บทที่ 2 1
หลังจากอาหารสั่งไปหมดแล้วดาวินก็มองหญิงสาวข้างๆที่ตอนนี้กำลังมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้น ทำอย่างกับไม่เคยนั่งร้านหรูๆแบบนั้นแหละ
"ทำไมทำเหมือนไม่เคยมา"
เขาเอ่ยถามอย่างแปลกใจ วาวาหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้ายอมรับตามตรง
"ไม่เคยมาค่ะ ร้านแบบนี้แพงจะตายวาไม่เคยเข้าหรอกค่ะ"
"เธอทำงานเงินเดือนตั้งเยอะ เอาไปใช้อะไรหมดถึงได้ไม่ซื้อความสุขให้ตัวเองเลย"
เขาไม่ได้ดูถูกหญิงสาวแต่อยากจะรู้ตามที่เห็น เธอไม่ใช้ของแบรนด์เนมและไม่แต่งตัวหรูหรา จากประสบการณ์ที่เขาเจอมา ไม่มีผู้หญิงที่ไหนบ้ามาใส่คอสเพลย์หมีแจกโบรชัวร์หรอก
"ก็เก็บไว้ค่ะไม่ได้ใช้อะไร ให้แม่บ้างบางเดือนถ้าท่านจะเอา เหลือก็เก็บไว้ในบัญชีค่ะ"
วาวาตอบตามความจริง จากการทำงานสามปีตั้งแต่เรียนจบจนถึงอายุยี่สิบห้าปี เธอมีเงินเก็บหลายแสนเพราะแทบไม่ได้ใช้อะไรเลย แม่ก็ไม่เอาอีกบอกว่าให้เก็บไว้นั้นแหละอีกอย่างตัวเธอวันหยุดก็หานั้นนี่ทำตลอดจึงมีเงินเสริมมาใช้จ่ายไม่รบกวนเงินเดือนของตัวเอง
"ฉันแค่สงสัยว่าเพื่อร่วมงานเธอช็อปปิ้งแต่ของแบรนด์เนม บินไปต่างประเทศทีต้องมีหิ้วน้ำหอม กระเป๋าบ้างแหละ"
"ไม่รู้ซื้อมาทำไมค่ะสิ้นเปลือง แบบนี้ก็ใช้ได้เหมือนกัน"
เขายิ้มออกมาบางๆอย่างเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า ยิ่งรู้จักยิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนซื่อจริงและรู้จักใช้เงินด้วย อาหารมาเสิร์ฟพร้อมเขาจึงสะกิดให้เธอทานข้าว
"กินข้าวเถอะ"
"ค่ะ"
วาวาหันไปมองอาหารบนโต๊ะก่อนจะตักแต่ไข่ทอดมากิน ดาวินเห็นดังนั้นเขาจึงไม่เซ้าซี้อะไรและเลือกที่จะตักอย่างอื่นให้แทน
"ไม่แพ้กุ้งใช่มั้ย"
เขาเอ่ยถาม วาวาพนักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยกมือไหว้ชายหนุ่มเมื่อเขาตักกับข้าวให้เธออย่างมีมารยาท
"ขอบคุณค่ะท่านประธาน วาไม่แพ้อะไรเลยค่ะ"
"อืม งั้นกินกุ้งนี่ กินอันนี้ด้วย ออกมาทานข้าวข้างนอกเธอควรจะลืมไข่ทอดไปบ้าง อยากกินทอดเองที่บ้านก็ได้มั้ย"
วาวายิ้มแห้งก่อนจะตักตามที่เขาให้มา จะบอกว่าเกรงใจมันก็แน่นอนอยู่แล้วคนอย่างเธอได้ร่วมโต๊ะกับท่านประธานก็ถือว่ามีบุญที่สุดแล้ว อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละตอนนี้
"ขอบคุณนะคะท่านประธาน"
ดาวินมองหญิงสาวนั่งทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยก็ระบายยิ้มออกมาพร้อมกับหยิบแก้วน้ำส่งให้เธอ วาวายกมือไหว้เขาอีกครั้งก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่มเพราะรู้สึกเผ็ด
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเลขาและผู้ช่วย ทั้งสองคนไม่เคยเห็นท่านประธานดูแลเอาใจใส่ผู้หญิงอื่นมาก่อน ปกติเขาจะถูกตามใจมากว่าแบบนี้ยังไม่เคยเห็นทำให้ใครเหมือนกัน
"วาวาไม่มีบินเหรอจ๊ะ"
"ว่างสองวันค่ะคุณเมษา พรุ่งนี้ก็จะไปเสิร์ฟอาหารที่โรงแรมตอนช่วงบ่ายค่ะ"
"อีกแล้วเหรอ... เธอไม่คิดจะพักผ่อนบ้างเหรอไง"
ดาวินมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ คนเราได้หยุดทั้งทีควรจะพักผ่อนให้เต็มอิ่ม นี่หาภาระให้ตัวเองวิ่งวุ่นทำงานทุกวัน ถึงบอกไงว่าเกิดมาเพิ่งเคยเจอ
"ตอนเรียนวาก็ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุดเลยค่ะ กลัวแม่จะเหนื่อยต้องส่งเรียนมหาลัยแพงๆมันเลยชินตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ว่างก็ต้องทำงานค่ะมันเป็นนิสัยไปแล้ว"
เมษามองเด็กสาวตรงหน้าอย่างชื่นชม เธอก็เพิ่งเคยเห็นคนแบบนี้ในโลก ขนาดทำงานดีมีเงินเดือนมากมายยังหาอะไรทำเพราะความเคยชินอีก น่ายกย่องนะคนแบบนี้
"ท่าทางน้องวาวาจะชอบทำงานนะเนี้ย เอาแบบนี้สิครับท่านประธาน วันหยุดจ้างพิเศษให้วาวามาช่วยงานที่บริษัทสิครับ เธอเก่งภาษาแปลเอกสารก็ได้นะท่านประธานจะได้ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะไปทำงานเลิกดึกดื่นที่ไหน"
อิทธิเอ่ยอย่างรู้ทันเจ้านาย เขาอยู่กับดาวินมานานตั้งแต่ก่อนมาทำงานที่นี่ด้วยซ้ำ มองยังไงก็ออกว่ามีความสนใจผู้หญิงตรงหน้า ไม่อย่างนั้นเขาไม่พามากินข้าวด้วยและบ่นเหมือนผู้ปกครองบ่นเด็กแบบนี้หรอก
ดาวินได้ยินดังนั้นก็เลิกลั่นเล็กน้อย พูดซะเขาไปไม่เป็นเลยให้ตายสิ
"ผมไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย ก็แค่สงสัยว่าทำไมเท่านั้นเอง"
"แต่ถ้าท่านประธานมีงานให้ทำบอกได้นะคะวาทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยอย่างสดใส แปลเอกสารน่าจะสนุกกว่าไปแจกโบรชัวร์อย่างน้อยก็ได้ใช้สมองบ้างจะได้ทบทวนบทเรียนไปด้วย
"กินข้าวเถอะเดี๋ยวมันเย็นหมด"
เขากลบเกลื่อนความรู้สึกก่อนจะนั่งทานข้าวของตัวเอง ใช้เวลาร่วมโต๊ะอาหารด้วยกันเกือบชั่วโมงและบทสนทนาส่วนใหญ่ก็ไปในทางคุยเรื่อยเปื่อยมากกว่า
"แล้วเธอมายังไง"
"คะ..นั่งพี่วินมาค่ะประหยัดดี"
"เป็นผู้หญิงนั่งวินนั่งแท็กซี่อันตรายนะคนเดียว"
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะทำหน้าเซ็งๆ ทำไมรู้สึกเหมือนว่าเธออยู่ในโลกที่มันสวยงามมองอะไรก็ดีไปหมด วาวามองชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มอย่างคนใสซื่อเหมือนเด็ก นั้นทำให้เขารู้สึกห่วงเธออย่างไม่รู้ว่าทำไม
"งั้นเดี๋ยวไปส่งนะ"
"ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยววากลับเองเกรงใจค่ะแค่เลี้ยงข้าวมื้อแพงๆก็ดีมากแล้ว"
วาวารีบยกมือไหว้ขอบคุณท่านประธาน ไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณคนอื่นด้วยที่ไม่รังเกียจเธอในการร่วมโต๊ะมื้อนี้
"ฉันจะไปส่ง แล้วต้องจ่ายค่าแรงเธอเท่าไหร่"
"จ่ายทำไมกันคะ วาไม่เอาหรอก"
วาวารับปฎิเสธทันที เธอมากับเขาเพราะท่านประธานให้เกียรติชวนไม่มีโอกาสแบบนี้บ่อยๆเธอจึงเลือกที่จะมาแทนที่จะทำงานต่อก็เท่านั้น
"แต่ฉันรับปากเธอไปแล้ว"
"วาไม่เอาค่ะ งั้นรบกวนท่านประธานไปส่งก็พอแล้วดีมั้ยคะ"
เธอเปลี่ยนใจให้เขาไปส่งที่คอนโดแทนที่จะจ่ายเงินให้เธอ อย่างน้อยน่าจะเบากว่าและพอตกลงกันได้ ดาวินถอนหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"โอเคแบบนั้นก็ได้"
