บทที่ 4 3

เมื่อมาถึงปลายทางดาวินก็จอดรถแล้วหันมามองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังกอดช็อกโกแลตไว้แน่นไม่ยอมกิน เขาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"ไม่กินล่ะ"

"ไม่ค่ะ วาจะเอาไปใส่ตู้เย็นก่อนแล้วค่อยกิน"

"เด็กขี้งกเอ้ย"

ดาวินส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูรถลงไปแล้วเดินอ้อมมาเปิดให้วาวาลงมา เธอมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เคยมา

"สวยจังเลยค่ะ"

"ไม่เคยมาเหรอ"

"ไม่ค่ะ วันๆทำแต่งานไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่พาวามาด้วย"

เธอเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มสดใส ดาวินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะล็อครถแล้วพาหญิงสาวเดินเข้าไปข้างใน ตลอดทางเป็นเขาที่เดินตามเธอมากกว่า รายนั้นเห็นอะไรก็สนใจเข้าไปดูหมด

"กิ๊ฟน่ารักจังเลย วาชอบหมีน้อย"

วาวาหยิบกิ๊ฟหมีน้อยมาติดที่ผมพร้อมกับมองกระจก ดาวินมองหญิงสาวอย่างเพลินจนเผลอยิ้มออกมาหลายครั้ง ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงที่ไร้ซึ่งความเครียดใดๆชีวิตเหมือนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ตลอดเวลาอย่างเธออยู่ แต่มันทำให้เขาสบายใจเพราะชีวิตเขาปวดหัวกับงานเป็นหลักพอได้อยู่กับวาวามันทำให้เขาเลิกคิดเรื่องน่าปวดหัวไปได้พักหนึ่ง

"ท่านประธานว่าเหมาะกับวามั้ยคะ"

เธอหันไปให้ชายหนุ่มดูก่อนจะเอ่ยถาม ดาวินพยักหน้าก่อนจะนั่งใกล้ๆแล้วหยิบหมีอีกตัวมาติดให้

"สวยดี อันนี้ก็สวยนะไม่ชอบเหรอ"

วาวาหันไปส่องกระจกก่อนจะยิ้มออกมาทันที

"สวยค่ะ งั้นวาเอาทั้งสองอันเลย"

หญิงสาวแกะออกแล้วส่งไปให้เจ้าของร้าน ดาวินหยิบเงินจะจ่ายให้แต่ไม่ทันแล้วเพราะเธอจ่ายไปก่อนแล้ว

"ฉันซื้อให้"

"ไม่เป็นอะไรค่ะวาจ่ายเอง ชิ้นละ20บาทเองค่ะ"

เขาเก็บเงินไว้ตามเดิมก่อนจะมองเธอที่ทำหน้าดีใจเมื่อได้ของที่ชอบ วาวาเดินไปดูนั่นนี่ต่อโดยชายหนุ่มเดินตามและลองสังเกตดูว่าเธอสนใจอะไรเป็นพิเศษ เท่าที่เห็นวาวาเหมือนเด็กอายุ15ปี เธอจะชอบดูของเด็กนักเรียนมากกว่าวัยทำงาน กิ๊ฟติดผมบ้าง ที่รัดผมการ์ตูน แม้กระทั่งกระเป๋าสะพายก็ชอบดูเหมือนของเด็ก ยิ่งรู้จักยิ่งรู้เลยว่าเธอเป็นคนที่ต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอมากจริงๆ

"หิวมั้ย อยากกินอะไรรองท้องก่อนรึเปล่า"

เขาจะชวนเธอไปทานข้าวที่ร้านอาหารอยู่ แต่ระหว่างนี้เผื่อเธอหิวว่าจะซื้ออะไรให้กินไปก่อน วาวามองซ้ายมองขวาก่อนจะชี้ไปยังลูกชิ้นทอดและปลาหมึกย่าง

"วาอยากกินลูกชิ้นทอดกับปลาหมึกย่างค่ะ"

ดาวินหันไปมองตามที่เธอชี้ก่อนจะจับมือหญิงสาวพาไปเลือกในแบบที่เธอชอบ วาวาหยิบลูกชิ้นหมู ไส้กรอก ปูอัด แต่ไม่หยิบเนื้อ

"วาไม่ชอบกินเนื้อเหรอ"

เด็กสาวหันมาก่อนจะพยักหน้าทันที ที่บ้านเธอแม่ไม่กินเนื้อจึงไม่ได้ฝึกทานตั้งแต่เด็ก โตมาจึงไม่กินเลย

"แม่วาไม่กินค่ะก็เลยไม่เคยกิน"

"อ่อ พอเข้าใจ"

เขาเลือกของตัวเองบ้าง ไม่ค่อยได้มากินอะไรแบบนี้หรอกนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้มาทำอะไรแบบนี้ ส่วนใหญ่อยู่แต่ห้างมากกว่า ดาวินเดินไปสั่งปลาหมึกมาอีกสิบไม้ก่อนจะจ่ายเงินแล้วถือทั้งสองอย่างมานั่งเล่นที่ม้านั่ง เขามองวาวาที่ตอนนี้หยิบนั้นนี่มาดูแถมยังเอามาอวดเขาด้วย

"ที่รัดผมหมีน้อยค่ะ น่ารักมั้ยคะ"

"อืม น่ารักแต่เธออายุเยอะแล้วนะ"

"วาเพิ่งจะ25เอง ท่านประธานพูดเหมือนวาแก่อายุสามสิบกว่าอย่างนั้นแหละ"

เขาถึงกับสำลักเมื่อเธอพูดแบบนั้น สามสิบกว่าแล้วยังไงมันแก่มากขนาดนั้นเลยเหรอไง

"เธอว่าฉันแก่เหรอวาวา"

ดาวินกระแอมออกมาก่อนจะเอ่ยถามเสียงดุ วาวาเงยหน้ามองท่านประธานก่อนจะหลุดขำออกมา

"ฮ่าๆ วาขอโทษค่ะลืมไปว่าท่านประธานอายุเยอะแล้ว"

"เพิ่งจะ33ปี เขาเรียกวัยทำงานยังไม่เรียกแก่ อายุเยอะอะไรเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย"

หญิงสาวขอโทษขอโพยชายหนุ่มก่อนจะเอากิ๊ฟหมีน้อยมาติดที่ผม ดาวินส่งลูกชิ้นไปให้เธอหญิงสาวยกมือขอบคุณก่อนจะอ้าปากงับแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย

"วาชอบน้ำจิ้มเผ็ดค่ะ"

"ชอบก็กินเยอะๆ"

เขาลุกขึ้นเดินไปร้านน้ำแล้วซื้อมาสองขวดก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม วาวาเอามือพัดไปริมฝีปากของตัวเอง ตอนนี้มันแดงก่ำไปหมด

"อ่ะกินน้ำก่อน"

เขาเปิดขวดให้หญิงสาวก่อนจะมองเธอที่เป่าปากเพราะเผ็ดน้ำจิ้ม เขาส่ายหน้าอย่างขำขันไหนบอกว่าชอบกินเผ็ดไง ไม้เดียวแต่ปากแดงซะแล้ว

"เธอกินเผ็ดไม่ได้"

"วาชอบกินเผ็ดค่ะ"

"แต่เธอกินไม่ได้ ทำไมไม่สั่งน้ำจิ้มหวานมา"

"แต่วาชอบกินเผ็ดนะ"

เธอเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เขาถึงกับกุมขมับเพราะเถียงกับเด็กพูดไม่รู้ความยังไงก็แพ้

"ต้องแยกให้ออกระหว่างชอบกับกินไม่ได้"

วาวามองชายหนุ่มก่อนจะหยิบปลาหมึกมากินต่อไม่สนใจที่เขาพูดเลยซักนิด

"เธอนี่มันโคตรดื้อเลยยัยซุ่มซ่าม อยากกินก็กิน"

