บทที่ 1 บทนำ

มหาลัยxxxx

“โทษทีลี่ตื่นสายอ่ะ...รอนานไหม?” หญิงสาวผิวขาวรูปร่างสูงโปร่งใส่ชุดนักศึกษากระโปรงยาวคลุมเข่ากับเสื้อที่โหลมโพกวิ่งกระหืดกระหอบมาอย่างเหนื่อยอ่อนมาที่โต๊ะหินอ่อนสถานที่นัดพบประจำของแก๊ง

“ไม่นานหรอกมึง...พวกกูก็เพิ่งมา” แจสซี่สาวสวยประเภทสองเพื่อนสนิทในกลุ่มคนนึงตอบกลับ เดิมทีนางชื่อแจ็คแต่บังคับให้เพื่อนๆเรียกว่าแจสซี่

“มึงนี่นะ...ดูซีรีส์เกาหลีดึกล่ะสิตื่นสายตลอดเลยห่าจิก” โซดาสาวสวยเซ็กซี่ประจำกลุ่มรู้ทันตลอดเลย

“ช่างมันเถอะไปกินข้าวก่อนป่ะเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน” กันต์ เพื่อนหนุ่มสุดหล่อตัดบทก่อนจะชวนกันไปกินข้าว โดยมีน้ำหอมที่กำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนหนุ่มพยักหน้าให้ก่อนจะเดินตามกันไปโรงอาหาร และโซ่เพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคนเดินตามกันไปกินข้าวที่โรงอาหารก่อนขึ้นไปเรียนด้วยกัน

สวัสดีค่ะทุกคนฉันชื่อลิลลี่ เพื่อนๆชอบเรียกอีลี่ เรียนอยู่ปี3เทอมสองแล้วค่ะ กลุ่มพวกเรามีอยู่6คน กินนอนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ปี1แต่ทุกคนก็รักกันดี สมาชิกในกลุ่มก็มี โซ่ โซดา กันต์ แจสซี่ น้ำหอม แล้วก็ฉัน พวกเราเรียนคณะเดียวกัน ห้องเดียวกัน ไปไหนส่วนใหญ่ก็จะไปด้วยกัน

พวกมันก็เดาถูกนั่นแหละเมื่อคืนเป็นวันหยุดที่ฉันไม่ต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านหนังสือฉันก็เลยนอนดูซีรี่ส์เกาหลีจนดึก พอตอนเช้าเลยตื่นสายจนได้ฉันเช่าห้องอยู่คนเดียวต้องนั่งรถเมย์มาเรียนทุกวัน ส่วนตอนเย็นก็จะมีเพื่อนคอยไปส่งที่จริงพวกมันก็ชวนฉันไปอยู่ด้วยแหละ แต่ฉันเกรงใจไม่อยากรบกวนพวกมันมาก แค่มันคอยไปส่งที่ห้องตอนเลิกเรียนหรือบางทีไปส่งทำงานพิเศษก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว

ฉันทำงานพิเศษหาเงินเรียนเองตั้งแต่เด็กเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่จริงๆเป็นใครด้วยซ้ำ มีคนเอาฉันมาทิ้งไว้หน้าบ้านเด็กกำพร้ามีเพียงสร้อยเส้นหนึ่งห้อยล้อคเก็ตรูปดอกลิลลี่ติดกายมา แม่ครูจึงรับเลี้ยงฉันไว้และตั้งชื่อให้ว่าลิลลี่ จนเริ่มโตขึ้นมาหน่อยที่บ้านก็เริ่มมีเด็กเยอะมากขึ้น ฉันก็เลยขอออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพังตั้งใจทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง รับจ้างทำงานเล็กๆน้อยๆช่วยตัวเองไป เพราะไม่อยากทำให้ที่บ้านต้องลำบากไปมากกว่านี้ แต่เวลาว่างฉันก็หาเวลากลับเยี่ยมพวกเขาบ่อยๆนะ

ใช้ชีวิตมาอย่างปากกัดตีนถีบ แต่ไม่เคยงอมืองอเท้าหรือลักขโมยของใครกิน แม่ครูสอนเอาไว้ว่าเกิดเป็นคนทั้งทีต้องมีศักดิ์ศรีของตัวเองไม่คดโกงใครมีก็กินไม่มีก็อดแค่นั้นเอง ฉันก็จำคำสอนของแม่ครูมาใช้เสมอมา

ฉันรู้สึกว่าตัวเองก็มีความโชคดีกับเขาเหมือนกันที่ถึงแม้จะไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนใครเค้า เป็นเด็กจนๆที่สอบได้ทุนเข้ามาเรียนที่นี่และทำงานเก็บเงินเรียนไปด้วย ตอนที่เข้ามาเรียนปีหนึ่งใหม่ๆไม่มีใครอยากคบฉันสักคน พวกเขามองฉันเป็นเหมือนตัวประหลาดที่ไม่น่าคบหาสมาคมด้วย มีเพียงคนเดียวที่ยื่นมือมาช่วยในวันที่ฉันโดนขัดขาจนล้มลงกองกับพื้น เขาเดินมาอุ้มฉันขึ้นจากพื้นพาไปทำแผลพร้อมกับด่าว่าฉันโง่ที่ยอมให้คนอื่นรังแก และเป็นเพื่อนคนแรกที่ฉันมีในชีวิต เขาบอกกับฉันว่าเขาจะเป็นเพื่อนให้ฉันเองจะไม่ให้ใครมารังแกฉันได้อีก จนมีอีก4คนเข้ามาร่วมแก๊งด้วยสร้างสีสันและเสียงหัวเราะให้ฉันได้เยอะเลยทั้งๆที่พวกเขาเป็นลูกเศรษฐีทุกคนแต่ก็ยังไม่รังเกียจที่จะคบคนจนๆอย่างฉัน

มันคงไม่แปลกถ้าหากฉันจะแอบหลงรักโซ่เพื่อนสนิทของตัวเองเพราะเขาดีกับฉันทุกอย่าง ใช่ค่ะฟังไม่ผิดหรอก ฉันแอบหลงรักเขามาตั้งแต่แรกเจอเพราะความเป็นสุภาพบุรุษความมีน้ำใจของโซ่ แต่เพราะฉันรู้ตัวว่ายังไงก็คงเป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้ แค่ฐานะที่ต่างกันมากเกินไปฉันก็ไม่ผ่านแล้วยังไม่รวมถึงน่าตาที่แสนจะธรรมดาไม่น่าดึงดูดยิ่งแล้วเข้าไปใหญ่ ฉันจึงเก็บมันเอาไว้ให้ลึกสุดใจคนเดียว แค่เขายอดลดตัวมาคบหาเป็นเพื่อนด้วยก็ดีมากพอแล้ว

ฉันรู้ตัวว่ารูปร่างหน้าตาค่อนข้างจะธรรมดามากไปหน่อยจึงไม่แปลกที่จะไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยในชีวิต ในขณะที่เพื่อนๆมีแฟนกันแทบจะทุกคน รวมไปถึงโซ่ด้วย ใช่โซ่เองก็มีแฟนแล้วชื่อลูกหยีรักกันมากด้วย ทุกครั้งที่เห็นเขาอยู่ด้วยกันทีไรหัวใจฉันก็เจ็บแปลบๆทุกที แต่ต้องอดทนยิ้มแย้มแสดงความยินดีแล้วแอบไปร้องไห้เวลาอยู่คนเดียวทุกที เหมือนละครน้ำเน่าเลยเนอะ แต่ว่านี่คือเรื่องจริงๆชีวิตจริงๆของฉัน

.

.

.