะไรทำแก้เบื่อ"

"เธอนี่มัน... สุดยอดเลยให้ตายสิ"

เขาทึ่งในตัวของหญิงสาวมาก แอร์โฮสเตสสายการบินเขารายรับเดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่าห้า-หกหลัก แต่มาแจกโบรชัวร์ห้างเล่นเนี่ยนะเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"มันว่างนี่นา ท่านประธานไม่เข้าใจหรอก"

เขากุมขมับเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปตรงหน้าเธอ เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้จริงๆชักอยากจะรู้จักให้มากขึ้นซะแล้วสิ

"ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"

เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง วาวาเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น

"คะ... วาไปไม่ได้หรอกค่ะกำลังทำงานอยู่"

เธอไม่กล้าที่จะไปร่วมโต๊ะอาหารกับเขาหรอก นั้นคือท่านประธานเลยนะใครจะกล้าไปนั่งกินข้าวด้วยล่ะเกร็งหมดนะสิ

"ได้วันละเท่าไหร่มารับงานนี้"

"แปดร้อยค่ะ"

"เดี๋ยวจ่ายให้ห้าเท่าเลย ไม่ต้องทำแล้วไปกินข้าวกันดีกว่า"

เขายื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาวอีกครั้ง วาวายิ้มกว้างออกมาอย่างเกร็งไปหมดเมื่อถูกเจ้านายชวนแบบนั้น

"จะดีเหรอคะเกรงใจจังเลย แหะๆ"

หญิงสาวยิ้มแห้งออกมาอย่างรู้สึกแปลกๆ เขาดึงเธอให้ลุกขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

"ไปเถอะ ฉันใจดีนะ ทำไมทำเหมือนฉันจะพาเธอไปฆ่าไปแกงแบบนั้นล่ะ"

เขาเอ่ยเสียงเรียบ วาวาอุ้มหัวพี่หมีขึ้นมาก่อนจะหันไปมองหน้าท่านประธาน

"งั้นวาไปเปลี่ยนชุดแป๊บหนึ่งนะคะ"

"อืม รออยู่ตรงนี้แหละ"

เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะปล่อยให้หญิงสาวเดินไปถอดชุดหมีออก ดาวินมองตามยัยซุ่มซ่ามก่อนยิ้มออกมา

"ไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงแบบเธออยู่บนโลกใบนี้ด้วย น่าสนใจจริงๆ"

เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะรอหญิงสาว ไม่นานนักเธอก็มาในชุดลำลองสบายๆสะพายกระเป๋าเดินตรงมาหาเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ

"วาเปลี่ยนใจได้มั้ยคะ"

เธอเอ่ยเสียงเบา คิดไปคิดมาเธอโง่หรือบ้ากันแน่ที่จะไปทานข้าวกับเขาซึ่งเป็นเจ้านายของตัวเอง ฐานะต่างกันราวฟ้ากับเหวนี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ดาวินไม่สนใจเดินไปกุมมือเธอไว้ก่อนจะพาเดินไปยังร้านอาหารที่นัดลูกน้องไว้

"ท่านประธานคะ วาเดินเองก็ได้ค่ะ"

"ซุ่มซ่ามอย่างเธอเดินคนเดียวเดี๋ยวก็ไปชนนั้นชนนี่เขาแตกหมด เดินข้างฉันเนี่ยแหละปลอดภัยสุดแล้ว"

เขาหันไปมองหญิงสาวก่อนจะอมยิ้มมุมปาก วาวาหน้างอเล็กน้อยก่อนจะบ่นอุบอิบคนเดียวเสียงไม่ดังมากนัก

"วาไม่ได้เป็นภัยร้ายต่อคนอื่นขนาดนั้นซักหน่อย"

"เหรอ... คิดเองรึเปล่า"

เขาหลุดขำออกมาก่อนจะพาเธอเดินเข้าร้านอาหารไป เขาพาเธอเดินไปที่โต๊ะวาวาเห็นผู้ช่วยของเขาและเลขาก็รีบยกมือไหว้ทันที

"สวัสดีค่ะคุณอิทธิ คุณเมษา"

"สวัสดีวาวา มาทำอะไรที่นี่"

"แหะๆ"

เมษามองวาวาอย่างงุนงง แอร์โฮสเตสสายการบินทำไมถึงมากับเจ้านายได้ล่ะ อิทธิพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรก่อนจะลอบแอบสังเกตท่าทีเจ้านายแต่ก็ไม่พูดอะไร

"มานั่งข้างฉันนี่มา"

เขาดึงวาวามานั่งลงข้างๆก่อนจะส่งเมนูไปให้หญิงสาวโดยเลขาสาวมองสองคนอย่างงุนงงว่าไปสนิทกันตอนไหน เธอหันหน้ามองอิทธิเขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเจ้านาย

"ชอบกินอะไรสั่งสิ"

"อะไรก็ได้ค่ะวากินได้หมดเลย"

หญิงสาวมองไปรอบๆอย่างเกร็งสุดๆ ดาวินดึงหญิงสาวให้หันกลับมาก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"อะไรก็ได้ไม่มีขายแล้วมันก็กินไม่ได้"

"วาหมายถึงกินที่ท่านประธานสั่งได้ค่ะ"

"ฉันอยากกินที่เธอสั่งไง สั่งสิเอาที่เธอชอบนะ"

เขาอมยิ้มมองหญิงสาว วาวามองดาวินอย่างงุนงงแต่ก็ยอมสั่งในสิ่งที่เธอชอบมาสองสามอย่าง

"เอาต้มจืดค่ะ ผัดผักรวม แล้วก็ไข่ทอด"

"เธอนี่มัน... สุดยอดเลยวาวา"

เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่งเมนูให้ลูกน้องช่วยสั่งอีกที วาวาหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย

"ก็ท่านประธานบอกว่าให้สั่งของที่วาชอบไงคะ"

"มากินร้านอาหารเธอสั่งไข่ทอด... ฉันละเชื่อเลยจริงๆ"

เขามองอิทธิกับเมษาที่ตอนนี้กลั้นขำไม่อยู่เพราะเอ็นดูในความใสซื่อของหญิงสาว เขาจะพยายามเข้าใจผู้หญิงข้างๆให้มากขึ้นแล้วกัน จะคิดซะว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น...

"ก็วาชอบกินนี่นา"