เขาส่งปลาหมึกให้หญิงสาวอีกไม้ ยังทนกินต่อทั้งที่ตัวเองเผ็ดขนาดนั้น คนมันดื้อก็ต้องปล่อยไปทำอะไรไม่ได้หรอกบ่นไปก็เท่านั้น

"นี่ค่ะ อร่อยนะ"

วาวาส่งปลาหมึกไปตรงหน้าชายหนุ่ม เขาอ้าปากงับก่อนจะเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะป้อนเขาอีกไม้และชายหนุ่มก็ยอมกินแต่โดยดีไม่ขัดขืนใดๆ

"อร่อยมั้ยคะ"

"อืม อร่อย"

วาวามองเขาอย่างงุนงง เธอกินไปไม่เยอะแต่มันแสบร้อนที่ริมฝีปาก แต่ชายหนุ่มตรงหน้าไม่เป็นอะไรเลยซักนิด

"ไม่เผ็ดเหรอคะ"

"ไม่นี่ ฉันกินเผ็ดได้แต่ไม่ชอบกินเผ็ด"

"แต่วาชอบกินเผ็ดนะ"

"ใช่ ชอบกินแต่กินไม่ได้ไง"

ทั้งสองคนยังทะเลาะกันไม่เลิก วาวาหยิบลูกชิ้นป้อนเขาอีกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ดาวินยกน้ำขึ้นดื่มมองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังมองเขาอยู่

"มีอะไรเหรอ..."

"เปล่าค่ะ วากำลังลังคิดว่าทำไมท่านประธานถึงใจดีกับพนักงานจัง แสดงว่าต้องดีกับทุกคนแบบนี้เลยใช่มั้ยคะ"

เธอเอ่ยถามอย่างใสซื่อ บางทีเขาอาจจะใจดีกับพนักงานคนอื่นแบบนี้ก็ได้ซึ่งในความเป็นจริงดาวินจะไม่เข้าหาพนักงานคนไหนเขาจะวางตัวดีมาตลอด

"ไม่นะ... ฉันดีกับเธอคนเดียว"

วาวามองสบตาเขาอย่างคิดไม่ตก ดีกับเธอคนเดียวอย่างนั้นเหรอ.. มันหมายความว่าอะไรกันนะ

"ช่างมันเถอะอย่าทำหน้าสงสัยแบบนั้นได้ป่ะ แล้วก็เลิกเรียกท่านประธานได้แล้วฉันอายคนอื่น เรียกอย่างอื่นเถอะ"

ดาวินเปลี่ยนเรื่องเพราะจะพูดอะไรเธอก็ดูจะไม่เข้าใจในสิง่ที่เขากำลังสื่อ บอกตามตรงว่าอยากเจอครอบครัวเธอมากเลี้ยงลูกยังไงให้มองโลกในแง่ดีได้ขนาดนี้

"ไม่ให้เรียกท่านประธานเหรอคะ งั้นเรียกอะไรดีน้า"

วาวาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกอย่างคิดออก

"งั้นเรียกคุณวินได้มั้ยคะ"

"อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ท่านประธาน"

"งั้นเรียกคุณวินค่ะ"

วาวาเอ่ยเสียงสดใส เธอมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋ามาเช็ดที่แก้มให้อย่างเบามือ ดาวินนั่งนิ่งมองการกระทำของเธอรู้สึกใจเต้นแปลกๆ

"ทำอะไรนะ"

"คะ.. อะไรไม่รู้ติดแก้มค่ะแต่ว่าออกแล้ว"

วาวายิ้มกว้างออกมาก่อนจะส่งปลาหมึกให้เขาอีกไม้ ดาวินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากงับโดยไม่ยอมรับจากมือของหญิงสาว

"อร่อยเนาะ"

"คุณวินชอบให้ป้อนเหรอคะ"

"ชอบให้เธอป้อนไง ได้มั้ยล่ะ"

ทั้งสองคนมองสบตากันวาวาเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อนเพราะรู้สึกแปลกประหลาดกับตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

'ทำไมหัวใจเต้นเร็วจังเลย หรือว่าอากาศมันร้อนนะ'