บทที่ 3 2

หลังจากกลับมาถึงบ้านเขาก็เจอน้องสาวที่ตอนนี้กำลังเดินเล่นออกกำลังกายอยู่ในบ้าน เพราะท้องแฝดนั้นต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษจึงทำให้เธอต้องระวังตัวเองมากพอสมควร

"พี่ดาวินกลับมาแล้วเหรอคะ"

"อืม เป็นไงบ้างเราเจ็บปวดตรงไหนมั้ย"

"ไม่เลยค่ะ สบายมาก คุณพ่อบอกว่าพี่ดาวินจะย้ายไปอยู่บ้านอีกหลังเหรอคะ"

ดาหวันเอ่ยถามพี่ชาย รู้สึกใจหายเหมือนกันที่พอเธอกลับมาพี่ต้องไปอยู่อีกที่ ดาวินมองน้องสาวก่อนจะลูบผมด้วยความรัก

"คิดมากทำไม บ้านนั้นพี่ตั้งใจจะสร้างอยู่แล้วอีกอย่างพี่เป็นคนเสนอว่ายกบ้านหลังนี้ให้น้องโดยสมัครใจไม่ได้ถูกพ่อบังคับซักหน่อย ไม่ต้องมาคิดมากเลยนะบ้านที่พี่สร้างสวยกว่าบ้านนี้อีก"

ดาหวันจิ๊ปากใส่พี่ชายก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ กลัวว่าพี่ชายจะน้อยใจที่ต้องไปอยู่ที่อื่นซะอีก

"เรานะมีลูกแฝดสามคนเลยนะ อนาคตต้องมีสมบัติให้ลูกมากที่สุด อะไรที่พ่อให้ต้องเก็บไว้และอะไรที่พี่แบ่งให้ก็ถือว่าให้หลานในท้อง"

เขาแบ่งหุ้นสายการบินให้น้องสามสิบเปอร์เซ็นต์ปีหนึ่งได้ไม่รู้หลักร้อยพันล้าน อยู่เฉยๆก็มีเงินเลี้ยงลูกไม่ลำบาก เขาห่วงน้องแค่คนเดียวเท่านั้นเพราะลำบากมาเยอะ ต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นที่พึ่งให้น้องสาวเอง

"รักพี่ดาวินที่สุดเลย"

ดาหวันสวมกอดพี่ชายอย่างซาบซึ้งใจ เขากอดน้องสาวแน่นก่อนจะลูบผมเธออย่างอ่อนโยน

"จำไว้พี่คือที่พักพิงของน้อง ขอแค่พูดออกมาว่ามีปัญหาอะไรพี่พร้อมช่วยทุกอย่าง"

"ขอบคุณนะคะพี่ดาวิน ถ้าหลานคลอดออกมาพี่ต้องมาเลี้ยงหลานนะ"

"จ้า มาเลี้ยงแน่นอน"

"น่าสงสารจังเลย แก่ปูนนี้แล้วยังไม่มีแฟนอีกต้องมารอเลี้ยงหลานเนี้ย"

ดาหวันเอ่ยแซวพี่ชาย ดาวินดีดหน้าผากน้องสาวอย่างหมั่นไส้ก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องทันที

"พูดมาก"

"โธ่เอ้ย! ไม่ยอมรับความจริงนี่นา"

น้องสาวตะโกนไล่หลังก่อนจะหัวเราะร่าออกมาอย่างสนุก ดาวินส่ายหน้าอย่างปลงก่อนจะเข้าห้องนอนไปแล้วหยิบโทรศัพท์มากดเข้าไปในแชทไลน์

เขาลังเลอยู่นานว่าจะทักไปหาดีมั้ย ไม่รู้จะพูดอะไรแต่ว่าอยากคุยเท่านั้นเอง

'วาวา...'

หญิงสาวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินมากดดูโทรศัพท์ที่มีแจ้งเตือน มีคนแอดไลน์เธอมาใหม่เธอจึงกดเข้าไปอ่านข้อความที่เขาส่งมา

'วาวา...'

เธอกดเข้าดูภาพโปรไฟล์ก่อนจะตาโตเมื่อคนที่แอดเข้ามาคือท่านประธานนั้นเอง

"ท่านประธานนี่!"

วาวารีบกดรับเพื่อนก่อนจะรีบตอบกลับทันที เขาไปเอาไอดีเธอมากจากไหนกันน่าตกใจมากแต่ยังไงต้องตอบเขาก่อน เจ้านายทักมาอาจจะมีเรื่องด่วนก็ได้

'ท่านประธานเหรอคะ วาวาเองค่ะ'

'ฉันรู้น่าว่าเป็นเธอ ทำอะไรอยู่'

เขาอมยิ้มก่อนจะกดพิมพ์เอ่ยถาม วาวาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะตอบกลับไปทันที

'เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ'

'อ่อ แล้วพรุ่งนี้ทำงานที่โรงแรมไหน'

'โรมแรมเพียวร่าค่ะ ท่านประธานรู้จักมั้ยคะ'

หญิงสาวพิมพ์กลับไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสนุก เธอชอบคุยกับท่านประธานนะเพราะเขาใจดีมากและไม่เคยโกรธเธอเลยที่ซุ่มซ่ามแบบนั้นต่อหน้าเขา

'อืมรู้จักสิ พรุ่งนี้เย็นฉันผ่านแถวนั้นพอดีไปเดินเล่นกันมั้ย แถวนั้นมีถนนคนเดินด้วยนะเหมือนงานวัดเลย'

พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ส่งไปแล้ว บ้าชะมัดเลยอยู่ๆไปชวนเธอแบบนั้น ยัยซุ่มซ่ามจะคิดยังไงเนี้ยบ้าจริง!

'ท่านประธานจะมารับวาที่โรมแรมเหรอคะ'

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความใสซื่อ เธอไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันคืออะไร เพราะเทียบวาวาแล้วเธอเหมือนผ้าขาวที่ยังไม่มีอะไรตกใส่ ทั้งชีวิตเรียนจบแล้วก็ทำงานทุกอย่างอยู่ในสายตาของแม่ตลอด เธอไม่เคยนอกลู่นอกทางมาก่อน

'อืม เลิกก็ทักมาจะไปรับ'

'ได้ค่ะ งั้นวาจะทักไปพรุ่งนี้นะคะ'

'อืม งั้นไปพักผ่อนเถอะไม่กวนแล้ว'

เขายิ้มออกมาทันที วาวากดส่งสติ๊กเกอร์โอเคก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ

"ทำไมท่านประธานใจดีกับพนักงานจังน้า"

หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างเด็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วนอนหลับ เธอไม่ค่อยนอนดึกคงเพราะทำงานทุกวันจึงต้องการเวลาพักผ่อนให้มากที่สุด ดาวินที่มองสติ๊กเกอร์ในหน้าจอก็ยิ้มออกมาคนเดียวเหมือนคนบ้า ทำไมเขารู้สึกถึงโมเม้นต์ตาแก่กำลังล่อลวงเด็กยังไงไม่รู้ วาวาน่าจะไม่เกินยี่สิบห้าปีส่วนเขาปาไปสามสิบสามปีแล้ว ห่างกันเยอะพอสมควรคุยกันเข้าใจได้ขนาดนี้ก็ถือว่าปรับตัวได้ดีเลยนะ

ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วนอนพักผ่อนในเวลาต่อมา

เช้าวันถัดมา... วาวามาทำงานอย่างปกติ เธอมาทำเพราะเพื่อนชวนและเธอก็ชอบงานบริการเลยรู้สึกสนุกมากกว่าเหนื่อย

"น้องๆขอไวน์หน่อย"

"ได้ค่ะ"