เขาดึงมือหญิงสาวให้เดินตามไป วาวาหันไปมองเมษาและอิทธิอย่างเกรงใจ สองคนอมยิ้มก่อนจะเดินตามไม่พูดอะไร
"มารับผมหน้าห้างนะ"
"ได้ค่ะ"
เขาลากวาวาเดินมาอีกทาง ถือว่าเดินย่อยอาหารไปในตัวเดินเข้าไปร้านขายเนคไทก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากหญิงสาว
"เลือกมาให้หน่อยสองเส้น"
"ให้วาเลือกเหรอคะ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อย เธอเดินไปหยิบมาสองเส้นก่อนจะลองเอามาทาบตัวชายหนุ่มดูแล้วยิ้มออกมา
"สองเส้นนี้สวยค่ะ"
"อืม สวย งั้นเอานี่แหละ"
เขาส่งมันไปให้พนักงานพร้อมกับบัตร วาวามองเขาอย่างงุนงงซื้อของง่ายมากไม่ดูก่อนด้วย จากนั้นทั้งสองคนก็เดินมาหน้าห้างเขาพาหญิงสาวขึ้นรถไปทันที
"บอกทางผู้ช่วยเลยเธอพักที่ไหน"
วาวาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะหันไปบอกทางให้อิทธิฟัง เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจใช้เวลาเพียงแป๊บเดียวก็มาถึงที่หมาย
"อยู่ใกล้ที่นี่นี่เอง"
"ค่ะ ขอบคุณท่านประธานนะคะที่มาส่งแถมยังเลี้ยงข้าวอีก ขอบคุณคุณเมษากับคุณอิทธิด้วยนะคะที่ชวนวาคุยสนุกมากเลยค่ะ"
หญิงสาวเอ่อออกมาอย่างใสซื่อก่อนจะยกมือไหว้ทั้งสามคน ดาวินมองเธออย่างชั่งใจถ้าแยกจากกันตรงนี้เขาจะไม่สามารถติดต่อเธอได้อีก แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกล่ะ
"วาวา... คือฉันจะขะ..."
"อ๊ะ! วาไปรับพัสดุก่อนนะคะนิติโทรมาตามแล้ว ขอบคุณสำหรับวันนี้ค่ะท่านประธาน"
หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะรีบปิดประตูแล้ววิ่งออกไปทันที ดาวินอ้าปากค้างอย่างงุนงงเขายังไม่ได้พูดอะไรเลยเธอก็ไปซะแล้ว
"อ่าว.. ไปซะแล้ว"
อิทธิมองเจ้านายผ่านกระจกก่อนจะเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดี
"น้องวาวานี่น่ารักดีนะครับ ว่าแต่เมื่อกี้ท่านประธานจะถามอะไรเหรอครับ"
ดาวินหันไปมองผู้ช่วยก่อนจะส่ายหน้า
"เปล่า... ไม่มีอะไร"
"อ่อ ผมก็นึกว่าอยากจะขอไลน์หรือเบอร์ติดต่อซะอีก"
อิทธิเอ่ยอย่างรู้ทัน เมษานั่งอมยิ้มไม่พูดอะไรเพราะดูจากอาการแล้วท่านประธานสนใจเด็กวาวาแน่นอน
"ใครจะขอกัน เปล่าซะหน่อย"
เขาปฎิเสธเสียงแข็ง ถึงแม้ว่าสองคนข้างหน้าจะรู้ทันก็เถอะเขาไม่ยอมรับซะอย่างจะทำอะไรได้ล่ะ
"อ่อ จริงๆเมษามีไลน์ของวาวานะคะ เคยแอดไว้เจอตอนน้องเดือนก่อน"
เมษาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะหันไปมองอิทธิด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ดาวินได้ยินดังนั้นรีบสั่งให้เธอส่งมาทันที
"ส่งมาให้ผมสิ เอ่อ.. คือหมายถึงมีอะไรจะถามเธอนิดหน่อยนะ"
"ฝากถามมั้ยคะ..."
"ไม่ต้อง! ผมถามเอง บอกให้ส่งก็ส่งมาสิทำไมถามเยอะจริงพวกคุณเนี้ย"
เขาบ่นออกมาก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อิทธิหลุดขำออกมาก่อนจะสะกิดให้เมษาส่งไลน์ของวาวาให้ท่านประธานก่อนที่จะแสดงอาการออกมามากกว่านี้
"ส่งไปแล้วนะคะ ชื่อวาวาตัวน้อยค่ะ"
เขากดเข้าไปในแชทของเมษาก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย
'วาวาตัวน้อย.. อย่างนั้นเหรอ'