วาวาวิ่งไปเสิร์ฟไวน์ให้คนรวยก่อนจะเดินกลับมาหลังเคาเตอร์มองดูนาฬิกาบอกเวลาใกล้เลิกงานแล้ว เธอกดส่งข้อความไปให้ท่านประธานทันที

'วาเลิกหกโมงตรงค่ะ เจอกันหน้าล็อบบี้นะคะ'

'อืม กำลังออกไป'

ดาวินกดส่งข้อความกลับไปก่อนจะหยิบกุญแจรถ โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์เดินออกไปจากห้องนอน จริงๆวันนี้เขาไม่ได้มีธุระที่ไหน ก็แค่อยากหาเพื่อนคุยมากกว่า

เขาเดินลงมาถึงชั้นล่างคนเป็นพ่อมองลูกชายอย่างประหลาดใจ ทำไมรู้สึกว่าลูกชายดูอารมณ์ดีผิดปกติ

"อ่าวพ่อ กลับมาแล้วเหรอครับ"

"อืม เราจะไปไหนไม่ทานข้าวกับพ่อเหรอ"

ท่านดำรงค์มองลูกชายอย่างจับผิด เขาดูเหมือนคนมีความรักยังไงไม่รู้ ปกติจะไม่อารมณ์ดีขนาดนี้

"ผมจะไปข้างนอกครับ คงไม่ทานข้าวที่บ้าน"

"นัดสาวไว้เหรอ..."

ดาวินตาโตก่อนจะรีบปฎิเสธทันที นัดอะไรกันก็แค่ยัยซุ่มซ่ามคนหนึ่งเท่านั้นเองไม่มีอะไรซักหน่อย

"สาวอะไรกันครับพ่อ ผมนัดเพื่อนน่ะครับ"

"งั้นเหรอ... แล้วไปนึกว่ามีแฟนแล้วไม่บอกพ่อ ถ้ามีก็พามาเจอกันบ้างสิน้องเราจะแต่งงานอยู่แล้วพี่ชายยังหาแฟนไม่ได้เลย"

ดาวินยิ้มแห้งก่อนจะรีบปลีกตัวออกไปทันที ไม่งั้นจะโดนถามจี้แล้วเขาจะตอบลำบาก

"ถ้ามีผมจะรีบพามาเลยครับ ไปแล้วนะครับ"

เขาเดินออกไปทันที ท่านดำรงค์มองตามลูกชายก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"น่าสงสัยจริงๆ"

ดาวินขับรถมาถึงหน้าโรงแรม เขาเจอวาวาเดินออกมาพอดีก็บีบแตรเรียกหญิงสาว เธอหันมามองก่อนจะเปิดประตูรถขึ้นมาทันที หญิงสาวหันซ้ายหันขวาก่อนจะมองไปรอบๆไม่เจอใคร

"สวัสดีค่ะท่านประธาน มาคนเดียวเหรอคะ"

"มาคนเดียวน่ะสิ คิดว่าฉันจะกับใครอีก"

วาวายิ้มแก้มปริก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ แต่คนที่ได้ยินกลับรู้สึกเขินจนทำตัวไม่ถูก

"นึกว่าท่านประธานพาเลขากับผู้ช่วยมาด้วย แบบนี้ไปกันสองคนก็เหมือนไปเดตกันเลยสิคะ"

วินกระแอมออกมาเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไปทันที

"เดตอะไรกันเด็กคนนี้... พูดมากจริงกินขนมมั้ย"

เขาส่งขนมไปให้หญิงสาวมองช็อกโกแลตในมือก่อนจะร้องว้าวออกมา

"หูย! ของแพงซะด้วย"

"กินไปอย่าพูดมาก ถึงแล้วจะบอกเอง"

วาวามองเขาก่อนจะยิ้มแก้มปริ ดาวินเบือนหน้าไปอีกทางอย่างรู้สึกทำตัวไม่ถูก

'ทำไมถึงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยวะ'